Hans-Georg Kaiser
Mikskvalita brando
Kiel kvinjara bubo kun blondega hararo, kiu ĉiutage malkovris novajn miraklojn, mi ankora ? lo ?is ĉe mia avino en la vila ?eto Sachsenroda proksime de Lumpzig en la tiama distrikto Gera en la Germana Respubliko Germanio.Tie mi faris multajn stulta ?ojn, sed ne pli da ili ol Maks kaj Moric.
Unu el tiuj stulta ?oj estis la sekva : En la bruna vitrino de mia avino en la lo ?oĉambro staris multaj interesaj glasoj kaj ceramika ?oj, sed plej min interesis la botelo kun la mikskvalita brando, kiu estis mezgranda.
La botelo min fascinis pro la interesa koloro. Ĝi plej logis min. Ĉar ?i havis orkoloran ?ra ?bkovrilon, mi ne povis deteni min de tio provi malferm ?raubi ?in kaj gustumi la enhavon. Mi do prenis ovoforman malhelan likvorglaseton kun ora supra rando (tian, kian mi ankora ? nun havas kiel memora ?on pri mia kara avino en la lo ?oĉambra vitrino de la mur ?rankaro).
Mi enver ?is iom de la trinka ?o, gustumis kaj estis surprizita, ke la likvoro gustas tiel bone. Neniu komparo al iu biero, vere ne. Tio estis tiam nur fia amara trinka ?o por mi. (Pro kio trinkis ?in mia patro, estis enigmo por mi). „Hehe, tiu likvoro vere bongustas“, mi pensis tiumomente. (Mi supozis, ke estas likvoro, kvankam ?i estis brandomiksa ?o.)
Mi rigardis unue, kie trovi ?as avinjo, kaj ĉar ?i staris kun forko en la porkostalo apud alia parto de la domo, mi trinkis rapide plian glaseton. „Hm, hehe, bonege !“ mi diris entuziasme. Miaj oreloj eĉ ru ?i ?is pro eksciti ?o.
Sed tiam kaptis min subite granda timo. Mi ekkonscii ?is pri mia krima faro. „Ho ve, se ?i rimarkos tion, mi estas finita.“ Tiam ?i tordos miajn orelojn tiom, ke el mi fari ?os azeno ĉiama.“
Kvankam mi preska ? klakadis per la dentoj pro timo, ?i rimarkis tamen nenion.
Evidente ne nur la vitrino de avino estis sankta ?o, sed ?ajne anka ? la brandobotelo mem, kiu staris evidente net ?? ita jam dum eterneco.
Tial mi nun trinkis en la kuro de semajno – ĉiufoje ?telirante kiel sova ?a kato – ĉiutage kun ?uo glaseton de la mikskvalita brando. Ĉar la botelo estis sufiĉe malhela, avino rimarkis ankora ? nun nenion. Kaj kiam mi fine post kelkaj tagoj estis tute eltrinkinta la botelon, mi ekcerbumis kion fari ?
Denove mia koro ekbatis freneze. Se ?i eltrovos tion, mi estas finita por ĉiam, mi denove pensis. Tiam ?i tradra ?os min tiom, ke mi aspektos blua kaj verda kiel marsvirineto.
Du tagojn mi vivis kun granda timo, ĉar mi ne trovis solvon por la problemo. Sed poste mi havis grandiozan ideon : Mi simple plenigis la botelon per akvo, kiun mi iom kolorigis per bruna ovokoloro.Tio aspektis sufiĉe originala – mi pensis. Mi estis tute fiera pri mia eltrovo.
Kaj tiam mi iom post iom forgesis la malterankviligan aferon.
Post monatoj, kiam mia avino havis sian naski ?tagon, kaj kiam ni sidis ĉiuj kiel orgenaj fajfiloj ĉe la kukotablo, diris mia avino subite al la gastoj : „Nu, karaj, jen mi havas ankora ? ion tre bonan, bonegan brandeton mikskvalitan por vi, tio estas „bongusta ?o, vi estos tute beataj post nur unu glutita ?o !“ Kaj tiam ?i diris ankora ? markonomon, kiun mi forgesis.
Mi fari ?is morte pala viza ?. Sed eltrinkita estas eltrinkita, tio jam ne plu ?an ?eblis. Granda fulmotondro estis proksimi ?anta, mi vidis jam la fulmojn el nigraj nuboj rekte super mi. Mi entiris la kapon, rigardis unue kiel timema birdeto en ĉiu direkto kaj fine strabis al la avino.
Ŝi iris al la vitrino, rigardis la botelon, iom hezitis, rigardis denove, frotadis la okulojn kaj ankora ?foje rigardadis. Trinkinte fine iomete de la supozata brandomiksa ?o, ?i la ?te elkriis kiel furio : „Tiu damnito, tiu krimulo, tiu kanajlo, tiu bandito, li ne hontis ?teli eĉ la miksbrandon el nia vitrino !“
Ŝi parolis pri mia patro, kiu jam kiel drinkulo estis reveninta el la milito, kaj kiu la ?dire iam ?telis eĉ monon de mia avino.
Kiel filmprezentadisto en la kamparo li trinkis dum ĉiu prezentado tutan keston da biero. Li vivis tiam jam dum monatoj ne plu ĉe ni, sed ĉe sia patrino en la granda postsepmonta urbo Gera.
En tiu momento mi estis vere tre dankema al mia patro, ke li kiel polvosuĉilo transprenis la tutan fulmotondron por la fatala afero, kiu anka ? tial tiom afliktis mian infanan animon, ĉar mi ne volis seniluziigi mian karan avinon, kiu tion neniel meritis.
Kiam ĉiuj malbenis la patron kaj diris, ke tio estas tipa por tiu drinkulo kaj arcfripono, kiu alportis nenion krom malfeliĉon al la kara familio, mi sidis tute silente en la angulo kaj pensis,, ke mi nun plej volonte estus museto en la proksimo de musotruo, por ke mi tuj povu forkuri tra ?i, se mia fiago eventuale tamen ankora ? konati ?os.
Sed neniam iu rimarkis ion, kaj kiam mi rakontos la aferon al mia avino, en tempo, kiam ni jam ĉiuj kune vivis en la urbo Altenburgo, ?i iom perpleksi ?is kaj diris : Tio estis vi ? Vin mi vere ne suspektis, neimageble !" Ŝi ridetis kaj diris ankora ?, ke Karl, mia patro estis tamen kanajlo, kaj ke ?i tial tamen tute rajtigite havis la supozon, ke li kulpis tion. Min ?i tute senkulpigis per tio, ke ?i pardoneme diris : „Tiam vi ankora ? estis scivolema bub-infaneto, kaj tiuj simple faras tiajn stulta ?ojn. Krome tio ja ne estis la ununura stulta ?o, kiun vi entreprenis tiam.“ Kaj dum tio ?i ridetis tiel mokeme kaj elkore, ke mi sentis min subite tute mal ?ar ?ita de tiu fi-afereto, kiu ankora ? post multaj jaroj vekis malgrablajn kulpsentojn en mi.
Kaiser : Araneo kaj Leibnitz
