Estis iam maljuna kaprino, kiu havis sep junajn idojn, kiujn ?i amis tiel, kiel patrino amas siajn idojn. Iutage ?i volis iri en la arbaron por alporti nutra ?ojn. Tial ?i kunvokis la tutan seponon kaj parolis : „Karaj infanoj, mi iros eksteren en la arbaron, estu memgardaj kontra ? la lupo, se ?i envenus, ?i man ?us ĉiun el vi kun ha ?to kaj hararo. La maliculo ofte ?ajnigas sin aliulo, sed je ?ia ra ?ka voĉo kaj je ?iaj nigraj piedoj vi tuj ekkonos ?in.“
La kapridoj diris : „Kara patrino, ni ja estos memgardaj, vi povos foriri sen zorgoj.“ Jen blekis la maljunulino kaj konsolite survoji ?is.
Balda ? iu frapis la dompordon kaj vokis : „Malfermu, karaj infanoj, via patrino revenis kaj por ĉiu el vi kunportis ion.“
Sed la kapridoj a ?dis pro la ra ?ka voĉo, ke ?i estas la lupo. „Ni ne malfermos la pordon“, ili vokis, „vi ne estas nia patrino, ?i havas delikatan kaj kareseman voĉon, sed via estas ra ?ka ; vi estas la lupo.“
Jen la lupo foriris al butikisto kaj aĉetis grandan pecon da kreto ; tiun ?i man ?is kaj tiel faris sian voĉon delikata. Poste la lupo reiris al la pordo kaj vokis : „Malfermu, karaj infanoj, via patrino revenis kaj kunportis ion por ĉiu el vi.“
Sed la lupo metis nigran piedon sur la fenestrobreton, tion vidis la infanoj kaj vokis : „Ni ne malfermos, nia patrino ne havas tiajn nigrajn piedojn, kiajn vi : vi estas la lupo.“
Jen la lupo kuris al bakisto kaj parolis : „Mi vundis tiun piedon pro kunpu ?o, ?miru paston sur ?in.“ Kaj kiam la bakisto estis pri ?mirinta la piedon, la lupo kuris al la muelisto kaj parolis : „Ŝutu blankan farunon sur tiun piedon.“
La muelisto pensis, ke la lupo intencas trompi iun kaj rifuzis fari tion, sed la lupo diris : „Se vi ne faros, mi man ?os vin.“ La muelisto ektimis kaj blankigis la piedon. Jes ja, tiel estas la homoj.
Nun la maliculo iris trian fojon al la dompordo, frapis ?in kaj parolis : „Malfermu, infanoj, via kara panjo revenis hejmen kaj kunportis por ĉiu el vi ion el la arbaro.“
La kapridoj vokis : „ Montru unue viajn piedojn, por ke ni sciu, ĉu vi estas nia kara panjo.“ Jen la lupo metis piedon sur la fenestrobreton, kaj kiam ili vidis, ke ?i estas blanka, ili supozis, ke ĉio estas vera, kion diris la lupo, kaj ili malfermis la pordon. Sed tiu, kiu envenis, estis la lupo. Ili ektimis kaj intencis ka ?i sin. Unu el ili saltis sub la tablon, la dua en la liton, la tria en la fornon, la kvara en la kuirejon, la kvina en la ?rankon, la sesa sub la lavpelvon, la sepa en la keston de la murhorlo ?o. Sed la lupo trovis preska ? ĉiujn kaj sen longtempa hezitado glutis ilin la ?vice ; nur la plej junan en la horlo ?kesto ?i ne trovis. Kiam la lupo kontentigis sian man ?ovolupton, ?i fortrotis, sternis sin ekstere sur granda herbejo sub arbo kaj ekdormis.
Balda ? poste la maljuna kaprino revenis hejmen el la arbaro. A ?, kion ?i devis ekvidi ! La dompordo estis vaste malfermita : la tablo, la se ?oj kaj la benkoj estis renversitaj, la lavpelvo estis dispecetigita, la kovrilo kaj la kusenoj estis tiritaj el la lito. Ĝi serĉis siajn infanojn, sed ili troveblis nenie. Ŝi vokis iliajn nomojn la ?vice, sed neniu respondis. Fine, kiam la patrino proksimi ?is al la plej juna, eksonis delikata voĉo : „Kara patrino, mi estas en la horlo ?okesto.“
La patrino elprenis ?in, kaj la kaprideto rakontis, ke venis la lupo, kaj ke ?i man ?is ĉiujn aliajn. Oni povas imagi, kiel larmis la patrino pro siaj kompatindaj infanoj.
Fine ?i eliris tute afliktite, kaj la plej juna kaprido kuniris. Kiam ili atingis la herbejon, ku ?is tie la lupo ĉe la arbo kaj ronkis tiel, ke tremis la branĉoj. La kaprino rigardis la lupon de ĉiuj flankoj kaj vidis, ke io movi ?as kaj barakti ?as en ?ia dika ventro.
„A ?, Dio mia“, ?i pensis : „Ĉu miaj kompatindaj infanoj, kiujn la lupo voris vesperman ?e, eble ankora ? vivas ?“
Jen la kaprideto devis kuri en la domon por alporti tondilon, kudrilon kaj tvirnon. Apena ? la maljuna kaprino ektranĉis la ventron de la monstro, kaj apena ? ?i faris tion, jam kaprido etendis la kapon eksteren, kaj kiam ?i da ?rigis tranĉi, la ?vice elsaltis ĉiuj ses, kaj ankora ? ĉiuj vivis, kaj ili eĉ ne estis vunditaj, ĉar la monstro glutis ilin pro sia avido per unu fojo. Granda estis la ?ojo ! Ili karesis sian karan patrinon, kaj saltadis kiel tajloro, kiu festas sian nupton. Sed la maljuna kaprino diris : „Nun ekiru kaj serĉu grandajn ?tonojn. Per ili ni plenigu la ventron de tiu de Dio forlasita besto, dum ?i ankora ? ku ?as dormanta.“
La sep kapridoj tute rapide altrenis la pezajn ?tonojn kaj metis ilin en ?ian ventron, tiom da ?tonoj, kiom ili povis enmeti. Poste la maljuna kaprino kunkudris la ventron tre rapide, tiel, ke ?i ne sentis tion kaj eĉ ne movi ?is.
Kiam la lupo fine satdormis, ?i surpiedi ?is, kaj ĉar la ?tonoj en ?ia stomako faris ?in tre soifa, ?i volis iri al la puto kaj trinki. Sed kiam ?i komencis iri, ?anceli ?ante tien kaj tien, la ?tonoj en ?ia ventro kunpu ?i ?is kaj klaketis. Jen la lupo ekkriis :
„Ĝi klakas kaj krakas
en mia ventro, ve,
mi pensis, ke kapridoj estis,
sed ?ajne jen nur ?tonoj restis.“
Kaj kiam ?i atingis la puton kaj klini ?is al la akvo kaj intencis trinki, la pezaj ?tonoj tiris ?in malsupren kaj la lupo dronis mizere. Kiam la sep kapridoj vidis tion, ili alkuris kaj kriiis la ?te : „La lupo mortas ! La lupo mortas !“ kaj ili dancis kun sia patrino plenaj de ?ojo ĉirka ? la puto.