BATALOJ (el "ILI" de Bergiers)

Al R. Jeanmaert.

Kaj mi pensis : la espero nek estas reala, nek ?imera. Äœi estas kiel la vojoj de l’ terglobo : sur la terglobo ne ekzistis vojoj ; ĉi lastaj fari ?is pro la multnombraj pasintoj. LOU SIOUN.

Nenio preciza. Sed senti. Ĉirka ? de si, la aliaj kaj ilia vivo... Racia ribelo... Esploroj... Vojoj... Nebulo. Dekokjara. La kirmesoj, la festoj, la kunvenoj amikaj kaj familiaj. Ridoj, malbondiroj, mizero, drinkado iafoje. Esta ?oj malkonsciaj, diskutoj… disputoj... malakordoj. Resti “si†. Prihodia ?a malestimo. Malcertaj esperoj. Kvaza ?son ?a morga ?o. Mal ?ojo ; nekomprenado. Ili ne estas malbonaj tamen. Sed celo ilia, kia estas ?i ? Sencelaj, en la ekzistado ; vivi por vivi. Ĉio estas anta ?kalkulita : la laboro por la panakiro, la elliti ?o kaj la diversaj man ?oj, La dimanĉoj, la salajro finmonata, la lundaj matenoj. Sen ekzaltoj, sen ribeloj. Estas tiele... Dekokjara. Neadaptio. Voli. Kleri ?i por pli bone komprenemi. Seniluzii ?oj.

La la ?tradicia lernejo. Ani ?o je grupoj kun ekstera ?o alloga, certiga, revolucia. La dekokjarulino ne plu kredas je Dio, sed nenion trovis por trafe anstata ?i la adoriton. Reesploroj. Ĉu la amo ? Neebla vojo. “Senti†. La grupoj ne estas interesaj. Profitcelaj amikoj. Kiel alie. Troiigitaj ?entila ?oj, paroloj mezuritaj, retenitaj, kiel anta ?pretigitaj. Hipokriteco. Ĉu nenio estis farenda por i ?i el tiu dezerto parazitsuperplena ? Por plinobli ?i. Revadi. La urbo kontuzas nin. Premitaj. Avidaj. Kaj tamen, ni devas enresti. Labori. Kiam do ni havos la nepran forton por detrui la socian sistemon kiu premegas tiom senindulge ? Aspiro al libereco !
Pro kio tiu avideco al monakiro, tiu monneceseco ? Absurdaj revoj. Kiom kura ?iga estus la konstato pri efektivigita ago, eĉ eta ago ! Plibone estus ol la ĉiama frazado... Frazoj flamaj... naftaj flamoj. Tre altaj, sed sensekvaj, sen aktiveco regula. Ni bone konu nin : ni estas tute solaj... Ni forlasu almena ? dum momenton la aĉan pensadon bur ?an. Ni jam diris kaj rediris multon ; sed kion ni efektive faris ? Ni man ?as, ni trinkas, ni dormas, ni laboras por la fama sistemaĉo sociorda, ni revas, ni kredas je la individua amo, ni estas ?aluzaj, ni edzi ?as, ni nin reciproke malamas, sed ĉio fine trafas aran ?on. Ekzistas libreto. Folioj pli potencaj ol ĉiuj volgestoj kaj ardoj la ?dire revoluciaj. Moralo. Fanfaronado... Klaĉoj kaj mensogoj. Mensoguloj !

Sufiĉe !

Tagoj malkvietaj, izoligaj. Ili dormas. La silento ĉirka ?anta nin. Kontra ?diroj. Kaj iafoje, ni konfesu : PLOROJ. Eklumoj. Ĉar ni ne povas ?angi la staton de nia kompatinda homaro, ni provu malpezigi la vivon de iuj. Nova vivo. Äœojo en ia esperado. Decido forlasi la familian medion. Peni al ekzisto pli rilatanta al nia animo.

Juneco, vivi inter tiuj kiuj ankora ? estas iomete. La Morto. Timoj de novicoj. Kaj ĉiokonsiderate, nur estas du reala ?oj absolutaj : Esti a ? neesti. Lecionoj. Plifacila kompreno. Klareco. Vivi, jes vivi. Ludi sian rolon. Ne plu estontaj malkura ?oj. Agadi. Malsanuloj, jen mi estas. Seni ?oj. Fordono sinmema. La agado estas ĉi tie nepra. La animstato estas abomeninda : Me ?anika. Je tia horo, kaj post tia horo. Senhumaneco ! Kaj la komuna vivo, kia estas ?i ? Junulinoj, vi revis pri nobla tasko, sed ne ĉiuj anta ?vidis la malfacilan kaj lacigan laboron. Laboro mortiga... La malsano spionas vin. Laci ?oj. Troa laborado. Seniluzii ?oj. Reagaj momentoj. Malvirta sfero. Dan ?eraj interkonati ?oj. Sentaj difektoj kaj deklini ?oj. Por tiuj kiuj restas “si†, la batalo estas akra. Ofte, ni konfesu : PLOROJ... Senkura ?i ?oj ; atentu, jen la Malsano. Malbelaj birdoj avertantaj. Nigraj vizioj. Fortoj disi ?antaj... Sed infana rideto, knaba kiso, buba kareso, vorto : Patrino, donas kura ?on kaj novajn fortojn. Feliĉolarmoj. Koroj de junaj patrinoj seninfanaj. Feliĉaj nunmomente. Rigardu iom tiujn okuletojn, brilantajn juvelojn. Ili dankas... Dankon, Patrino.

Soleco. Suferigaj horoj. La ligiloj ne estas tute detruitaj : la familio. Malaj konvinkoj. Egaj bataloj. Kaj kiam libera momento, kies ?uo estas neebla pro la lacego, vin senaktivigas, malforto kaptas vin. Reiri al “ili†; vivi kiel “ili†. Malfermu ni la fenestron. Aero ! Birdo kantas sian liberamon. Certa ?oj. Renovi ?o ?enerala. La okuloj estas vivbrilaj. Rigardo fiksa, volanta : ia vojo estas jena. Gigantoj formas al ?i la spaliron : fagoj imponaj. Ni iru kaj kantu. Kion kanti ? Nu, la Himnon al la Kredo, konsolo al la Suferado.

Ne perdota estas via tempo. Ekzistas personoj de vi nekonataj kiuj scias pri via heroismo (kaj ne uzu la vorton : forofero ; vi ne povas esti nur foroferi ?intaj). Vi estas heroaj ; ĉar vi “agas†. Via ribelema temperamento ne povinte realigi la kompletan aliigon de la Societo, trovis vojon irindan. Pli malproksime, tie, estas klareco. Vi iras tien. En tiu malorda invalidejo, kie estas nur malsanuloj, dolorantoj, vi revas pri alia “justeco†. Justeco konsideranta la gradon moralan kaj fizikan de la individuoj. Nekonsciante pri tiu akordo, vi absolute konsentas kun la alta Pensado Brama, tro malbone konata ĉe ni. Via flameco nun plifirmi ?as. Admirindaj, se vi restas fre ?aj ekstere kaj anka ? interne ! Ĉiu malsanulo, eĉ ne speciale doloranta, devas esti amata de vi. Ĉar la malsano, kiu estas por vi malnova ?o, estas por la ?us trafita homo eksterordinara situacio. Via “me ?aniko†, via “kutima prizorgado†ne povas lin konsoli. Rideto, viaj atentoj, via koro kaj eĉ de tempo al tempo kora kareso. Jes ! simpla gesto : via mano milda, tre milda. Kia bono al ĉiu ! Ne protestu pri mia naiveco, pri la homa nedankemo. Vi laboras por via Idealo. Via laboro ne povas perdi ?i. La Idealo restas, eĉ se la lipoj for ?etas parole ?in. Estu fortaj ; kaj vi estas fortaj. (Ne ekridu : mi tute neprizorgas la decregulojn !) Estu fre ?aj. Amu ; kaj vi amas. Vespere, la ?irante agrablajn vojetojn kaj, kiam, vi reiras al via ejo, al via agejo, ĉu vi ne sentas tiun amon ? Malpezaj, fieraj (jes, via uniformo diras tion ofte), vi konscias pri ?i, Universala Amo. Kaj vi parolas pri la homa nedankemo ! Vi eraras. La homoj ne ĉiam estas komuniki ?emaj. Iuj inter “viaj†malsanuloj pensas ofte pri la junulino blue vestita, al ?ia afabla rideto, al ?iaj delikataj gestoj. Ĉu naiva ?oj ? La ombro, kiun vi estis, la ombro kiu prigardis dum la doloranto estis senkonscia, restas vivanta, ĉiam estanta. Amo. Estu vivamantaj. Kura ?on !

Kaj se, iun tagon, vi estus mem trafita de la malsano pro troa laci ?o, tiam, vi “batalu†por vi, por vin savi. La Idealo ; senĉesaj bataloj. Kura ?o ; espero. Rideton mi petas... Amu... la Vivon, la batalon... Volu la Venkon...

Sola, tute sola... Ĉirka ? de si, neresanigeblulinoj. Ili strange rigardadas siajn fingrofinojn ; rigardo persista kiu ne volas ellasi. Tre pezaj pensoj. Vorto terura : Morto. Äœenerala tremado. Demandanta rigardo : Ĉu la najbaroj ne konstatis nian malforti ?on ?usan ? iomete oni leveti ?as kaj ridetas al la najbaro dekstra kaj al la maldekstra. Funebra rideto. Sed vi, kiuj scias, ne povas malforti ?i. Via vivo ne estas finita, La bataloj. Reagu, sed pacience ! Montru la vojon. La morala forto devas imponi. A ?skultu, el tie, el la arbaro venas birdkanto. Ku-ku... Ku-ku... Äœi diras “Ku-ku†al via vivo. Espero al vivo. Vivi por batali. Batali por la Bono. La idealo.

Balzama odoro de la arbarego ; volemo. El via propra suferado, el via malsano, prenu sciigojn, renovi ?u, refre ?i ?u. Morga ?, aliaj suferoj, aliaj doloroj alvokos vian vivantan rideton, vian mildecon, vian fratan amon.

Espero ; Amo.