Kaiser : Klaus

Hans-Georg Kaiser
Klaus

Ni estis tri junuloj, kiuj serĉas ie post la horizonto la ?ustan vojon. Tamara, Udo kaj mi mem, oni nomis min tiam Hagen Hirte. Åœerce ili diris pri mi, ke mi estas iom simila al Hagen el Tronje. Certe nur pro tio, ĉar ni ĉiuj ?us legis la Kanton de la Nibelungoj en prozo.

Ni sidas jam dum kvin minutoj triope ĉe la stratrando de bone flegata eta parko de iu urbeto. La domoj sur la alia stratflanko aspektas ĉiuj neoklasikismaj. Ili bezonus novan farbon, sed ili tamen plaĉas al ni, pro la morbida eleganteco, kiun ili prezentas.

Tamara montras al kiĉa orielo, kiu aspektas kiel tureto de burgfra ?lino, kaj ?i diras : „Tie mi volus lo ?i, for de vi amba ?, a ?, tio estus bela !“ Åœi diras tion, ĉar ni survoje jam plurajn fojojn mokis ?in, pro pura plezuro. Sed Tamara trovas tion ne tiel plezuriga kiel ni. Ni prefere ne respondas, ĉar ni iel sentas, ke ?i pravas pri sia kritiko kontra ? ni.

Kompreneble ni ne serioze kverelas, tute male, estas ja dimanĉo, kaj ni volas ?ui tiun liberan, sunplenan, gajan tagon. Ni trampis ?is ĉi tien. Ni faras nur pa ?zon kaj la efektiva celpersono estas konato, flegisto en hejmo, kiu lo ?as en vila ?o, proksime.

Neniu el ni pensas en la momento pri la laboro a ? la universitato, des pli ni diskutas pri tio, ĉu la vizito ĉe la konato estos sukceso ĉu ne, ĉu li povos helpi al ni ĉu ne, ĉar Udo kaj mi volas forlasi la landon GDR, pri tio ni jam decidi ?is, unue ni volis eĉ fu ?i per padelboato trans la Baltan Maron, sed poste ni rezignis pri tio tio, ĉar la risko estus tro granda. Prefere legale forlasi la landon, ni havas ja tempon, sed kiel oni faras tion ? Ni sciis nenion pri tio, kaj tial ni serĉis la respondojn ĉe homrajtaj grupoj, kiuj kunlaboras kun la evangelia eklezio. Estus dan ?ere demandi ilin per telefono. Tial ni trampis.

Tamara ankora ? volas fini la studadon. Åœi ne tiom certas kiel ni, ĉu ?i vere volas forlasi la landon. Åœi nur ne volas perdi Udon, sed tion ?i ne diras.

Ĉe la trampado diino Fortuno helpis nin ?is nun. Ĉiam denove haltis a ?toveturigistoj pro ni, kiuj ne volis „preterveturi sian junularon“. Mi devis pensi pri la bibliaj birdoj el la montprediko en la evangelio de Mateo, kiuj ne semas kaj ne rikoltas, kaj kiujn Dio tamen nutras. Nu, ni ne posedas a ?ton, sed tamen la kara Dio veturigas nin.

Certe, tute normalaj ni ne estas. Surstrate kaj en la a ?toj ni bruis en fremda lingvo, kiun neniu krom ni komprenis : „Bonvolu eniri en la a ?to, sinjorojn !“ diris ekzemple Tamara.

Kaj mi por ekzemplo respondis : „Tamara, kial vi ne prenas la akuzativon, kara, tiu ne mordas vin, haha ?!“

Kaj Udo ekzemple diris : „Tion ?i neniam lernos, Hagen,“ kaj li rikanis lar ?e.

Mi diris, donante ekzemplon, al Tamara : „Permesu, ke mi prezentu min al vi, sinjorino ! Tiel oni devas diri tion, mia kara, nekredeble ke vi studas la amharan je la universitato, kaj tamen vi ne regas la akuzativon, hm ?“ Ke Tamara poste tiom pa ?tis, mi trovis iom troigita.

„Ĉu cigaredo de la marko „Karo“, konata kiel forte venena, agrablus, sinjorino !“ demandis ekzemple Udo surstrate.

Kaj ?i ofendite respondis : „Kion signifas venena, he ? Ha, mi komprenas nun ! Vi jam denove fumis ĉiujn F6-cigaredojn, friponojn, kaj mi fumu la senfiltrajn, kvankam mi pagas la filtrocigaredoj.

„La filtrocigaredojn“,Udo respondis okulume.

Kaj tiel plu kaj plu kaj plu …

Ke Tamara jam tiel bone parolis E-on, kvankam ?i komencis lerni la lingvon nur anta ? tri semajnoj, neniu el ni viroj koncedis, ja kial ? Ni ja ankora ? ne legis la librojn de la feministino Alice Schwarzer, la plej bona amikino de ĉiuj inoj.Tio ne signifas, ke ni ne ?atis la studentinon Tamara. Tiam ni lernis Esperanton sur la strato, dum ni mar ?is, la dikfingron envente kaj la konversacilibron enmane.

Poste ni konversacias plu en la parko, sidante ĉe blankaj se ?oj kaj tabloj.

Niaj pensoj ?vebas tiom malproksime de ĉiuj ĉiutaga ?oj, ke oni devas timi, ke ni tuj ekflugos anka ? korpe en la bluegan ĉielon. Tiaj entuziasmaj konversacioj povas esti dan ?eraj. Ni lulas nin en tre edifaj pensoj, karesataj de radianta suno, kiun gloris jam Francisko el Asisi. Ni man ?as nian ambrozion, kiu konsistas el profana rostita kolbaso kun fre ?a terpomsalato.

Jen altrudi ?as problemeto. Ni ne scias, kie la vizitoto precize lo ?as. Udo elprenas mapon, en kiu eĉ vila ?oj kun ne pli ol tri domoj estas treoveblaj. Li diras ridete : „Havu konfidon, ĉio fari ?os bona !“ Do, neniu dan ?ero ! Se eĉ la pedanta Udo diras tion, li certe pravas.

Tamara, Udo, kaj mi cerbumas, sed ne tro. Ni ja havas konfidon. Ĉe la serĉado de la loko ni eĉ iom ĉirka ?rigardas. Niaj rigardoj vagas al la najbara tablo, ĉe kiu sidas juna kristano kun okulvitroj, kiujn jam la okulkuracisto Zamenhof, la iniciatoro de Esperanto uzis. La surreversa plaketo montras lian evangelian konfesion. La kristano, ru ?barbulo, ?vitas en la viza ?o. Li rigardas senesprime preter nin. Li sidas senmove kaj apena ? atentas nin. Apud li ridetas al ni rulse ?isto, kies manoj strange kurbi ?as super la tablon. Kun granda peno li ĉiufoje turnas la kapon al la cigaredomano, se li volas suĉi je la cigaredo.

Tio malagrable tu ?as nin, la rulse ?isto iel ?enas niajn konsiderojn. Sed ĉar ni estas en dimanĉohumuro, ni anka ? nun ne grumblas. Kial la rulse ?isto koncernu nin ? La rulse ?isto sidas ĉe sia tablo kaj ni je nia, tiel tio estas ja en ordo, ĉu ne ? Niaj rigardoj denove vagadas. Ni esperantumas plu kaj revas pri tio, kiel ni ĉiuj kune vizitos Hamburgon, a ? Stuttgarton, a ? eĉ Parizon.

„Ja Parizo, Tamara ekkrias !“

„Ja, kaj post Parizo ni veturos al Boulogne sur Mer, kie okazis la unua Esperantokongreso, sur la spuroj de Zamenhof !“ mi entuziasme krias.

Estas lokoj, al kiuj ni ne rajtas voja ?i, ĉar ni kiel civitanoj de la socialisma lando GDR ne veturu en la okcidentan eksterlandon. Tiuj, kiuj estas pli egalaj ol la aliaj, rajtas veturi tien, sed tiuj estas ja politikaj gravuloj, a ? perfidaj artistoj a ? policaj spionoj, a ? kio ajn, kion ni ne scias. Ni estas nur la nuloj, la randfiguroj en fia ludo. Sinjoro Blanke, la ĉefo de la esperantistoj en nia lando, mem eĉ akademiano en okcidenta organizo, rajtas veturi en la okcidenton, sed ni ne. Kial tio ? Tion ni ne komprenas !

Tamara, kiu ne volas, ke ni nun ne eĉ pli eksciti ?u, diras : „Mi havas ideon !“

„Hoho“, vokas Udo ree rikane, „Tamara havas ideon, tio estas ja tute nova !“

„Jes, mi havas, karulo“, ?i diras iom mal ?oja, ĉar Udo estas ?ia tielnomata koramato. „Mi ja nur volis diri, ke ni eble demandu la ru ?barbulo, li certe estas flegisto kaj konas nian konaton.“

La adepto de la krucumito ne konas lin, sed nun enmiksi ?as la rulse ?isto. Kun zigzagaj korpomovoj kaj tordita viza ?o li elpu ?as kun konfuzita mieno kaj mola voĉo, ke tiu, kiun ni serĉas, lo ?as en la proksima rulse ?ista hejmo. „Estas flegisto“, li diras, „flegisto en la hejmo, jes ja.“ Tiam li iom hezitas kvaza ? li ne povus decidi ?i pri io, sed fine li diras ankora ? : „Mi kunvenos, anka ? mi devas veturi tien.“

„Bonege“, Tamara diras por ni.

Mi ekpensas pri tio, kiel li venos ĉi tien. Estas evidente, ke la kristano veturigis lin. Sekve li akompanos nin. Sed venis tute alie. Montri ?as, ke la juna kristano tute ne estas flegisto, sed studento, ke li nur pro afableco kunprenis la rulse ?iston per tramo ?is ĉi tien. Li tute ne havas tempon kaj estas tre dankema al ni, ke ni transprenos la rulse ?iston por la lasta vojdistanco. Surprizite kaj iom perpleksaj ni nur kapjesas. Poste la bonkora ru ?barbulo ekiras en la parkon kaj fori ?as inter kelkaj maljunaj kverkoj.

Mi staras konsternite apud la rulse ?o. Nur nun mi vere konscii ?as, ke la rulse ?o ja ne per si mem ekveturos. Mi komencas ?ovi ?in. Ni iras trans la strato kun la neoklasikismaj domoj. Udo kaj Tamara ridas pri miaj mallertaj stirmanovroj. Mi ?ajnigas min surda kaj muta kaj ?ovas la rulse ?on per memkomprena mieno, sed tre tre atente. La rulse ?o veturas sur la glata kaj ebena vojo kvaza ? per si mem. La rulse ?isto, kiu ne estas pli olda ol ni, alridas nin per siaj mokemaj okuloj. Videble li ne havas ka ?zon por plendi. Denove ni estas entuziasmaj. La mondo estas ja tamen bela, ĉu ne ? La damo Suno okulumas al ni kaj en la blua ĉielo na ?as kelkaj blankaj ?afidoj.

„Plu geamikoj, plu ! Anta ?en !“ mi vokas.

„Nur rekte kura ?e, sinjoro“ revokas Tamara,

„...kaj ne flanki ?ante“, aldonas la rikananta Udo,

„...ni iru la vojon celitan !“ mi finas la diron korekte.

La rulse ?isto demandis nin : „Kia lingvo tio estas, kiun vi parolas, ĉu eble la itala ?“

„Ne“, mi diras, „tio estas tute alia lingvo, Esperanto.“

„Aha“, li diras, „la internacia artefarita lingvo, ĉu ?“

Nu, mi klarigas al li la aferon, kaj montri ?as, ke nia konato rakontis jam multon pri tio, ke Klaus eĉ jam pripensis, ĉu lerni ĉu ne lerni ?in. Mi ne volas eldemandi lin pri tio. Tial mi ?an ?as la temon. Mi demandas lin : „Amiko, diru, kiel vi nomi ?as, ni ja ankora ? tute ne demandis vin pro via nomo, pardonu.“