Elekti kolorojn : grizaj Verda kaj ruĝa Blanka kaj nigra
Ĝisdatigita lundon la 9an de septembro 2024 . Ĝis nun estas 2952 tekstoj   Rss  Indekso  Privata spaco  Kontakto
Informoj | Libroj | Dokumentoj | SAT-organo | Frakcioj | SAT-kulturo | Fakoj | Ligoj | Ar ?ivo | Venonta kongreso | Membriĝi
UNUA PAÄœO

En la sama rubriko

puce Fabelotradukoj de klubo Karapaco
puce Fratoj Grimm : Fraĉjo kaj fratinjo (fabelotraduko)
puce Fratoj Grimm : Kato kaj muso kiel kunuloj (fabelotraduko)
puce Fratoj Grimm : La fabelo pri Kuklando (fabelotraduko)
puce Fratoj Grimm : La stelaj taleroj (fabelotraduko)
puce Fratoj Grimm : Lupo kaj sep kapridoj (fabelotraduko)
puce Fratoj Grimm : Ora ?losilo (fabelotraduko)
puce Fratoj Grimm : Ranore ?o a ? la fera Henriko (fabelotraduko)
puce Fratoj Grimm : Sinjoro Korbes (fabelotraduko)
puce Fratoj Grimm : Virkato kun botoj (fabelotraduko)
puce Fratoj Grimm : Vulpo kaj anseroj (fabelotraduko)
puce Ret Marut : Kundar, fabelotraduko (PDF)

Fratoj Grimm : Virkato kun botoj (fabelotraduko)


Fratoj Grimm
Virkato kun botoj


Muelisto havis tri filojn, sian muelejon, azenon kaj virkaton ; la filoj devis mueli, la azeno alporti la grenon kaj forporti la farunon, kaj la kato kapti la musojn.

Kiam la muelisto mortis, la tri filoj disdividis la hereda ?on. La plej maljuna ricevis la muelejon. La meza ?a la azenon, la plej juna la katon, pli ne postrestis por li. Tial li estis malgaja kaj parolis al si mem : „Mi ja plej malbon ?ancas, mia plej maljuna frato povas mueli, mia dua rajdi sur sia azeno, sed kion komencu mi per la virkato ? Se mi komisius fari el lia felo paron da peltaj gantoj, tiukaze tio estus jam ĉio.“

„A ?skultu min“, komencis paroli la virkato, kiu komprenis ĉion diritan. „Vi ne devos mortigi min por fari paron da aĉaj gantoj el mia pelto ; zorgu nur, ke mi ricevu paron da botoj, por ke mi povu promeni kaj montri min inter la homoj. Tiukaze vi balda ? ricevos helpon.“

La filo de la muelisto miris, ke la virkato tiel parolis, sed ĉar ?uste preteriris la ?uisto, li vokis lin internen kaj petis lin, ke li almezuru je la virkato paron da botoj. Kiam ili pretis, la virkato surmetis ilin, prenis sakon, plenigis la fundon de ?i per greneroj, sed supre ?i kunligis ?in per fermtirebla ?nuro. Poste la virkato ?etis la sakon sur la dorson kaj iris kiel homo sur du kruroj el la pordo.

Tiutempe en la lando regis re ?o, kiu volonte man ?is perdrikojn. Sed estis granda bezono je ili, ĉar neniuj kapteblis. La tuta arbaro estis plena de ili, sed ili kondutis tiel timeme, ke neniu ĉasisto renkontis ilin. Tion sciis la virkato kaj pensis, ke ?i faros tion pli bone. Kiam ?i atingis la arbaron, ?i malfermis la sakon kaj dis ?utis la grenerojn, sed la ?nuron ?i metis sur herbojn kaj kondukis ?in per la ?nurfina ?o trans he ?on. Poste ?i ka ?is sin mem, ?teliradis tien kaj tien kaj embuskis la perdrikojn. Ili balda ? alkuris, trovis la grenerojn kaj unu post la alia saltis en la sakon. Kiam sufiĉe da ili estis en ?i, la virkato fermtiris la sakon per la ?nuro, kuris al la sako kaj mortigis la perdrikojn per tordado de iliaj koloj. Tiam ?i ?etis la sakon sur la dorson kaj iris rekte al la kastelo de la re ?o.

Gardisto vokis : „Haltu ! Kien ?“

„Al la re ?o“, respondis la virkato koncize.

„Ĉu vi estas freneza ? Virkato al la re ?o, ĉu ?“

„Nu, permesu tion“, diris alia gardisto, „la re ?o ja ofte enuas, eble la virkato kun siaj murmurado kaj ronronado plezurigos lin.“

Kiam la virkato alvenis anta ? la regon, ?i faris riverencon kaj diris : „Mastro mia, la grafo“, ?i diris longan kaj noblan nomon, „rekomendas sin al Via Re ?a Mo ?to kaj sendas al vi perdrikojn, kiujn li ?us kaptis per ma ?oj.“

La re ?o ekmiris pri la belaj grasaj perdrikoj, pro ?ojo li preska ? krevis kaj ordonis meti el la trezorejo tiom da oro en la sakon de la virkato, kiom ?i povas porti. „Portu tion al via mastro kaj transdonu mian multoblan dankon al li por ties donaco.“

La malriĉa kaj kompatinda filo de la muelisto sidis hejme ĉe la fenestro, apogis la kapon surmane kaj pensis, ke li fordonis sian lastan monon por la botoj de la virkato, sed tiu certe ne alportos ion eksterordinaran por tio. En tiu momento la virkato enpa ?is, ?etis la sakon de la dorso, mal ?nuris ?in kaj ?utis la oron anta ? la muelistan filon : „Jen iom anta ? viajn botojn, la re ?o anka ? salutas vin kaj tre dankas al vi.“

La muelisto ?o ?is pri la riĉo sen tute kompreni, kiel tio okazis. Sed la virkato, demetante siajn botojn, rakontis ĉion al li. Poste ?i diris : „Kvankam vi havas nun sufiĉe da mono, tio tamen ankora ? ne estas ĉio. Morga ? mi denove surmetos la botojn. Vi fari ?u eĉ pli riĉa. Mi anka ? diris al la re ?o, ke vi estas grafo.“

Je la alia tago la virkato, kiel ?i anta ?diris, kun siaj bonaj botoj denove ĉasis perdrikojn kaj portis riĉan predon al la re ?o. Tiel tio iris ĉiutage, kaj la virkato ĉiutage portis oron hejmen kaj fari ?is pli ?atata ol ĉiuj ĉe la re ?o, tiel, ke ?i rajtis eniri kaj eliri kaj la ?plaĉe ĉie vagadi en la kastelo. Iam la virkato staris en la kuirejo de la re ?o ĉe la forno kaj varmigis sin.

Jen alvenis la kale ?isto kaj sakris : „Mi dezirus la re ?on kaj la princidinon ĉe la ekzekutisto ! Mi volis iri en gastejon kaj foje trinki kaj ludi kartojn ; sed jen mi promene veturigu ilin ĉe la lago.“

Kiam la virkato a ?skultis tion, ?i ?teliris hejmen kaj diris al sia mastro : „Se vi volas fari ?i riĉa kaj grafo, tiukaze iru kun mi al la lago kaj banu vin en ?i.“

La muelisto ne sciis, kion diri. Tial li obeis la virkaton kaj iris kun ?i, li demetis ĉiujn vesta ?ojn kaj saltis nuda en la akvon. Sed la virkato prenis liajn vestojn, forportis kaj ka ?is ilin. Apena ? ?i estis preta, jam estis alveturigata la re ?o. La virkato tuj komencis kordis ?ire lamenti : „Ve ! Plejfavora re ?o ! Mia mastro banis sin ĉi tie en la lago, jen alvenis ?telisto kaj ?telis liajn vestojn, kiuj ku ?is sur la bordo. Nun la sinjoro grafo, mia mastro, estas en la akvo kaj ne povas eliri. Kaj se li restados pli longan tempon tie, li malvarmumos kaj mortos.“

Kiam la re ?o tion a ?dis, li ordonis halti kaj unu el liaj servistoj devis rapide kuri en la kastelon kaj alporti vestojn de la re ?o. La grafo surmetis la plej pompajn vestojn, kaj ĉar la re ?o tre ?atis lin pro la perdrikoj, pri kiu la re ?o pensis, ke li ricevis ilin de li, li devis sidi ?i al la re ?o en la kale ?on. Anka ? la princidino ne ?enis sin pro tio, ĉar la grafo estis juna kaj bela, kaj li plaĉis al ?i. Sed la virkato anta ?iris kaj atingis grandan herbejon, kie estis pli ol cent homoj, kiuj pretigis fojnon.

„Al kiu apartenas la herbejo, homoj ?“ demandis la virkato.

„Al la granda sorĉisto.“

„A ?skultu, nun tuj la re ?o estos preterveturigata, kaj, se li demandos, al kiu apartenas la herbejo, tiukaze vi respondu al la re ?o : al la grafo, kaj se vi ne faros tion, oni vin ĉiujn mortbatos.“

Poste la virkato iris plu kaj atingis grandan grenan kampon, tiom grandan, ke neniu povus transrigardi ?in. Tie staris pli ol ducent homoj kaj falĉis la grenon.

„Al kiu apartenas la greno, homoj ?“

„Al la sorĉisto.“

„A ?skultu, homoj, nun tuj la re ?o estos preterveturigata, kaj kiam li demandos al kiu apartenas la greno, tiukaze respondu : „Al la grafo ; kaj se vi ne faros tion, oni ĉiun el vi mortbatos.“

Finfine la virkato venis al mirinde bela arbaro, tie staris pli ol tricent homoj, kiuj dehakis grandajn kverkojn kaj faris lignon el ?i.

„Al kiu apartenas la arbaro, homoj ?“

„Al la sorĉisto.“

„A ?skultu, nun tuj la re ?o estos preterveturigata, kaj, kiam li demandos, al kiu apartenas la arbaro, tiukaze respondu al la re ?o : al la grafo, kaj se vi ne faros tion, oni ĉiun el vi mortigos.“

La virkato iris ankora ? plu ; la homoj ĉiuj postrigardis ?in, kaj ĉar ?i aspektis tiel stranga kaj kiel homo iris kun botoj, ili timis ?in. Balda ? ?i atingis la kastelon de la sorĉisto, a ?dace enpa ?is kaj anta ? lin. La sorĉisto rigardis lin malestime kaj demandis, kion li deziras. La virkato riverencis kaj diris : „Mi a ?dis, ke vi povas enscorĉi vin en ĉiun beston la ? via plaĉo ; se temas pri hundo, vulpo a ? lupo, tiukaze mi povas imagi tion. Sed, se temas pri elefanto, jen tio ?ajnas al mi tute neebla, kaj tial mi venis por vidi tion mem.“

La sorĉisto diris fiere : „Tio estas bagatelo por mi“, kaj en la sama momento li jam ?an ?i ?is en elefanton.

„Tio estas grandioza, sed ĉu anka ? en leonon ?“

„Anka ? tio estas bagatelo“, diris la sorĉisto kaj staris kiel leono anta ? la virkato.

La virkato ?ajnigis sin timigita kaj vokis : „Tio estas neimagebla kaj senprecedenca, tion eĉ en son ?o mi ne imagis en miaj pensoj ; sed eĉ pli ol ĉio ĉi estus, se vi povus ?an ?i ?i anka ? en malgrandan beston tian, kian muson. Vi certe pli kapablas ol iu ajn sorĉisto en la mondo, sed ĉikaze vi certe ne sukcesos.“

La sorĉisto fari ?is tute afabla pro la dolĉaj vortoj kaj diris : „Ho, jes, kara kateto, anka ? tion mi kapablas“, kaj li saltadis kiel muso en la ĉambro. La virkato persekutis la muson, kaptis ?in per salto kaj voris ?in.

La re ?o kun la grafo kaj la princidino plu promenadis en la kale ?o kaj venis al granda herbejo.

„Al kiu apartenas la fojno ?“ demandis la re ?o.

„Al la sinjoro grafo“, vokis ĉiuj, tiel, kiel la virkato ordonis tion al ili.

„Vi havas ĉi tie belan pecon da tero, sinjoro grafo“, li diris.

Poste ili atingis grandan grenan kampon. „Al kiu apartenas la greno, homoj ?“

„Al la sinjoro grafo.“

„Ha, sinjoro grafo, grandaj belaj terposeda ?oj !“

Poste ili atingis la arbaron : „Al kiu apartenas la ligno, homoj ?“

„Al la grafo.“

La re ?o miris eĉ pli kaj diris : „Vi devas esti riĉa viro, sinjoro grafo, mi ne pensas, ke mi havas tian mirindan arbaron.“

Finfine ili atingis la kastelon. La virkato staris supre ĉe la ?tuparo, kaj kiam la kale ?o haltis, li saltis malsupren, malfermis la pordeton de la kale ?o kaj diris : „Via Re ?a Mo ?to, vi trovi ?as nun en la kastelo de mia mastro, la sinjoro grafo, kiun tiu honoro feliĉigos dum lia tuta plua vivo.“

La re ?o eliris kaj miris pri la mirinde bela konstrua ?o, kiu estis ?ajne pli granda kaj pli bela ol kastelo lia. La grafo kondukis la princidinon supren en la grandan salonon, kiu tute briltremis pro oro kaj juveloj.

Jen la princidino estis promesita al la grafo, kaj kiam la re ?o mortis, fari ?is la grafo re ?o, sed la virkato kun la botoj unua ministro.



Fonto : Jakobo kaj Vilhelmo Grimm : Infan-kaj domfabeloj,
eldonejo Reclam, aldono 05, „Der gestiefelte Kater“

tradukis Dorothea kaj Hans-Georg Kaiser
lingve kontrolis Vladimir Türk


 

Sennacieca Asocio Tutmonda (SAT)

67 av. Gambetta
FR - 75020 Paris

Retadreso : kontakto_ĉe_satesperanto.org
Pri financa ?oj : financoj_ĉe_satesperanto.org
Retejo : http://satesperanto.org/
Tel : (+33) 09 53 50 99 58

Po ?tkonto n-ro 1234-22 K, La Banque Postale, Paris
IBAN : FR41 2004 1000 0101 2342 2K02 064
BIC : PSSTFRPPPAR
Konto de SAT ĉe UEA : satx-s
Konto de SAT ĉe PayPal : financoj_ĉe_satesperanto.org

Por renkonti ?i kun SAT-anoj en Parizo, informi ?u ĉe la sidejo de SAT-Amikaro

Se vi havas demandojn pri SAT, skribu al la SAT-oficejo en Parizo
a ? al via peranto

Pri teknikaj problemoj sur la pa ?o, skribu al pa ?o-aran ?ulo.

Privata ejo
Danke al spip

fabrikita en esperantio