Elekti kolorojn : grizaj Verda kaj ruĝa Blanka kaj nigra
Ĝisdatigita lundon la 9an de septembro 2024 . Ĝis nun estas 2952 tekstoj   Rss  Indekso  Privata spaco  Kontakto
Informoj | Libroj | Dokumentoj | SAT-organo | Frakcioj | SAT-kulturo | Fakoj | Ligoj | Ar ?ivo | Venonta kongreso | Membriĝi
UNUA PAÄœO

En la sama rubriko

puce Kaiser : Araneo kaj Leibnitz
puce Kaiser : Dua Hitler
puce Kaiser : Klaus
puce Kaiser : Kvaza ? revenus la malbono
puce Kaiser : La estonta magiisto
puce Kaiser : La lastaj horoj
puce Kaiser : Malicaj kristnaskaj an ?eloj
puce Kaiser : Mikskvalita brando
puce Kaiser : Viro, kiu duobli ?is
puce Kaiser : Ĉi tie parolas Edgar Wallace
puce Kaiser : Ĉu vi scias ?

Kaiser : La estonta magiisto

rakonto



Hans-Georg Kaiser
La estonta magiisto


En la subdistrikta kabineto por kulturlaboro de la provincurbo Altenburg sidis tri inaj kaj du viraj kunlaborantoj ĉirka ? la kunsida tablo. La Germana Demokratia Respubliko ankora ? ekzistis, kaj neniu el ili, eĉ ne la plej a ?daca, iam serioze pensis pri tio, ke tio povus ?an ?i ?i iam. Ili havis notblokojn anta ? si kaj a ?skultis atente, kion la ĉefino Sonja Vesperru ?a anta ?legas el la gazeto „Nova Germanio“. Temis pri la tielnomataj „devizodeliktoj“ de la civilkura ?a verkisto Stefan Heym.

Sonja Vesperru ?a, malgranda ino, ĉiam vigla kiel merlo, estis preska ? kvindekjara kaj tamen aspektis ankora ? kiel lerneja knabino, svelta, delikata, sed kun severa hardislimo en la mezo de la nigra duonlonga hararo, kiu aspektis iom pastrineca. Sinjorino Vesperru ?a estis konvinkita partiano de la partio SED, do de la reganta Socialista Unui ?inta Partio de Germanio. Åœi centprocente kredis tion, kio estas skribata en la gazetoj.

Sed en tiu tago la legado ne iris tiel glate kiel kutime. La juna kunlaboranto Tomas Hagen intervokis kaj provokis ?in, kaj la aliaj almena ? per mal ?ataj rikanoj montris, ke ili staras sur lia flanko en tiu afero. Spite al stranga malpermeso de la supera enurba kulturoficejo, li sekrete partoprenis ĉe la prelego de la fama a ?toro en kapelo, al kiu invitis amikara societo de la evangelia eklezio. Tomas, kiu jam pro sia nomo ne tuj kredis ĉion, kion iu diras, estis tamen impresita de la trankvila maniero de la verkisto Heym, kiu ne lasis provoki sin de iuj tutcertaj komisiitoj de la "organoj" de la  ?tatsekureco.

Pro la hipokrita gazetinformo Tomas indigni ?is kaj ne plu povis reteni sin rakonti pri la suverena prelego. Nervoze li trafosis per la fingroj sian barbon, kiu faris lin multe pli olda ol li estis.

Sed kiam la diskuto jam fari ?is frosta pro la akre defendataj kontroversaj starpunktoj, malfermi ?is subite la firma kverka ĉambropordo de la kunsidejo. Envenis svelta junulo kun brilaj nigraj okuloj kaj blue nigra hararo, kiu en bunta ĉemizo kaj blanka ?inzo en ?vebis kiel bela papilio, kvaza ? sur flugiloj de mistera vento, per gracilaj dancistaj pa ?oj. El lia afabla viza ?o lumis la plej ĉarmaj okuloj de la mondo, inspirantaj konfidon.

Sinjorino Vesperru ?a  ?ojis pri tiu ?ustatempa interrompo, kaj kiam ?i pli precize rigardis la enpenetrinton, ?ia mieno heli ?is eĉ pli. Åœi finis la malagrablan kunsidon kaj iris kun la neatendita gasto en sian ĉambron.

Tie ?i petis la junulon sidi ?i. Åœi demandis pro lia nomo kaj li respondis : „Giridhar Ĉa ?duri.“

„Kiel, bonvolu ? Ĉa ?duri, tio estas ja interesa nekutima nomo, ĉu vi estas eksterlandano ? Kie vivas viaj gepatroj ?“

„Mia patro estas barata, do hindia diplomato, laborinta ĉe la ambasadejo en orienta Berlino, sed nun li lo ?as denove hejme en Hajderabado, li estas bramano.“

„Bramano ? Ha jes, la fia kasto, kiu ankora ? nun, post Mahatmo Ghandi, ekspluatas sian kompatindan popolon, sed pardonu, tio ja ne estas via kulpo, kaj via patrino, kion ?i faras ?“ interrompis lin sinjorino Vesperru ?a.

„Mia panjo plu estas civitano de nia GDR kaj laboras kiel interpretisto.“

„Aha, tiel do“, komentis la ĉefino, videble iom trankviligita, ĉar ?i jam anta ?timis iujn malagrablajn komplika ?ojn.

„Kaj kion vi deziras de ni, sinjoro Ĉa ?duri, kial vi venis en nian oficon ?“ ?i diris senemocie.

„Mi volas anta ? ?usta magiista komisiono pruvi mian ta ?gecon kiel magiisto. Mi a ?dis, ke oni turnu sin en tiu kazo al la afabla sinjorino Vesperru ?a, vi estas ja sinjoro Vesperru ?a, ĉu ne ?“ li demandis flate.

Lia ensorĉiga rideto trafis ?in kiel fulmo. Åœi havis precipan emon al junaj viroj, sen vere konscii ?i iam pri tio, kaj tial ?i anka ? ne povis konfesi tion almena ? al si mem. Åœi vivis sola, kaj tial ?i ne spertis pri sentoj al junuloj.

Giridhar respondis ĉiujn ?iajn demandojn mirige memkonscie, parollerte kaj ?entile. Li parolis seneraran sendialektan germanan, kiu estis sufiĉe bona por povi fari ?i parolisto en unu el la du televidaj kanaloj de GDR.

Kaj tamen li ankora ? lernis en abiturklaso en la Karl Marks-lernejo en Altenburg.

Videble li estas knabo kun granda talento, ?i pensis. Giridhar balda ? elflaris, ke ?i havas simpation por li. Tial lia parolo fari ?is pli kaj pli entuziasma. Je la fino li rakontis nun jam preska ? intime pri lia decida unua renkonto kun la magio. Temis pri la prezentado de magiisto en la rusa ?tata cirko.

„Imagu“, li diris, „li forsorĉis cirkokla ?non  ?vebantan en la aero. Spirhaltiga okaza ?o ! Sed la kulmino estis, kiam li metis en ka ?on sian asistantinon, kiu ĉe tio sur manplato forflugigis kisetojn kvaza ? ili devus sufiĉi por mil da homoj, kaj poste ?etis tukon sur la ka ?on kaj dum malpli ol sekundo reaperigis la asistentinon kiel leoninon. Imagu, sinjorino !“

Sinjorino Vesperru ?a devis iom ridi pri la subita transformado de virino en leoninon. Kaj tial ?i diris ridete : „Jes ja, tian magiiston ni bezonus, tiaj virinaj leonoj mi volus havi en nia oficejo !“

Kaj tiam ?i aldonis jam denove pli serioze : „Vi do volas fari ?i magiisto, sinjoro Ĉa ?duri. Nu, en tiu kazo mi gratulas el mia tuta koro al via decido. Ni helpos vin ĉe tio, ĉar estas nia profesia devo. Kiel ĉiu alia popolarto, kompreneble anka ? la magia estas ?atata kaj subtenata en nia ?tato de la laboristoj kaj kamparanoj. Tio estas cetere ne tiel kutime en nia plagata mondo, juna viro, se oni foje lasas flanken niajn amikajn fratajn socialistajn  ?tatojn sub la gvidado de la glorriĉa Sovetunio ! Revenu do post semajno je la sama tempo, tiam mi povos diri jam pli al vi. Iun solvon ni certe trovos.“

Sinjorino Vesperru ?a balda ? konstatis en la interparolado kun la Centra domo por kultura laboro en Lepsiko, ke la junulo la ? la regularoj ankora ? estas tro juna por magiista ekzamenado. La gvidanto de la centra laborkomunumo „Magia rondo“ estis skeptika kaj malkonsilis al ?i la anta ?tempan ekzamenadon, kiu estus tute nekutima kaj ne tuj permesebla sen iuj pli altaj instancoj. Krome li atentigis  ?in pri tio, ke li ankora ? neniam ion a ?dis pri tiu juna magiisto Ĉa ?duri. Sed sinjorino Vesperru ?a volis scii nenion pri tio, ĉar por ?i la granda talento de Giridhar estis ekster ĉia dubo. Åœi telefonis al la ĉefo de la Centra domo, kaj tiu promesis helpi al ?i, ĉar li konis ?in persone.

Pro tio, ke por la fina decido de la ekzamena komisiono necesis ankora ? kelkaj certigaj telefoninterparoladoj kaj aliaj helpemaj agoj, ?i petis la kunlaboranton Tomas Hagen, ke li transprenu la zorgadon de la onta magiisto. Nur la interkonsentigajn interparoladojn kun la komisiono kaj la aliaj instancoj ?i rezervis por si mem.

Kiam Giridhar Ĉa ?duri revenis je la fiksita tago, la kunlaboranto Hagen tuj akceptis lin. Ili interkonati ?is kaj tuj ciis sin reciproke, ĉar tio estis por amba ? pli agrabla. La roloj en tiu nova ludo estis rapide disdonitaj. La adorenda Giridhar sur unu flanko, kaj sur la alia flanko Tomas, la komprenema amiko kaj helpanto, kiu subtenas la venontan geniulon. Ili renkonti ?is ekde nun tute senceremonie, kelkfoje en la kafejo „Volksstädt“ apud la po ?tejo, la plej preferatan retiri ?an lokon de Tomas, sed post kelkaj fingromontaj admonoj de la ĉefino pli ofte en la griza kulturkabineto.

Giridhar tie ensorĉis ĉiujn kun sia malferma karaktero. Eĉ la misfide observema kaj hezitema financekonomistino Uta opiniis, ke li estas tre agrabla bubeto. Lia lerta parolmaniero kaj liaj spritaj ?ercoj perpleksigis ĉiujn. La damojn lia aspekto kaj lia ĉarmo ĉiufoje tute entuziasmigis. Estis vere strange. Kiam Giridhar aperis, ?vebis tuj iu orientala plezuro de la sensoj en la ?pareme meblitaj oficejaj ĉambroj. La burokrata le ?o de inercio en lia ĉeesto malvalidi ?is ĉiufoje. La ĉefino ĉiam tuj ekfloris, kiam ?i nur ekvidis lin. Ĉiuj estis tuj pli gajaj, pli flugilhavaj, pli parolemaj, kiam li ĉeestis. Oni interrompis la laboron kaj trinkis sennombrajn kafojn. Oni ridis kaj ?ercis. Giridhar faris grandiozajn prelegetojn pri la magia arto, klarigis la diferencon inter iluziisto kaj manipulatoro, li montris kiel oni dissegas virinojn kaj ekkaptas pistolkuglojn per la nura bu ?o. Li klarigis la ?nurtrukon kaj montris sin ravita de fakiroj, fajrokurantoj kaj aliaj mirakloplenumantoj kaj saltis aeren pro entuziasmo pri la ?vebanta kuglo, kiun cetere anka ? li havis en la programo, kiel li asertis memfide. Ĉion tion li rakontis en la plej amuza babiltono, kiu indus por pajaco. Sin mem li karakterizis modeste kiel parolantan magiiston.

Sed ju pli Tomas konati ?is al sia nova amiko Giridhar des pli li havis dubojn pri la vero de liaj eldiroj. Giridhar estis certe ensorĉiga homo, sed ĉu li vere estis bona magiisto, kiel li asertis pri si mem ? Ĉu li ne male pli similis al la mensogobarono, kiu sur fazeolo grimpis ?is la luno ? Giridhar, kio beda ?rinde pli kaj pli klari ?is, estis nur blagulo, kiu havas tro da fantazio. Li rakontis aferojn, kiujn eĉ la plej granda fidulo da ?re ne povus akcepti. Li frekventis la ? lia aserto retorikkurson ĉe la plej konata sportreportero de la lando, ĉe Hans Florian Oertel en Berlino. Kiam li faris tion, li ne diris. En Lepsiko sur la ĉevalkurejo li ricevis senkoste – pro bonaj rilatoj al influaj personoj – kurson por rajdistoj. Li asertis eĉ, ke la lepsika kabaredisto Juergen Hart de la „Akademiksuloj“ helpis lin ĉe la skribado de siaj skeĉoj. Kiam la paciencofadeno de Tomas fine dis ?iri ?is pro tiom da fanfaronado, li demandis lin tute krude : „Diru foje, Giridhar, kiam vi cetere vizitas la lernejon, se vi estas tiom okupita ? Kiel vi faru vian abituron ? Kaj de kie vi prenas la tutan monon por ĉio tio, kion vi faras la ?dire ?“

Sed Giridhar, kiel ĉiam, lerte elturni ?is el ĉio. La fanfaronadoj kompreneble balda ? rondiris en la kabineto, tiel, ke oni ka ?e ekhavis la opinion, ke la knabo estas centprocenta fabelrakontulo, kaj ke li ver ?ajne tute ne povas sorĉi !

Kvaza ? por substreki tiun opinion, aperis ?uste en tiu tempo plia hobimagiisto kun la nomo Popovic en la kabineto. Kiam li a ?dis de la anta ?preparata magiista ekzameno, li terurigite kunklakis la manojn kiel kristana pre ?emulo kaj ekkriĉis kiel  ?us vundita besto : „Tiu kanajlo ! Li ?telis la lastajn tri jarkolektojn de la gazeto ’Magia arto’ el mia lo ?ejo kaj ne redonas ilin al mi. Li impertinente pretendas, ke mi ne donis ilin al li. Imagu, tia venthundo ! Kaj tian ventfarulon vi fidas, kion li diras, estas ja tute absurda ! Ĉu vi tion vi ne tuj rimarkis, ke li estas nur fanfaronulo ? Diru, ke tio ne estas vera !“

La malgranda, iom korpulenta kaj ru ?vanga Popovic, kiu perlaboris al si pene la monon por la multekostaj magiistaj aparatoj kaj instrulibroj kiel diskotekisto, skuis preska ? rezignante la kapon kaj diris mirigite : „Kara Tomas, vin mi ne imagis tia naiva  ?afo, vere ne ! Giridharon mi konas el la magia klubo de la junaj laboristoj en Borna. Li estas absoluta ridindulo. Li ne regas eĉ unu trukon ?uste, vere ne, kredu min ! Mi avertas vin, vi devas informi sinjorinon Vesperru ?a, alie tio fari ?os katastrofo !“

Al la kunlaboranto Hagen ne restis alia eblo ol informi sinjorinon Vesperru ?a pri la nova ?oj, kvankam ne estis lia maniero fajfi iun ĉe la superuloj. Anka ? tial li devis informi ?in, ĉar la ekscitita Popovic nun certe repostulus siajn magiistajn kajerojn helpe de la kabineto.

Sinjorino Vesperru ?a, kiu intertempe jam rilatis al Giridhar kvaza ? li estus la propra filo, tute ne estis ?okita de la nova ?oj. Åœi male diris nur seke : „Tio estas ja nenio alia krom fiaj onidiroj pri esperiga reprezentanto de nia socialista junularo, al kiu devas aparteni nia tuta konfido ! Tiu ĉi Popovic ja nur envias nian karan Giridhar. Ke la ulo estas ĉio alia kiel lumturo, se temas pri sia talento, ni ja scias pro lia ekzamenado kiel diskotekisto, kiun li trapasis kun sukceso nur tial, ĉar mi persone transprenis la respondecon por tiu nelerta malgraciulo. Ke li povas sorĉi, mi tute ne povas imagi al mi, mi prefere supozas, ke li simple envias nian elegantulon Giridhar, kiu jam de ekstere aspektas multe pli impresa ol tiu dika kaj eterne ?vitanta Popovic, kiu neniun frazon povas eligi sen tio, ke oni tuj rimarkus, ke li venas el la cepourbo Borna en Saksio. Cetere, kiam ni ĉi tie devus kontroli ĉiun denuncon, ni bezonus por tio detektivan oficejon, Tomas.“

Kunlaboranto Tomas Hagen prefere ne kontra ?diris ion, kvankam li havus sufiĉe da ka ?zoj fari tion.

Kiam Giridhar en la ĉambro de la amiko Hagen kun mieno de iniciito anta ?montris la eksteron de verda indentigilo, kiu la ? li mem atestas, ke li estas membro de la organo pri ?tata sekureco, Tomas eksplode ekfuriozis : „Facilanima damnita knabo, vi videble stulte imagas, ke vi povus akceli per tiu truko la aferon pri la ekzamena termino ! Sed mi diras al vi, vi estas sur la plej bona vojo riski pli ol nur la magiistan ekzamenadon. Giridhar, idioto, formetu tiun damnitan indentigilon, kaj faru tion neniam denove ! Pro vi, sed anka ? favore al ni ! Se vi ne emas al prizonĉelo en Bautzen !“ Li preska ? alkriis lin kun akra tono. Giridhar ru ?i ?is en la tuta viza ?o kaj respondis embarasite : „Tio estis ja nur ?erco, karulo, kial vi tiom krias ?“

Sinjorino Vesperru ?a atingis pro sia obstino post longa batalo, kion ?i ĉiam alstrebis : la ekzamenkomisiono letere informis ?in per multaj vortoj, ke oni venos je la proponita termino kun malgranda delegacio el spertaj kaj multmeritaj magiistoj al Altenburg por tie „en la kadro de la efektivigo de esceptokaza aparta reguligo“ ekzameni la magiistajn kapablojn de la abiturlernanto Giridhar Ĉa ?duri.

Sinjorino Vesperru ?a ankora ?foje konfirmis la terminon kaj Giridhar mem tuj presigis flavajn vizitkartojn kun bombasta nigra teksto, sur kiuj li mem prezenti ?is kiel sorĉisto en longa mantelo, kun pinta ĉapelo kaj libere  ?vebanta kuglo. Tomas nur skuis la kapon, kiam li legis sur tia karto, ke la granda artisto Ĉa ?duri majstris kun brila sukceso la ?tatan ekzamenadon.

Tiam aperis en la regiona parto de la „Popolgazeto“ tutpa ?a anonco, en kiu Ĉa ?duri invitis la lo ?antojn en kaj ekster la urbo, ke ili venu al la granda magiista horo en la klubdomon de la junularo, kiu okazos en la granda pa ?zo de la diskoteko „Rasputin“. Kiel foirplaca kriisto li finis la anoncon per trilinia verso :


Invitas vin kun sorĉa vok’
magia fil’ el via lok’,
iluziisto de l’ epok’ !

La anonco, kiu en la kabineto estis kontroverse diskutata, trovis en la urbo multajn legantojn. Åœajne sensacio atendeblis. La majstro Giridhar mem gluis afi ?ojn je ĉiuj kolonoj kaj sur aliaj reklamaj areoj.


Fine la granda tago alvenis. La kultura domo, pli konata kiel "lagodomo", plenigis sin iom post iom per junuloj. La tripersona magiista komisiono, veninta spite al grandaj duboj kaj certe ne tute libervole, sidis kun sinjorino Vesperru ?a ĉe malgranda tablo sur la alta galerio, kie oni havis bonegan videblon al la scenejo. Apud ili sidis anka ? Tomas Hagen, kiu atendis la decidan horon kun tre miksitaj sentoj.

La scenejo estis riĉe ornamita : malhele blua ĉielo plena de oraj steloj kaj duonlunoj vere impresis. Granda bunta magia kubo ?etis kiel diskoteka kuglo kolorlumojn sur la viza ?ojn de la rigardantoj. La diskoteko „Rasputin“ ludis fone svingodancojn de Glenn Miller kaj Fips Fleischer, tute tiel, kiel oni anta ?e postulis tion de ili. La du diskotekistoj estis eĉ feste vestitaj per ru ?aj kravatoj kaj elegantaj jakoj.

Ĉiuj atendis je Magius Ĉa ?durius, la grandan magiiston, kiel li mem nomis sin en la anonco. Sed la majstro lasis atendi la scivolulojn. Da ?ris tutan horon anta ? ol li – la ?dire pro a ?topaneo – fine aperis. Sub la jubilo de la ordiga trupo, kiu staris kiel brua motorradbando ĉe la enirejo, li enmar ?is kun ligna ĉaro plena de magiista ilaro en la kulturdomon. Sur la scenejo li manipuladis nervoze dum iom da tempo. Kun la helpantoj li starigis kulison, kiu memorigis je restoracia Mitropa-vagono de la fervojo en GDR. Oni alportis anka ? grandan maristan keston, kiu ?ajnis iom fremda sur la scenejo.

Post duono de horo la preparoj estis faritaj kaj la lumo estingi ?is. La spotlumoj ekfunkciis kaj direkti ?is al la mezo de la scenejo. La spektaklo estis komenci ?anta. Magius Ĉa ?durius, vestita kiel Mitropa-kelnero, aperis  ?anceli ?ante kiel ebriulo kaj klarigis en terura saksa dialekto, ge li giel gelnero brou la „foirou en Lajbdz ? havas diom ta laborou, ge li drinkis bro diom da ?agrenou iom drou mulde, gion li normole ne fouras.“

La rigardantoj kaj la komisiiono estis iom perpleksaj kaj kelkaj ridis la ?te. Sed la plej multaj silentis ?enate, ĉar ili devis pensi pri la „sankta bovino“ Foiro de Lepsiko, pri kiu la gvidantoj de la partio, kaj ne nur ili, estis tiom fieraj.

Tiam la ekzamenato petis longan ulon de la ordiga trupo sur la scenejon, ordonis lin sidi ?i ĉe la tablo, metis sektbotelon anta ? ties nazon kaj provis eltiri el la botelo vicon da interplektitaj bu ?tukoj, kio post kelkaj provoj vere iel sukcesis. Ĉar la rigardantoj denove ne sciis, kion tio signifu, ili prefere silentis plu. Eble ili pensis, ke la mallerta anta ?luda artifiko estis intence farita, por ke oni poste eĉ des pli miru pri la eksterordinaraj kapabloj de la magiisto. La ebrie aspektanta sorĉisto fari ?is nervoza. Li prenis el la po ?o kartludon kaj provis miksi ?in en la aero per svinga vasta movo. Sed la kartoj falis preska ? ĉiuj sur la plankon. Ĉar la kartoj anka ? post la tria provo prefere surplanki ?is, li rezignis pri plia ripetado. Frosta silentado de la rigardantoj estis la kvitanco por tiu fu ?a agado. La majstro senkulpigis sin per stulta rimarko : „Hodia ?  ?ajne ĉio misfunkcias !“

Kiam iu la ?te ekridis, subite la rigardantoj vigli ?is. Kelkaj fajfis, piedoj ritme komencis tamburi la plankon. Magius Ĉa ?durius, kiu plu sakse dialektumis, provis savi la reprezentadon. Kun oblikva viza ?esprimo li ?etis ?nuron alten en la aeron. Longa drato solvi ?is de la ?nuro kaj falis vibrante sur la plankon.

„Nu, vidu al tio ! La ?nurdratartifiko !“ vokis la dika Popovic moke. La ridado pliforti ?is.

La longa ordigisto sidis ankora ? nun tute superflue ĉe la improvizita restoracia vagona tablo. La sorĉista ambiciulo, kiu vidis en li subite enkorpi ?intan savankron, anoncis hektike, ke li nun tiros ormoneron el la nazo de la gasto.L i tiris je la nazo de la longulo kun la kura ?o de malesperi ?into. Sed tiu, kiu ne komprenis lin, ofendite ekkriis kaj vehemente vangofrapis la magiiston, anta ? ol li fu ?is kun minacanta pugno for de la scenejo. Precipa apla ?do akompanis la agadon de la longulo. Anka ? la artifiko kun la ?vebanta kuglo – kiel nun jam ne plu alie anta ?videblis – tute fiaski ?is. La kuglo estis nenio krom ru ?a aerbalono, kiu zigzage volis levi ?i en la direkto al la komisiona tablo sur la galerio. Sed iu el la publiko anta ?e per cigaredofajrilo krevigis  ?in. Jubilo kaj apla ?do estis la danko por tiu interveno. La skandala sorĉa horo fini ?is per tumulta kriĉado kaj fajfado kaj piedtretado, kiam la sensukcesa Ĉa ?durius pretendinta esti lerta senkatenigisto post dek minutoj elrampis kun pendanta kapo el la granda marista kesto, post kiam li estis doninta frapsignojn por tio. Tri membroj de la ordiga trupo, kiuj post lia eniro en la keston estis saltintaj sur ?in, dancis en la ritmo de la diskoteka kanto „Ra-ra-rasputin“ kaj kune kantante sur ?i.
Kiam oni lasis laste fali la kurtenon, por ke la rindinda prezentado fini ?u, levi ?is ankora ?foja amasa apla ?do, por ellogi la majstron, kiu vere por momento denove per la kapo aperis inter la kurteno. Kelkaj vokis moke : „Majstro, ni amas vin ! La magia giganto Magius Ĉa ?durius vivu ! Li trifoje vivu !“ La plejmulto la ?te ridis kaj apla ?degis.

Nur la magia komisiono, la kunlaboranto Hagen kaj kompreneble sinjorino Vesperru ?a ne apla ?dis. La komisionuloj skuis seninterrompe la kapojn, kvaza ? ili volis diri, ke tio ne povas esti ! Ke tio simple ne eblas ! Ke tian ili ankora ? neniam travivis ! Kulpigaj rigardoj flugis en la direkto al sinjorino Sonja Vesperru ?a, ĉar iu ja devas esti kulpa pri tiu skandalo, se oni devos raporti.

Unu el la kunkulpantoj, Tomas Hagen, kiu anta ?vidis tiun finon, devis kunpremi la dentojn sub la mano, kiun li metis sur sian barbon, por ke li ne la ?te ekridu. Sed kiam li rigardis en la maljunan viza ?on de la ?okita ĉefino, kiu nun aspektis dudek jarojn pli olda ol kutime, li hontis iom pri sia malica ?ojo kaj ekpensis kunsente : Kompatinda Sonja ! Kompreneblas, ke ?i estas pleje trafita de tiu hontinda ?o. Neniam ?i bon ?ancas pri la junaj viroj, por kiuj ?i enga ?as sin kun tia granda energio kaj lerteco. Hagen devis subite pensi pri tio, ke anka ? li mem iam estis tia protektato de tiu ino. „Se mi nur povus sorĉi !“ li murmuris ?emante al si mem. „Se mi povus sorĉi, mi nun tute rapide forsorĉus por ?i tiun mal ?ojan finon.“

Sed kiel konvinkita materiisto, kiu scias, ke ne eblas vere sorĉi, li for ?teli ?is flanken. Anka ? tial, ĉar li ne plu volis vidi la  ?toni ?intajn ofenditajn viza ?ojn de la komisiono. Estis efektive katastrofo, kiun neniu tiel klare atendis, kvankam mirakloj, kiel ĉiu scias, kutime bezonas iom pli da tempo. Kaj tamen ?i estis frutempe anta ?dirita de la ne ?atata Popovic.

Post tri jaroj Tomas renkontis sinjoron Ĉa ?duri tute hazarde sur trotuaro. Tomas miris, ke li ankora ? estas en la urbo. La estinta onta magiisto havis tekon en la mano kaj laboris kiel oficisto ĉe la akvomastrumado. Kun sia ?tale blua kravato, la blanka ĉemizo kaj la griza longa pantalono li aspektis precize tia, kiaj aspektas ĉiuj, kiuj devas ka ?i sin post griza uniformo en siaj oficejoj, por ke oni ne povu ataki ilin pro tro da individueco. Li estis serioza kaj nervoza kiel ĉiuj tiuj tekosklavoj, kiuj ne havas tempon en la mallonga tagmeza pa ?zo.

Kiam Tomas demandis lin, kion li faras krome, se li ne laboras, Giridhar Ĉa ?duri diris seke : „La sorĉadon mi finis, se vi celas tion, sinjoro Hagen. Mi anka ? ne plu elpensas iujn rakontojn. Mi faras nun tion, kion ĉiuj faras, tio estas pli oportuna ol voli esti magiisto.“

Kaj sen eĉ atendi iun respondon, li kapjesis rigidan adia ?on kaj iris plu.

Tomas postrigardis lin mirigite kaj diris al si mem : „Ĉu tiu ankora ? estas la nuboskrapanta Ĉa ?duri ? Certe ne. Mi ne scias, sed la frenezulon, la ontan magiiston, mi tamen preferus.“


Tiam li rigardis sur la brakhorlo ?on kaj vokis la ?te : „Damne, anka ? mi nun devas ekgalopi, la kunsido en la urbodomo komenci ?os post dek minutoj !!!“


 

Sennacieca Asocio Tutmonda (SAT)

67 av. Gambetta
FR - 75020 Paris

Retadreso : kontakto_ĉe_satesperanto.org
Pri financa ?oj : financoj_ĉe_satesperanto.org
Retejo : http://satesperanto.org/
Tel : (+33) 09 53 50 99 58

Po ?tkonto n-ro 1234-22 K, La Banque Postale, Paris
IBAN : FR41 2004 1000 0101 2342 2K02 064
BIC : PSSTFRPPPAR
Konto de SAT ĉe UEA : satx-s
Konto de SAT ĉe PayPal : financoj_ĉe_satesperanto.org

Por renkonti ?i kun SAT-anoj en Parizo, informi ?u ĉe la sidejo de SAT-Amikaro

Se vi havas demandojn pri SAT, skribu al la SAT-oficejo en Parizo
a ? al via peranto

Pri teknikaj problemoj sur la pa ?o, skribu al pa ?o-aran ?ulo.

Privata ejo
Danke al spip

fabrikita en esperantio