ESPEROJ INTERMITAJ (el "ILI" de Bergiers)

Al Liber.

Iafoje, io, kiel alii ?o ?ajne subita okazas en ni. Kvaza ? senbridi ?o. Ĉu aspiro a ? kolero ? Ĉu stato ?is tiam latenta kaj subite sin montranta ? Ĉu al morga ?o a ? kontra ? hiera ?o. Ni trafas la nekomprenemon eĉ de la amikoj. Ĉu kontra ? la aliaj a ? super la aliaj ? Kaj la celo ?

Ĉu silenti ! Ni ne provu tion, la praktika izoli ?o pli ol la morala izoleco suferigus nin. Ĉar la morala izoleco neniam estas kompleta ; ?i estas interrompita de ‘‘ intermitaj esperoj †kiuj fari ?as la anta ?enpu ?ado nepra al la plida ?ro de nia vivo reala. Tiu kiu komprenas ne plu povas silenti. De tiam, li apartenas al la Vereco, majesta lumigilo, sed kiom malfacile tenebla altelevite. Ci devas pa ?i. La kondamno de l’elektito : pa ?i, ĉiam pa ?i. La realeco de la aliaj ne estas ekzakta. La relativeco estas ja pruvita. Lia realeco estas ofte mala rilate al tiu de la aliaj. Lia “ mio †fordisi ?is je lia materia esta ?o, kiu estas okula kaj aliorgana. Kaj lia “ mio †vidas alien ol okuloj liaj. Tamen ĉiam ekzistas ± dependeco, la sento pri la realo iafoje dubigas. Tio estigas hezitojn, suferojn, malcertojn. Sed la interna fajro ne povante estingi ?i, ĉiam pli ampleksi ?as, eĉ se maldiafana fumo kovras ?in. Kaj kvaza ? gaso eli ?anta abrupte, la “ mio †la ?iras la vojon, malgra ? la malhelpa ?oj, la insultoj a ? la mokoj. Gaso eli ?anta : esperoj intermitaj. Dueco de pensoj, de vizioj. La tuta medio kiu invitas la okulojn opiniigi la Esta ?on komprenintan, entenas multajn barojn, kelkfoje malfacile superpa ?eblajn. Tiuj baroj, tiuj faktoj simple fiziologiaj tre intense impresas la Esta ?on. Invito al la halto, reeniro en la “ ordon †, refari ?i kiel la “ Aliaj †. Sed en la subkonscio, la ardemo reagas. Kaj jen la forflugo... La realeco komprenita kontra ? la realeco ?is nun akceptita. La homo ne plu haltas kaj ĉiam, al tie, al la horizonto kie enigme fiksi ?as la trajtoj de la Astro de l’ Revolucio, la penso (dua), la komprenemo direktas lin. Kaj tiam ni ekiru la vojon.

***

Li estis kompreninta. Kaj de post la ekkompreno, nenio estis al li ripoza ; la vivo estis nur vojo, aleego kondukanta al supra ?o : la Idealo. Tiu ĉi idealo estis tiu de ĉiuj homoj penantaj, de ĉiuj ekspluatataj gelaboristoj. Sed ĉe la plejgranda parto el tiu homaro, tiu idealo ne ja precize aperigis sin… ?i nur vivas subkonscie. LI estis kompreninta ; ILI neestis komprenantaj.

Kaj tiu enhaveco estis prema por estigi la deziratan ?an ?on. Kaj tiu homo serĉis homojn. Praktike li miksi ?is je la amasoj, parolis kaj rezonis al ili... sed, la ?aspekte, lia esprimaro ne estis trafinta komprenemon. Morale, li sole estis. Iafoje, eklumo, eklumeto promesis helpon ; sed la nokto, la terura nokto tuj estingis, per sia blinda sufoko, tiun lumeton. Kaj kiom estus bela kaj kura ?iga, fajro intensa, arda ?o, tre nutrita de la volemo de l\’ekkonscii ?inta Proletaro, plivivigata ĉiam pli ?oje, kaj poste tiu arda ?o flamigus la ĉi-tiun sociordon, nur indigniga ?ojn, putra ?ojn. Ru ?a fajrego, tute ru ?a flamaro. Altaj eroj : vastaj esperoj. Subite tiam, ĉifono sangmakulita, la ru ?a standardo de la venkanta Laboristaro, ru ?a pro la vivo de la mortintaj batalantoj al la Revolucio.

Ofte la homo pensas tiele. Peza ĉeno po ?horlo ?a, ver ?ajne el oro, estas anta ? li. Li tu ?egis, nur pripensante sian Idearon, sinjoron. Kaj tute proksime estas pastro kaj iom pli malapude staras juna le ?tenanto... Ne estas finita... Laboristo ebria.

Financa katastrofo... La “ malgrava ?parantaro †speciale estas trafita, anoncas la gazetaro... Simpla, tute simpla rideto... La homo ne povas atendi... li iras.

Stacidomo, Vasta placo. Multaj veturiloj ; perhomaj, perĉevalaj, permotoraj. Brr... dink... dink... pet-pet... Nervemo. Jen, akcidento. Maljunulino sub a ?tobusa rado. Generala alkuro. Sango je la kapo, je la manoj, tra la vesta ?oj fluanta. Mortinta a ? mortanta. Sen identigaj paperoj. En la morga ?a ?urnalo, legebla estos jeno :

‘‘Grava akcidento. Hiera ? matene je la dekunua, maljunulino kies a ?o kaj personeco restas nedifinitaj estis mortpremita de la a ?tobuso 49, je la suda stacidomo.’’

La sekvanta presa ?o temos pri la plej bona kuracilo kontra ? la kapdoloroj.

Estas la ĉiutaga tragedio.

Pre ?ejo : La meso ?us fini ?is. La kredantoj (?) eliras. Ĉiu havas konatulon inter amaso. Ili manpremas. Viroj bele vestitaj : komercistoj. Virinoj : maljunaj, ĉiam malbone pensantaj kaj parolantaj pri la aliaj. Junulinoj : profitantaj la solan okazon iri el la domo kie ilin tiranie entenas la sensenti ?intaj gepatroj. Kaj aliaj anka ?, eĉ laboristoj !

Kial do oni lasas en tiu stulteco la popolon ? Ĉiuj libere pensantaj homoj, komprenintoj, verkistoj, artistoj devus eligi en sia verkaro, tiun krion : “ Popolo, ne kredu ; tiuj dia ?oj nur estas rimedoj por cin kateni en la mizero, en la malklero kaj en la pasiveco ! For ?etu tiujn venenojn. Ne kredu je ĉiela paradizo, sed kreu surteran paradizon : Ribelu, Aliru novan sociordon, Al la Revolucio !â€

Printempa mateno. Miloj da birdoj : Ili ?ojas ĉar kantado ilia estas tiel milda... nur de tempo al tempo, ploro. Negravas, ĉu ne ? Ĉi tie en la urbo, arboj forestas, sed la ?? ajne tie, tre malproksime, en la arbaro, ili bur ?onas. Etaj folioj, fre ?verdaj. Bona odoro de l’ naturo. Estas festo hodia ? ; la laboristoj ne plenumas sian kutiman taskon. Beda ?rindas ke tiu laboro ne estas fruktodonanta al la plenumantoj ! Ni amus ?in ! Ĉu nur beda ?rinde ? Tiu martelo, BUM, bim, bim. Kiom admirinda estas la streĉita muskolaro de la for ?isto ! La ?vito briligas la viza ?on kaj pro la flamegaj reflektoj, tiu viza ?o estas tiom impresanta. Forto ; volemo. Kial do, tiu laboristaro estas subpremata ? Kio do certigos vin, ho frataron mian, vin decidos skui la malamikan klason. Vi sciu, vi komprenu : vi estas nekontra ?starebla Giganto. Sola gesto unuanima povas vin venkigi. For, ĉiuj hezitoj ! A ?skultu vian propran emon ; obeu al ?i. Mankas nur al vi, la Certeco.

Pluvetas. Tagmeze. Vojkruci ?o. Tridekjara virino apena ? vestita kaj infano eble dujara. Åœia ventro atestas pri balda ?a nasko. Viza ?o maldika, mizera ; rigardo fajra, febra. La knabo ploras. Malvarmumas. Pastro, jes denova pastro. Ru ?vanga, bonfartanta... Li kuras al lua ?tomobilo...

La homo pensadas. Sed io pli grava ol pensado samtempe evoluas en li. Estas la nekutima pensado : ni diru la subkonscia pensado. Ĉar dum li klare vidas materie la nunan sociordon kaj la nuntempan aspekton, alia sento montras al li konstuon de alia vivo. Ĉiuj aspektoj estas aliformaj. Liaj okuloj kaj ordinara pensado rigardas la hodia ?an sistemon kaj lia interna ?o, lia eksterordinara pensado jam travivas novan epokon.

Fabrikejo, Gigantaj dentradaroj. Motoroj zumantaj. Lar ?aj fenestroj. Laborado... La brakoj gaje funkcias. Kvaza ? ĉio kantas. Fajfilego krias la laborfinon. Interparoloj… ?ojkrioj... alvokoj.

Lernejoj por ĉiuj. Pano por ĉiuj. Amo al ĉiuj.

La regno de la Laboro.

Somero. Arbarego. La limo. En la fundo, panoramo admirinda. Suno. Birdoj kantas... La venteto estas kantado… Feliĉo... Enspiru, enspiru tiun puran aeron... Libereco... Rigardu, tien malsupren, la gelaboristojn... Frateco... Egaleco… Ili kantas...

La homo anka ? kantas :

“ La Fina Batalo !â€

Liaj okuloj rigardas hodia ?on, lia interna ?o konstruas morga ?on.