Kaiser : La lastaj horoj

Post lia eniro sinjoron K. kaptis malagrabla sento. Estis, kvaza ? iu fermpremus la pordon post li. La soleco ekatakis lin.

Fakte sinjoro K. intencis nur iri al la stacidoma horlo ?o. Kaj, traserĉante la mantelpo ?ojn pro alumetoj, li subite rememoris pri monstra horlo ?o el filmo, kiu ne havas montrilojn. Iu kiĉa britlanda murhorlo ?o kun blovmuzikistaj an ?eloj. K. devis rideti pri la stulta supozo, ke eventuale anka ? la horlo ?o de la halo en tiu ĉi stacidomo ne havas montrilojn. Sed spite al tio li ĉesigis la serĉadon...

Ĉu ĉiukaze ne estas tro malfrue ? Ĉu ne estas absurde eĉ nun plu serĉi la ?ustan tempon ?

K. retropalpis sin al la vitropordo kaj pa ?is firme sur la ne ?on. Turnante sin, por adia ?i la fantoman stacidomon, li ekvidis je la fasado lumigatan fenestron, alte super la granda enirpordo. Anta ? ol li povis miri pri tio, ke la stacidomo havas ankora ? lo ?antojn, la fenestron malfermis svelta ino. Tuj li ekkonis ?in kaj estis strange tu ?ata. Ĉu estas la... Jes, efektive. Tie supre mokridetis la kotknabino el la infana ?o. Kiom da jaroj forpasis de tiam ? „Ĉu homa ?o... ĉu homara ?o ?“

Tiam ?i na ?zigis lin, ĉar ?i ĉiam estis kvaza ? kotkovrita. Ĉiufoje, kiam ili renkonti ?is en la domkoridoro, ?i ka ?iris kulpkonscie rigardante preter li. Åœi estis ĉirka ? la oka infano el povra familio lo ?anta apud liaj gepatroj. Fi, la kotinfano kun la fetora odoro kvaza ? fluanta el la najbarlo ?ejo ! Kompreneble ne estis nur la malbona odoro, kiu tiam ?enis lin. Estis eĉ pli la konvinko, ke li mem apartenas al pli alta homtavolo. Nu, estis anta ?longe.

La kotinfano, trovis sinjoro K., kondutis mirinde memkonscie. Ja, en la flavo de la ĉambrolampo ?i aspektis preska ? bela. Per trankvila voĉo kaj tute sen la timema infanrigardo ?i postulis de sinjoro K., ke li venu supren.

Memgarde li demandis : „Kiel mi supreniru ?“

„Iom pli la ?te. Mi ne komprenas vin.“

„Kiamaniere mi ve—nu su—pren ?“

„Iru tra la granda pordo kaj poste dekstren. Mi akceptos vin.“

„Kio... se mi ne emas“, li provis taktiki.

„Ĉiu viro emas... Do, ne demandu. Iru tra la vitropordo kaj poste dekstren, elinfaneca sinjoro mia, mi atendos vin.“

K. konfuzi ?is. Kio okazas ĉi tie ? La stacidomo kaj la kotinfano... sufiĉe strangas la tuto. Kial tiu invito ?

La ino fermis la fenestron kaj K. ekbruligis plian cigaredon. Denove li ?ovis sin tra la pordo kaj palpe iris anta ?en.

Alveninte supren, li ?etis la cigaredon sur la ?tuparon. La ino elvenis, ekkaptis lin je la brako kaj gvidis lin en la lo ?ejon.

„Ne parolu“, ?i diris preska ? flustre, „ankora ? momenton, tiam ni estos atingintaj la celon.“

K. opiniis son ?i. La harmonia intimeco de tio, kio okazis, metis lin en staton de agrabla embaraso. Tiel certe estas, se oni flugas, li pensis. Lia rigideco subite solvi ?is en li. Li sentis dankemon kaj karesemon por la kotinfano, kiu forvokis lin de la strato kaj for de lia soleco. Varmega nekutima ondo trairis lian korpon kaj mistera vorto envenis lian kapon, la vorto estis : sopiro. „Jes ja, la sopiro al amo, li envortigis, murmurante por si, la senton.

Anta ? la lito ?i diris : „Estu memgarda. Malrapide suprengrimpu. Estas lito kun dua eta ?o.“

K. palpe ?ovis sin la ? la malvasta ligno ?tuparo supren. Sen heziti ?i sekvis lin kaj poste premetis sin al li. K. same kroĉi ?is al ?i, kvaza ? li timus perdi son ?ovizion... Balda ? iliaj korpoj kunfandi ?is, preska ? avidaj je karesoj. Poste ili ankora ? interparolis. Li volis diri al ?i, kiu li estas, sed ?i diris nur : „Kara, diru nenion. Mi ja scias, kiu vi estas.“

Veki ?inte, K. mirigite konstatis, ke li ku ?as tie en ledomantelo. Li a ?dis iun muzikon el la apuda ĉambro. Kiel estus firmteni la kotinfanon, li reve pensis. Sed kiam li turnis sin al ?i, ?i jam estis malaperinta.

K. ne tuj komprenis la situacion. Iel ?i estis freneziga. Li ja ne ku ?is plu en tiu lito. Ne... tute ne. Rigardo sur la spegulo de tualeta tablo plene sufiĉis por ĉion trempi en mistifikan nebulon. Lia spegulbildo rigardis lin skeptike. Gapis viro en ledomantelo al viro kun laca viza ?o.

Netolereble la ?te kriis nun la muziko el la proksima apuda ĉambro. Orelsurdige akraj sonoj tremigis lin. Kiam K. malfermis la tapetornamitan pordon, el kies direkto inunde enpenetris la muziko, liaj timpanoj preska ? dis ?iri ?is. En la ĉambro ekzercis kvin aziaj muzikistoj kun rigidaj koncentritaj viza ?oj. La frapinstrumentisto, sidanta vidalvide al la ?us malfermita pordo, gapis tra K., kvaza ? tiu ne ekzistus.

Kio estas tio ? pensis K. Ĉu provludo ? Ĉu Iínfermuzikprovo ? La la ?tparoliloj mu ?is kiel la trombonoj de Jeri ?o, kvaza ? eksplodontaj. Panika ?okorkestro, pensis K. La murflanko malanta ? la muzikistoj estis plenigata de filmo. Ĉu eble estas la muziko por la filmo ? La filmo montras la efikojn de neniigaj armiloj, tiom multe K. ekkomprenis. Sed la ?aza ?aoso dishakis ĉiun penson pri la filmo. Koreio, eble Koreio, K. supozis. La filmo fini ?is abrupte kiel la muziko, sed la finbildo restis videbla. Gi montris altajn montojn de mortintoj. Sur la mortintoj are kirlis rozkoloraj vermoj...

La muzikistoj klini ?is anta ? imagebla publiko kaj retiri ?is. La muzikiloj perdis siajn konturojn. Silento... dum eterneco.

K. fermis la okulojn. Malferminte ilin denove, ankora ? dormeme, li staris per unu fojo anta ? la vitra stacidoma pordo. K. seniluzii ?is.

Estis tamen strange, ke la ne ?o malaperis. K. decidis ekmar ?i. Li mar ?is kun amara sento. Kie estas la kotinfano ? Ĉu mi ĉion tion nur son ?is.... Ĉu mi demandu pri ?i ? La stratbetono montri ?is okulfrape glata.

Denove la malvarmo ekatakis sinjoron K. Neniu videblis, kiun li povus demandi.

„Kie estas do la aliaj homoj ?“, li pensis malesperante. Nur nun li ekcerbumis pri tio, ke ?i havis iun nomon... Kiun ?

Irante la ? gara ?aro, li ekvidis en iu el ili viron. La viro estis vestita per serurista kostumo.

„He, sinjoro !“

„Jes, kio...?“

„Ĉu vi konas sveltan inon, kiu lo ?as en la stacidomo ?“

„Kie ? En la centra stacidomo ?“

„Nu, egale, nu … do … pardonu min, mi petas, kioma horo estas ?“

La bluvestito sin turnis al li. Lia viza ?o estis pala kiel la kranio de mortinto. Malgaja rideto ĉirka ?ludis lian bu ?on. Kiam li ekparolis, K. skui ?is terurigite. Tio estas la fino, li pensis.

La viro parolis tre lante. Kaj dum tio... rampis rozkoloraj vermoj el lia bu ?o : „Estas tro malfru—e, sinjo....“

Rapide disvasti ?is la vermoj sur la viza ?o de la bluvestito. Li falis teren kaj lia korpo ruli ?is flanken. Tro malfrue, pensis K. ankora ? anta ? ol la morto anka ? lin ?iris kun si. Rozkoloraj vermoj rampis nun anka ? el lia bu ?o.

Denove vermoj ĉie amase disvasti ?as... estas ?okige. Nur ili vivos plu.