Letero 142a

De vicgrafo de Valmono al markizino de Mertejo

Vere, bela amikino, mi ne kapablas diri, ĉu mi mislegis aŭ miskomprenis vian leteron, vian rakonton kaj la ekzempleton de letero kunmetitan. Mi nur povas diri, ke tiu lasta ŝajnis al mi originala kaj efektoplena : mi do tuj simple ĝin kopiis, kaj same simple sendis al la paradizeca prezidant-edzino sen tempoperdo, jam hieraŭ vespere. Mi ŝatis tiel agi, unue ĉar mi jam antaŭe promesis leteron por hieraŭ, due ĉar mi opiniis, ke ŝi ja bezonos la tutan nokton por enpensiĝi kaj mediti pri tiu granda evento, esprimo kiun mi reuzas, riske de via denova riproĉo.

Mi esperis resendi al vi hodiaŭ matene la respondon de mia amatino ; sed jam estas preskaŭ tagmeze, kaj mi ankoraŭ ricevis nenion. Mi atendos ĝis la kvina ; sen informricevo, mi vizitos ŝin : en tiaj faroj, nur la unua paŝo malfacilas.

Nun, kiel vi opinias, mi urĝe deziras scii la finon de la rakonto pri tiu viro konata de vi, al kiu vi tiel severe riproĉas, ke li ne laŭbezone kapablas foroferi virinon. Ĉu li ne pliboniĝis ? Ĉu lia servema amikino ne pardonis ?
Mi tamen deziras ricevi vian ultimaton, kiel vi tiel politike diras ! Mi precipe deziras scii, ĉu vi ankoraŭ trovos pruvon de amo en tiu mia lasta demarŝo. Ha ! certe ja enestas multe da amo, sed por kiu ? Tamen mi nenion petos pro ĝi, kaj ĉion atendos de via bonkonsento.

Adiaŭ, ĉarma amikino ; mi fermos tiun ĉi leteron nur je la dua, esperante kunmeti la deziratan respondon.

Je la dua posttagmeze :

Nenion ; tempo urĝas ; mi ne havas tempon plu skribi ; sed ĉu vi ankoraŭfoje rifuzos miajn plej mildajn amkisojn ?

El Parizo, la 27an de Novembro 17**.