Fratoj Grimm
Stelaj taleroj
Vivis iam knabineto, kies gepatroj mortis, kaj ?i estis tiom malriĉa, ke ?i havis nek ĉambreton por lo ?i tie, nek liton por dormi en ?i. Kaj fine restis al ?i nur la vestoj sur la korpo kaj peco da pano enmane, kiun donacis al ?i kompatema homo. Sed la knabino estis bona kaj pia. Kaj ĉar ?i estis forlasita de la tuta mondo, ?i iris, fidante la karan Dion, eksteren al la kampoj.
Tie ?i renkontis malriĉulon, kiu diris : „A ?, donu man ?on al mi, mi tre malsatas.“
Ŝi donis al li la tutan pecon da pano kaj diris : „Dio benu vin.“ Kaj poste ?i iris plu.
Jen renkontis ?in infano, kiu plendis kaj diris : „Mi tre frostotremas sur la kapo, donacu ion al mi, por ke mi povu kovri mian kapon.“
Jen ?i deprenis sian ĉapon kaj donis ?in al ?i. Kaj kiam ?i iris dum certa tempo, jen denove aperis infano kaj ne surhavis korsa ?on kaj tremis pro frosto. Jen ?i donis sian al ?i. Kaj poste aperis ankora ? alia infano, kiu petis pri ?ia jupeto. Ŝi fordonis ?in.
Fine ?i iris en arbaron, kiam malheli ?is. Jen venis ankora ? alia infano kaj petis pri ?ia ĉemizeto, kaj la pia knabino pensis : „Estas senluma nokto, jen neniu vidos min, kaj mi certe povos fordoni mian ĉemizon.“ Kaj ?i anka ? ordonis ?in al la infano.
Kaj kiam ?i staris tie kaj havis tute nenion plu, falis subite steloj de la ĉielo, kaj ĉiuj estis tute ar ?entaj taleroj. Kaj kvankam ?i fordonis sian ĉemizeton, ?i surhavis novan, kiu estis el plej fajna lino. Sur tiun ?i metis la kunkolektintajn talerojn kaj estis riĉa dum sia tuta plua vivo.
Fonto : Jakobo kaj Vilhelmo Grimm : Infan-kaj domfabeloj,
Eldono lastmana, eldonejo Reclam, „Die Sterntaler"
tradukis Dorothea kaj Hans-Georg Kaiser
kontrolis Vladmir Türk