La geedzoj Ruth kaj Udo Vager ekskursis kun sia ru ?a antikva Citroen, kiu inter kampoj kaj en arbaroj bonege uzeblis. Sur kampvojo, ne tre malproksime de iuj vila ?oj, ili neatendite haltis pro paneo, estis jam post noktomezo.
Sinjoro Vager serĉis la ka ?zon de la difekto, sed ne trovis ion. Ĉar la vojo sur neniu mapo troveblis, ili eĉ ne sciis precize, kie ili estas. Sed, kiam ili ĉirka ?rigardis pro domo, helpis fortuno. Pli proksime ol cent metrojn, en la hela pala lunolumo, konturi ?is la silueto de strange kurbigita kasteleca domo alte sur monteto. Ĉar neniu el la fenestroj estis iluminata, la domo aspektis minaca. Sinjorino Vager restis pro tio en la a ?to kaj diris iom timeme al sia edzo : "Eble vi tie supre en la domo povos telefoni iun noktoservon, Udo."
La viro ekiris kaj grimpis sur la kruta monteto supren. Forte enspirante li alvenis. En la domo iu funkciigis lumon kaj poste virino lante malfermis la grandan pezan enirpordon, kiu knaris kiel homa esta ?o.
Tiumomente Ruth vidis kiel la edzo gestadis en la kegloforma lumo. Li enpa ?is. La kompakta peza nigra pordo de la domo fermi ?is brue post li.
Ruth Vager atendis plena de senpacienco je lia reveno, kiu la ? ?ia sento pli kaj pli prokrasti ?is. Jen subite la pordo krake remalfermi ?is kaj sinjoro Vager kun klini ?inta kapo elkuris. Kiel ĉasate, li hastis malsupren kaj fine reen al la a ?to kaj fermis la pordon post si. Li estis pala kiel la tuko de mortinto kaj liaj manoj tremis.
Lia edzino demandis ekscitite : "Udo ! Kio estas ? Kio okazis al vi ? Diru !" Sed li silentis kvaza ? li estus surdomuta.
Kiam lia paniko perdi ?is, li komencis paroli : "Ruth, mia kara, kiel mi klarigu tion al vi ? Kiam mi enpa ?is en la domon, salutis min olda damo, kiu timige aspektis. Ŝi havis firman, preska ? dolorigan manpremon. Ŝi diris nenion al mi. Sed ?ia rigardo hirtigis mian ha ?ton. Mi volis peti ?in pri helpo, sed tiam trafis min ?ia trapenetrema fatala rigardo kvaza ? kiel pugnobato. La fridaj kruelaj okuloj de tiu sorĉistino direkti ?is per tia senhoma dureco al mi, ke mi havis la impreson, kvaza ? oni eltranĉus mian langon.
Vi scias, mi ne estas konfuzemulo a ? malkura ?ulo. Sed ?uste tial ?i tiom ?okis min !
Mi staris kvaza ? mi estus glaciigita. La malbona viza ?o de la oldulino faris min sendefenda dum momento. Kiel sensignife estis subite, ke ni ne povas starti nian a ?ton. Nekredebla, preska ? panika timo levi ?is en mi. Sed tamen mi ne estus povinta diri pro kio. Okazis ja preska ? nenio, se oni rigardas la faktojn. Estis ja nur morna olda damo, kiu algapis min kun furioza viza ?o. Mi rekti ?is kaj provis elteni ?ian rigardon. Sed anka ? ?i min fikse rigardis. Ŝi ne provis alparoli min, a ? eĉ enlasi. Kiam mi fine ekkura ?is rigardi ?in pli longe al la viza ?o, mi subite komprenis, kial mi tiom teruri ?is. La damo aspektis precize tiel kiel onklino Vera Eisner, kiu anta ? multaj jaroj ĉeokaze transprenis la prizorgadon de mi kaj de mia fratino, kiam niaj gepatroj ankora ? ofte vizitis teatrojn. Bonan rilaton al ?i, almena ? dum certa tempo, ni havis neniam. Ŝi estis tute alia ol normalaj homoj. Kiam niaj gepatroj estis for, ni havis ĉiufoje la senton, kvaza ? mekanika pupo staras anta ? ni : neniu afabla vorto, neniu rideto, neniuj karesoj. Ŝia glacie frida viza ?o estis da ?ra riproĉo, kiu bruligis sin en niajn infanajn korojn. Mi povas memori tion, kvaza ? tio okazis hiera ?. Mi sentis min ĉiam kulpa esti juna, kulpa esti ?oja, kulpa havi afablajn amplenajn gepatrojn. Ni ribelis kontra ? ?i, sed niaj gepatroj ne komprenis nin, ili demandis perplekse, kio ne plaĉas al ni je nia – konsentite iom stranga – onklino. Estis por ni infanoj tute ne eble esprimi tion. Ŝi ne batis nin, ?i ne insultis nin, ?i nur disponis severe pri ni. Ŝi fakte enprizonigis nin dum ?i transprenis la respondecon pri ni. Ŝi konservis nin kiel mortajn fi ?ojn, ?i traktis nin kiel domservistojn. Kia ?tono falis de niaj koroj, kiam ni subite estis liberaj de tiu onklino. Neniu diris, kial. Ni eksciis nur multe pli malfrue, pro kio ?i tiel abrupte fori ?is el nia vivo. Iu asertis, ke ?i malfermturnis la gaskranon en la kuirejo kaj poste en ?losis sin en la lo ?ejo. Kiam la polico trovis ?in, ?i la ?dire jam tri tagojn estis morta. Sed tio eble estis nur onidiro. Sed fakto estas, ke ?i venenigis sinjorinon, kiun ?i flegis dum la lastaj tri monatoj. Sed pro rutina kontrolo oni malkovris fine, ke ?i murdis ?in kun centprocenta ver ?ajneco. Kiam la polico volis aresti ?in pro tio, ?i laudire jam estis morta.
Eble vi ne kredos al mi, sed kiam mi ekvidis tiun teruran oldan damon kaj tiel la strangan onklinon, mi havis subite la ?anceligan svenenigan senton, ke fantomo, morta reiranto, staras anta ? mi, kvaza ? revenus la malbono, ĉu vi komprenas ?
Kiam ?i fine kun la monotona grakanta voĉo de la onklino demandis min, kial mi tiel stulte gapas al ?i, mi balbutis ion pri alia simila persono, kiu aspektas kiel ?i, sed ?i nur ekridis histerie kaj tiam fikse rigardis min tiel, kvazau mia viza ?o estus pejza ?o nekonata. Ŝi diris en la plej frida tono, kiu imageblas, ke ?i ne aĉetas ion de mi, kaj kion mi do volas de ?i, post noktomezo, en tiu aĉa de Dio forgesita regiono, ke ?i min ankorau neniam vidis.
Mi rakontis al ?i pri nia problemo kaj tiam ?i manpetis min internen. Mi estis sendecida, la obtuza sento eĉ ne forlasis min, kiam ni iris supren la ?tuparon.
En la lo ?oĉambro tiam io okazis, kio denove hirtigis mian ha ?ton. La ĉambro aspektis tute tiel, kvaza ? mi jam vidis ?in iam. Anka ? la staranta horlo ?o aspektis, kvaza ? mi ?in jam vidis ie, sed certe ne en horlo ?a muzeo. Kaj nun eĉ la krucifikso tie sur la muro, kiun mi estis ?telinta la ? ?ia firma konvinko.
Estis stranga temposalta momento. Per unu fojo mi estis denove la kulpokonscia knabo, mergi ?inta en la pasintecon kaj staranta anta ? la severa onklino, kiu demandis min kun pereiga rigardo, ĉu mi ankora ? estas tute senklapa en la kapo, kion mi babilaĉas pri malfacila ?oj ktp. Kaj poste ?i prenis eĉ lambastonon en la manon kaj pu ?is per la pinto malestime al mi, kvaza ? mi estus insekto, kiun oni devas neniigi. Kaj tiam ?i diris subite akre, ke mi estas perfekta idioto, ĉar mi eĉ ne havas po ?telefonon por tiaj noktaj okaza ?oj, kaj tial devas molesti oldajn damojn. Åœi fari ?is poste pli kaj pli la ?ta kaj histeria. ’Fori ?u, fripono, trompisto’, ?i kriis, ’eble vi eĉ planis romp ?telon, rabatakon je olda sendefenda damo. Tiam ?i ?eti ?is al mi, tute proksimi ?is kun venena spiro kaj ?ovis min krude per la lambastono al la elirejo.
Mi fu ?is haste la ?tuparon malsupren, kvaza ? temus pri mia vivo. Kiam mi turnis la kapon por eviti ?iajn atakojn, mi vidis alte sur la muro grandan mornan olean pentra ?on. Äœi montris la onklinon en ?ia spartece meblita lo ?ejo en Lepsiko. La virino sur la bildo rigardis malsupren al mi, kruele, ja diable. La moka ridado de la olda damo, kiu pu ?adis min anta ? si, persekutis min, ?is mi sukcesis fermi la pezan elirpordon post mi. Ankora ? sur la monteto malsupren mi sentis, ke ?i kuras post mi..."
Sinjoro Vager finis sian paroladon kaj rigardis konfuzite sian edzinon. Tiam, preska ? almozpetante pro kompreno, li flustris : "Ruth, estis tro freneze, mi simple ne povas kompreni tion, kio ?us okazis."
Kiam Ruth Vager rimarkis ungecan gratadon je la a ?tofenestro ?i turnis ?okite la viza ?on. Ekstere staris klini ?inte, ekkriĉante kun tordita viza ?o, metinte lupece la manojn sur la vitrotabulon – jen la terura fantomeca olda damo, kiu kiel ?tormvento provis penetri en la a ?ton.
Kaiser : Araneo kaj Leibnitz
