Hans-Georg Kaiser
Dua Hitler
Estas ankora ? kelkaj minutoj ?is la enlaso en la kinejon, sed ne multaj venis. La fundamentoj de la urbo ektremas. Regas la militistoj. Perforto flirtas en la stratoj. De tempo al tempo oni a ?das pafojn. Mortiga taĉmento rastas la urbokvartalojn. Kaj la tribuno, sur kiu ankora ? hiera ? parolis fanatika kolonelo, transformi ?is en tribunalon. La sama kolonelo nun tie mortkondamnas. Anka ? la homoj ektremas. Komprenas nur malmultaj, kio okazis. La radioaparatoj krias : „Venko ! Venko ! Venko !“ Sed kiu venkis ?
Neniu scias tion precize. La situacio ?ajne estas komplika.
Ankora ? hiera ? oni laboris obeeme. Kaj hodia ? oni ĉasas la laboristojn, kvaza ? ili estus bruto. Denuncantoj montrofingras perfide al iu ajn. Oni trenas la montritojn sur la straton kaj mortpafas ilin.
Tankoj inundas la urbon. Anka ? ili pafas sen elekto al civiluloj. Ili rompas barojn kvaza ? pajlostakojn. Besteca kruelo regas en la anta ?urboj. Kaptitoj mar ?as en longaj vicoj akompanataj de bojantaj hundoj kaj kruelaj soldatoj.
Neniu atendis tion. Tro subite venis la milito en la urbon. Tro subite ?i etendis siajn nigrajn ombrojn super ?i. Ankora ? hiera ? senhontaj politikistoj superver ?is la popolojn per ploroj pri paco. Pacon, ili diris emfaze. Pacon. Eternan pacon. Miljaran pacon !
Kial nun subite la milito ?
Estas strange, ke oni ne ordonis malpermeson eliran. Eble tio ne necesas. La homoj rampas kiel vermoj en la kelojn. Ili tie provas ka ?i sin. Sed kie sekure sin ka ?i, se oni ne havas propran bunkron ?
Anta ? la kinejo pluvas senĉese. Anka ? tio estas surprizo. La tago komenci ?is kiel promesite kun abunda sunradiaro. El la malmultaj eniremuloj kelkaj forlasas la vestiblon eksteren. Ili do tamen ne eniros la kinejon.
Restas nur pensiulo kun lambastono, mal ?oje aspektanta amoparo kaj junulo vestita kiel usona soldato, sed kun tre fortaj okulvitroj. Li ne aspektas mal ?oja. Reva rideto ludas sur lia viza ?o. Li anta ?? ojas pro la filmo. En la frua somero la filmo estis la granda sensacio en la urbo. Tiam oni interbatalis pro la biletoj. Eksterordinara filmo, tre reala, sed anka ? absurda. Tro malofte oni povas vidi ion tian, pensas la junulo. Nun li volas ?ui la grandiozan filmon je dua fojo. La filmo okazas en elpensita lando : La enhavo ?oke frapas la atenton. Iom simile, kiel la situacio en la urbo, konstatas la junulo. Sed li ne tre aflikti ?as pri la okaza ?oj anta ? la kinejo. Tio rapide pasos, io tia ĉiam rapide pasas, li pensas. Per fera mano ili kreos ordon. Kaj tio estas bona tiel. Kiu regu, se ne forta registaro ? Ĉu eble iuj kaosuloj ? Ne !
Li ne kontra ?as la militon, li rigardas tion tute senemocia. Li scias pri la milito. Por li la milito estas la da ?rigo de la politiko per aliaj rimedoj. La milito solvas problemojn, la ? li. Li studis militojn, precipe la Duan Mondomiliton. Li kolektis eĉ militstrategiajn librojn. Kaj li de ?oris libervole kiel suboficiro en la armeo. Tre volonte li estus servinta pli longe en la armeo, sed tion lia sanstato malhelpis, nur pro tiuj damnitaj okuloj, li pensas mal ?ate. Senkonscie li rektigas la okulvitrojn kaj poste sian spinon. Rekteco estas por li ne nur vorto, sed karaktera eco. Estas vere, ke oni mokas lin pro lia amo al uniformoj kaj al ĉio, kio havas rilaton al la milito. Ekde la lernejaj tempoj oni vokas lin : ’La dua Hitler’. Nu, bone, se plaĉas al ili. Li scias tion pli bone. La milito ne preteratendindas, kiel tion imagas kelkaj pacifistoj. Tiu ne estas forigebla per pamfletoj. Idiotoj ili estas, ĉu ili jam iam atingis ion per sia kriado ? Necesa la milito estas, jes ja, absolute necesa, kelkfoje oni bezonas purigan ?talan fulmotondron, anka ? kontra ? tiuj perfiduloj de la patrio. Ili krias hipokrite pri paco kaj celas nur sian propran aĉan pacon, li supere pensas.
Ankora ? tri minutoj ?is la enlaso. La lambastonulo studas la filmafi ?on. Kun malfermita bu ?o li rigardas. Idioto plia, trovas la junulo. Anka ? la amparon li ne ?atas, ne gapu tiel ?afe, naivuloj, li pensas mal ?ate. Li deturnas sin kaj forgesas pri la vestiblo.
Li sinkas en profundan revon. Li rememoras pri la filmo ; jes ja, la filmo estas majstroverko. Rapide li glitas en la ha ?ton de la protagonisto. Nun li estas mem la protagonisto. Ha jes, anka ? en la filmo estas sie ?ata urbo. Li, la fama protagonisto – unu el la sie ?antoj – portas morte dan ?erajn ledobotojn kun feraj najloj en la plandumoj. Li portas uniformon de le ?tenanto, kaj ?talkaskon. Li havas la ordonpovon super tri soldatoj, kiuj akompanas lin. Lia mieno aspektas kiel ferbetono. Malestime inspektadas liaj aglaj okuloj. Pluvas senĉese anka ? en la filmo. Li kaj la soldatoj traserĉas kazernecan ludomon, sur kies ?tuparo staras timoplenaj homoj kun levitaj manoj. Li ne babilaĉas dum longa tempo, li pu ?as teren virinon larmantan.
„Sur la teron, putino !“ li krias kaj tretas ?in. Poste li ?ajnigas ekzekuton. Li komandas la domlo ?antojn en la korton. Li lasas elserĉi ĉiun trian, starigas ilin anta ? muro kaj tiam eksplode ridante krias : „Fori ?u, kanajloj, anta ? ol mi pensos alie pri tio !“
La homoj forkuras. En la domo iu krias : „La antikristo ! La antikristo !“ La taĉmento remar ?as en la domon kaj sturmas ĉiujn eta ?ojn. Ili trovas neniun plu. En lo ?ejo, kie mankas aero, li, la le ?tenanto, per se ?o frakasas fenestron kaj rigardas eksteren sur la straton. Fre ?a aero blovas en la ĉambron.
„Ha“, diras la le ?tenanto. Pluvas nun eĉ pli. Li vidas ombrelojn, kiuj aspektas kvaza ? ili na ?us en la pluvo sur la trotuaro. Rekte sub la fenestro blankbarbulo diskutas kun laboristo en blua laborkostumo. Oni ne komprenas ion. Sed ?ajnas, ke ili mokas pri io. Ŝajnas, ke ili faras fiajn ?ercojn. Nun ili eĉ la ?te ridas. Ĉu eble pri la registaro ? Tiuj kanajloj, li siblas malice kaj ekcelas al ili per sia fusilo. La kruco de la cellinioj dancas sur la kapo de la barbulo. Li retiras la fingron ?is anta ? la ellasa punkto. Li ĉesas spiri. Li tiras plu. Pafo knalas. La fusilkolbo pu ?as kontra ? lian ?ultron. La barbulo renversi ?as. Sango ekfluas sur lia frunto. La terurita laboristo rigardas instinkte al supre kaj tiras la grizulon al la dommuro. Li, la le ?tenanto ordonas persekuti la laboriston. Ili kuras malsupren sur la ?tuparo. Tak, tak, tak. Ili atingas la straton. En fora distanco la laboristo formovi ?as. Haste ili celas en ka ?ra pozicio. Ili ne trafas lin, ili kuras plu, pafas haste, kuras, pafas haste. Li observas ilin de supre. Fatrasuloj, malestime li rigardas siajn soldatojn.
„Kretenoj, bastardoj, varmdu ?uloj“, li la ?te krias. Tion ili faras intence, tiuj hundidoj, li pensas. Li turnas la fusilon al la fu ?anto, kiu nun estas nur nigra celtabulo en la horizonto. Li celas fridasange, tiras la fingron trans la ellasan punkton. Pafo knalas kaj li trafas...
Sed tute neatendite ankora ?foje io knalas, sed ĉifoje ne en sangavida vizio pri filmo. Ĉifoje io bruas reale. Fusilkolboj trapike frakasas kun bruego la tri enirpordojn de la vestiblo. Vitropecoj disfluge dancadas sur la ?akformaj marmorkvadratoj de la planko. Kaj poste kriaĉas kaj bojas voĉoj en la anta ?halo. Aperas la kolonelo, kaj poste la mortiga taĉmento. Ili kaptas la amparon kaj tiras ?in eksteren. Poste ili kaptas la lambastonulon. Tiu krias : „Dio mia, kion vi faras al mi, lasu min vivi, mi estas ja nur oldulo, mi servis mem kiel soldato, mi estis vundita ĉe Stalingrad ! Fare de partizano ! Ĉe la finbatalo en la domoj.“
Li havas larmojn en la okuloj. „Lasu min vivi, karaj soldatoj...“
„Tion povas diri ĉiu, kriplulo“, iu diras moke kaj ili trenas anka ? lin eksteren. De tie a ?deblas seka pafo. Kiam ili revenis, la junulo ankora ? senkomprene miras pri ĉio. En lia cerbo ĉasi ?as kontra ?diraj pensoj kiel en tro rapida karuselo, ?is fine iu alarmsireno per tranĉa resono ekhurlas : Vivdan ?ero !
Vivdan ?ero ! Vivdan ?ero ! Kiel mi klarigu mian simpation al ili ? Kiel mi montru, ke mi estas unu el ili ? La dua Hitler ne kapablas eĉ pensi pro teruro. Plena de malespero li ?eti ?as pantere en la vitrotabulon de la enlasa pordo al la kineja interno. Kun la brakoj anta ? la okuloj li preska ? falas en la disspliti ?intajn vitropecojn. La kolonelo faras geston al li : „Mortpafu tiun cirkokla ?non ! Ek do, nun faras NI la filmon !“
Svarmo da kugloj sekvas lin. Sed bon ?ance por li ili ne trafas lin. Tak, tak, tak, tak, eksekvas la mortiga taĉmento. Sen iu klara celo la fu ?anto kuras en spektaklejon, kaj tiam sur la ru ?a tapi ?o el kokosfibroj la ? la sidlokaj vicoj anta ?en al la blanka tola ?a filmvando. Tie komenci ?as nun subite la filmo. Kial ? Kial ? Kiun sencon tio havu ? Li pensas. Tie anta ?e maldekstre, la fera pordo por la fu ?vojo, ha jes, tien mi devos fu ?i, li pensas fulmrapide.
Sur la lar ?a filmvando flugas helikoptero super detruita pejza ?o el brulanta arbaro. Tiam ruinoj, fumo, ruinoj, fumo. Tankoj transveturas asfaltitan straton. Tiam la helikoptero surteri ?as sur la kraterigita areo de foirplaco. Fantoma urbo donas la tristan fonon por rapide starigita oratora tribuno el pina ligno. Oni salutas al la generalo, kiu pale eliras el la flugma ?ino. „Ni devas rapidi“, li haste diras kaj grimpas sur la tribunon. Li metas fingropinton sur la mikrofonon kaj la megafonoj ekzumas. Li komencas paroli : „Soldatoj ! En tiu ĉi malfacila horo ni devas firme kunsta...“ La reston forglutas la subita bruo de la eksplodanta helikoptero. Plia diskrevanta grenado balaas la generalon kiel ?tofpupon de sur la tribuno.
La fu ?anta junulo atingas la finon de la irejo kaj la pordon apud la filmvando, la mortiga taĉmento post li. El la ?tparolilo sonas ra ?ka virinvoĉo : „Kiel, vi ne timas la militon ?“
Kurinte tra la fera pordo, li krake fermas kaj riglas ?in. Kugloj orelsurdige tamburas sur la pordon. Li nun vidas anta ? si senfinan tunelan koridoron. Li hezitas iom, sed flankvojo ne estas, por povi fu ?i en alia direkto. Li hastas plu, post li oni marteladas la feran pordon. Ili eksplodigas la pordon. Kaj tiam ili denove sekvas lin. La koridoro ?ajne ne havas finon, li pensas malesperi ?ante. Ili venas pli proksimen, ili nun povus denove pafi al li. Sed ili ne faras tion. Ili proksimi ?as pli. Tak, tak, tak tak... La koro de la persekutato batas en freneze rapida ritmo. Ankora ? du metroj, tiam ili atingos lin, tak tak tak tak. Fora ridado el la la ?tparoliloj en la spektaklejo miksi ?as kun la hurlanta ridado de la persekutantoj. Tak tak, tiam iu faligas lin per sia dekstra piedo. Kiam li ku ?as, ili ekbatas lin, senkompate ili batas kaj tretas lin. La malfeliĉulo ne provas rezisti. Kiel morte vundita kapreolo li rigardas mal ?oje siajn murdistojn. Li sternas sin kun rezigna mieno sur la betona planko. La murdistoj ne lasas lin. Kiel sangohundoj ili plu atakas. Denove kaj denove ili tretas lin. Obtuzigite li perceptas, ke liaj dentoj elrompi ?as, li elsputas ilin por ne sufoki ?i. Unu el ili tretas en lian ventron, unufoje, dufoje, trifoje. Ekscitite ili tremas, estas ilia horo, estas la horo de perforto. Kiam li jam rigide ku ?as, unu el ili tretas lin per la fera pinto de ?uo en la sangantan viza ?on.
„Subhomo malpli en tiu bela nova mondo“, la kolonelo kontente rimarkas. Kaj tiam li komandas : „Sampa ?e ekmar ?u !“ Kaj la mortiga taĉmento denove mar ?as – por trovi pliajn viktimojn.
Lingve kontrolis Vladimir Türk
Kaiser : Araneo kaj Leibnitz
