Letero 164a

De s-ino de Rozmondo al s-ro Bertrando

Mi ĵus ricevis vian leteron, kara Bertrando, tiel eksciante la teruran eventon, kies malfeliĉa viktimo estis mia nevo. Ja certe mi havas ordonojn por vi ; nur pro ili mi povas eltiriĝi el mia mortiga aflikto.

La mesaĝo de s-ro Dansnio, kiun vi kunsendis, ja estas konvinka pruvo, ke li estis la provokinto, kaj mi intencas, ke vi tuj prezentu je mia nomo tribunalan plendon kontraŭ li. Kvankam pardonante al sia malamiko, al sia murdinto, mia nevo montris sian naturan grandanimecon, mia devo tamen estas venĝi lian mortigon nome de humaneco kaj religio. Oni nepre devas plej severe starigi la premon de la leĝo kontraŭ tiu restaĵo el la tempoj barbaraj, kiu ankoraŭ hontigas nian moraron ; kaj mi ne opinias, ke en tia kazo ni devas obei al la postulo pardoni ofendojn. Mi do esperas de vi en tiu afero la tutan zorgon kaj aktivecon, kiujn vi laŭ mia scio kapablas, kaj kiujn vi ŝuldas al la memoro de mia nevo.

Komence vi el mia parto vizitu s-ron Prezidanton de … por priparoli kun li. Tro premata de mia suferado mi ne skribas al li ; senkulpigu min montrante tiun ĉi leteron.

Adiaŭ, kara Bertrando ; mi gratulas kaj
dankas vin pro viaj bonaj sentoj, kun amikeco por mia vivoresto.

El Kastelo de… la 8an de Decembro 17**.