Sonja
Vesperru ?a, malgranda ino, ĉiam vigla kiel merlo, estis preska ?
kvindekjara kaj tamen aspektis ankora ? kiel lerneja knabino, svelta,
delikata, sed kun severa hardislimo en la mezo de la nigra duonlonga
hararo, kiu aspektis iom pastrineca. Sinjorino Vesperru ?a estis
konvinkita partiano de la partio SED, do de la reganta Socialista
Unui ?inta Partio de Germanio. Åœi centprocente kredis tion, kio estas
skribata en la gazetoj.
Sed en tiu tago la legado ne iris tiel
glate kiel kutime. La juna kunlaboranto Tomas Hagen intervokis kaj
provokis ?in, kaj la aliaj almena ? per mal ?ataj rikanoj montris, ke ili
staras sur lia flanko en tiu afero. Spite al stranga malpermeso de la
supera enurba kulturoficejo, li sekrete partoprenis ĉe la prelego de la
fama a ?toro en kapelo, al kiu invitis amikara societo de la evangelia
eklezio. Tomas, kiu jam pro sia nomo ne tuj kredis ĉion, kion iu diras,
estis tamen impresita de la trankvila maniero de la verkisto Heym, kiu
ne lasis provoki sin de iuj tutcertaj komisiitoj de la "organoj" de la
?tatsekureco.
Pro la hipokrita gazetinformo Tomas indigni ?is kaj
ne plu povis reteni sin rakonti pri la suverena prelego. Nervoze li
trafosis per la fingroj sian barbon, kiu faris lin multe pli olda ol li
estis.
Sed kiam la diskuto jam fari ?is frosta pro la akre
defendataj kontroversaj starpunktoj, malfermi ?is subite la firma kverka
ĉambropordo de la kunsidejo. Envenis svelta junulo kun brilaj nigraj
okuloj kaj blue nigra hararo, kiu en bunta ĉemizo kaj blanka ?inzo
en ?vebis kiel bela papilio, kvaza ? sur flugiloj de mistera vento, per
gracilaj dancistaj pa ?oj. El lia afabla viza ?o lumis la plej ĉarmaj
okuloj de la mondo, inspirantaj konfidon.
Sinjorino Vesperru ?a
?ojis pri tiu ?ustatempa interrompo, kaj kiam ?i pli precize rigardis la
enpenetrinton, ?ia mieno heli ?is eĉ pli. Ŝi finis la malagrablan
kunsidon kaj iris kun la neatendita gasto en sian ĉambron.
Tie ?i petis la junulon sidi ?i. Ŝi demandis pro lia nomo kaj li respondis : „Giridhar Ĉa ?duri.“
„Kiel, bonvolu ? Ĉa ?duri, tio estas ja interesa nekutima nomo, ĉu vi estas eksterlandano ? Kie vivas viaj gepatroj ?“
„Mia
patro estas barata, do hindia diplomato, laborinta ĉe la ambasadejo en
orienta Berlino, sed nun li lo ?as denove hejme en Hajderabado, li estas
bramano.“
„Bramano ? Ha jes, la fia kasto, kiu ankora ? nun, post
Mahatmo Ghandi, ekspluatas sian kompatindan popolon, sed pardonu, tio ja
ne estas via kulpo, kaj via patrino, kion ?i faras ?“ interrompis lin
sinjorino Vesperru ?a.
„Mia panjo plu estas civitano de nia GDR kaj laboras kiel interpretisto.“
„Aha, tiel do“, komentis la ĉefino, videble iom trankviligita, ĉar ?i jam anta ?timis iujn malagrablajn komplika ?ojn.
„Kaj kion vi deziras de ni, sinjoro Ĉa ?duri, kial vi venis en nian oficon ?“ ?i diris senemocie.
„Mi
volas anta ? ?usta magiista komisiono pruvi mian ta ?gecon kiel magiisto.
Mi a ?dis, ke oni turnu sin en tiu kazo al la afabla sinjorino
Vesperru ?a, vi estas ja sinjoro Vesperru ?a, ĉu ne ?“ li demandis flate.
Lia
ensorĉiga rideto trafis ?in kiel fulmo. Ŝi havis precipan emon al junaj
viroj, sen vere konscii ?i iam pri tio, kaj tial ?i anka ? ne povis
konfesi tion almena ? al si mem. Åœi vivis sola, kaj tial ?i ne spertis
pri sentoj al junuloj.
Giridhar respondis ĉiujn ?iajn demandojn
mirige memkonscie, parollerte kaj ?entile. Li parolis seneraran
sendialektan germanan, kiu estis sufiĉe bona por povi fari ?i parolisto
en unu el la du televidaj kanaloj de GDR.
Kaj tamen li ankora ? lernis en abiturklaso en la Karl Marks-lernejo en Altenburg.
Videble
li estas knabo kun granda talento, ?i pensis. Giridhar balda ? elflaris,
ke ?i havas simpation por li. Tial lia parolo fari ?is pli kaj pli
entuziasma. Je la fino li rakontis nun jam preska ? intime pri lia decida
unua renkonto kun la magio. Temis pri la prezentado de magiisto en la
rusa ?tata cirko.
„Imagu“, li diris, „li forsorĉis cirkokla ?non
?vebantan en la aero. Spirhaltiga okaza ?o ! Sed la kulmino estis, kiam li
metis en ka ?on sian asistantinon, kiu ĉe tio sur manplato forflugigis
kisetojn kvaza ? ili devus sufiĉi por mil da homoj, kaj poste ?etis tukon
sur la ka ?on kaj dum malpli ol sekundo reaperigis la asistentinon kiel
leoninon. Imagu, sinjorino !“
Sinjorino Vesperru ?a devis iom ridi
pri la subita transformado de virino en leoninon. Kaj tial ?i diris
ridete : „Jes ja, tian magiiston ni bezonus, tiaj virinaj leonoj mi volus
havi en nia oficejo !“
Kaj tiam ?i aldonis jam denove pli
serioze : „Vi do volas fari ?i magiisto, sinjoro Ĉa ?duri. Nu, en tiu kazo
mi gratulas el mia tuta koro al via decido. Ni helpos vin ĉe tio, ĉar
estas nia profesia devo. Kiel ĉiu alia popolarto, kompreneble anka ? la
magia estas ?atata kaj subtenata en nia ?tato de la laboristoj kaj
kamparanoj. Tio estas cetere ne tiel kutime en nia plagata mondo, juna
viro, se oni foje lasas flanken niajn amikajn fratajn socialistajn
?tatojn sub la gvidado de la glorriĉa Sovetunio ! Revenu do post semajno
je la sama tempo, tiam mi povos diri jam pli al vi. Iun solvon ni certe
trovos.“
Sinjorino Vesperru ?a balda ? konstatis en la
interparolado kun la Centra domo por kultura laboro en Lepsiko, ke la
junulo la ? la regularoj ankora ? estas tro juna por magiista ekzamenado.
La gvidanto de la centra laborkomunumo „Magia rondo“ estis skeptika kaj
malkonsilis al ?i la anta ?tempan ekzamenadon, kiu estus tute nekutima
kaj ne tuj permesebla sen iuj pli altaj instancoj. Krome li atentigis
?in pri tio, ke li ankora ? neniam ion a ?dis pri tiu juna magiisto
Ĉa ?duri. Sed sinjorino Vesperru ?a volis scii nenion pri tio, ĉar por ?i
la granda talento de Giridhar estis ekster ĉia dubo. Ŝi telefonis al la
ĉefo de la Centra domo, kaj tiu promesis helpi al ?i, ĉar li konis ?in
persone.
Pro tio, ke por la fina decido de la ekzamena komisiono
necesis ankora ? kelkaj certigaj telefoninterparoladoj kaj aliaj helpemaj
agoj, ?i petis la kunlaboranton Tomas Hagen, ke li transprenu la
zorgadon de la onta magiisto. Nur la interkonsentigajn interparoladojn
kun la komisiono kaj la aliaj instancoj ?i rezervis por si mem.
Kiam
Giridhar Ĉa ?duri revenis je la fiksita tago, la kunlaboranto Hagen tuj
akceptis lin. Ili interkonati ?is kaj tuj ciis sin reciproke, ĉar tio
estis por amba ? pli agrabla. La roloj en tiu nova ludo estis rapide
disdonitaj. La adorenda Giridhar sur unu flanko, kaj sur la alia flanko
Tomas, la komprenema amiko kaj helpanto, kiu subtenas la venontan
geniulon. Ili renkonti ?is ekde nun tute senceremonie, kelkfoje en la
kafejo „Volksstädt“ apud la po ?tejo, la plej preferatan retiri ?an lokon
de Tomas, sed post kelkaj fingromontaj admonoj de la ĉefino pli ofte en
la griza kulturkabineto.
Giridhar tie ensorĉis ĉiujn kun sia
malferma karaktero. Eĉ la misfide observema kaj hezitema
financekonomistino Uta opiniis, ke li estas tre agrabla bubeto. Lia
lerta parolmaniero kaj liaj spritaj ?ercoj perpleksigis ĉiujn. La damojn
lia aspekto kaj lia ĉarmo ĉiufoje tute entuziasmigis. Estis vere
strange. Kiam Giridhar aperis, ?vebis tuj iu orientala plezuro de la
sensoj en la ?pareme meblitaj oficejaj ĉambroj. La burokrata le ?o de
inercio en lia ĉeesto malvalidi ?is ĉiufoje. La ĉefino ĉiam tuj ekfloris,
kiam ?i nur ekvidis lin. Ĉiuj estis tuj pli gajaj, pli flugilhavaj, pli
parolemaj, kiam li ĉeestis. Oni interrompis la laboron kaj trinkis
sennombrajn kafojn. Oni ridis kaj ?ercis. Giridhar faris grandiozajn
prelegetojn pri la magia arto, klarigis la diferencon inter iluziisto
kaj manipulatoro, li montris kiel oni dissegas virinojn kaj ekkaptas
pistolkuglojn per la nura bu ?o. Li klarigis la ?nurtrukon kaj montris
sin ravita de fakiroj, fajrokurantoj kaj aliaj mirakloplenumantoj kaj
saltis aeren pro entuziasmo pri la ?vebanta kuglo, kiun cetere anka ? li
havis en la programo, kiel li asertis memfide. Ĉion tion li rakontis en
la plej amuza babiltono, kiu indus por pajaco. Sin mem li karakterizis
modeste kiel parolantan magiiston.
Sed ju pli Tomas konati ?is al
sia nova amiko Giridhar des pli li havis dubojn pri la vero de liaj
eldiroj. Giridhar estis certe ensorĉiga homo, sed ĉu li vere estis bona
magiisto, kiel li asertis pri si mem ? Ĉu li ne male pli similis al la
mensogobarono, kiu sur fazeolo grimpis ?is la luno ? Giridhar, kio
beda ?rinde pli kaj pli klari ?is, estis nur blagulo, kiu havas tro da
fantazio. Li rakontis aferojn, kiujn eĉ la plej granda fidulo da ?re ne
povus akcepti. Li frekventis la ? lia aserto retorikkurson ĉe la plej
konata sportreportero de la lando, ĉe Hans Florian Oertel en Berlino.
Kiam li faris tion, li ne diris. En Lepsiko sur la ĉevalkurejo li
ricevis senkoste – pro bonaj rilatoj al influaj personoj – kurson por
rajdistoj. Li asertis eĉ, ke la lepsika kabaredisto Juergen Hart de la
„Akademiksuloj“ helpis lin ĉe la skribado de siaj skeĉoj. Kiam la
paciencofadeno de Tomas fine dis ?iri ?is pro tiom da fanfaronado, li
demandis lin tute krude : „Diru foje, Giridhar, kiam vi cetere vizitas la
lernejon, se vi estas tiom okupita ? Kiel vi faru vian abituron ? Kaj de
kie vi prenas la tutan monon por ĉio tio, kion vi faras la ?dire ?“
Sed
Giridhar, kiel ĉiam, lerte elturni ?is el ĉio. La fanfaronadoj
kompreneble balda ? rondiris en la kabineto, tiel, ke oni ka ?e ekhavis la
opinion, ke la knabo estas centprocenta fabelrakontulo, kaj ke li
ver ?ajne tute ne povas sorĉi !
Kvaza ? por substreki tiun opinion,
aperis ?uste en tiu tempo plia hobimagiisto kun la nomo Popovic en la
kabineto. Kiam li a ?dis de la anta ?preparata magiista ekzameno, li
terurigite kunklakis la manojn kiel kristana pre ?emulo kaj ekkriĉis kiel
?us vundita besto : „Tiu kanajlo ! Li ?telis la lastajn tri jarkolektojn
de la gazeto ’Magia arto’ el mia lo ?ejo kaj ne redonas ilin al mi. Li
impertinente pretendas, ke mi ne donis ilin al li. Imagu, tia venthundo !
Kaj tian ventfarulon vi fidas, kion li diras, estas ja tute absurda ! Ĉu
vi tion vi ne tuj rimarkis, ke li estas nur fanfaronulo ? Diru, ke tio
ne estas vera !“
La malgranda, iom korpulenta kaj ru ?vanga
Popovic, kiu perlaboris al si pene la monon por la multekostaj magiistaj
aparatoj kaj instrulibroj kiel diskotekisto, skuis preska ? rezignante
la kapon kaj diris mirigite : „Kara Tomas, vin mi ne imagis tia naiva
?afo, vere ne ! Giridharon mi konas el la magia klubo de la junaj
laboristoj en Borna. Li estas absoluta ridindulo. Li ne regas eĉ unu
trukon ?uste, vere ne, kredu min ! Mi avertas vin, vi devas informi
sinjorinon Vesperru ?a, alie tio fari ?os katastrofo !“
Al la
kunlaboranto Hagen ne restis alia eblo ol informi sinjorinon Vesperru ?a
pri la nova ?oj, kvankam ne estis lia maniero fajfi iun ĉe la superuloj.
Anka ? tial li devis informi ?in, ĉar la ekscitita Popovic nun certe
repostulus siajn magiistajn kajerojn helpe de la kabineto.
Sinjorino
Vesperru ?a, kiu intertempe jam rilatis al Giridhar kvaza ? li estus la
propra filo, tute ne estis ?okita de la nova ?oj. Åœi male diris nur seke :
„Tio estas ja nenio alia krom fiaj onidiroj pri esperiga reprezentanto
de nia socialista junularo, al kiu devas aparteni nia tuta konfido ! Tiu
ĉi Popovic ja nur envias nian karan Giridhar. Ke la ulo estas ĉio alia
kiel lumturo, se temas pri sia talento, ni ja scias pro lia ekzamenado
kiel diskotekisto, kiun li trapasis kun sukceso nur tial, ĉar mi persone
transprenis la respondecon por tiu nelerta malgraciulo. Ke li povas
sorĉi, mi tute ne povas imagi al mi, mi prefere supozas, ke li simple
envias nian elegantulon Giridhar, kiu jam de ekstere aspektas multe pli
impresa ol tiu dika kaj eterne ?vitanta Popovic, kiu neniun frazon povas
eligi sen tio, ke oni tuj rimarkus, ke li venas el la cepourbo Borna en
Saksio. Cetere, kiam ni ĉi tie devus kontroli ĉiun denuncon, ni bezonus
por tio detektivan oficejon, Tomas.“
Kunlaboranto Tomas Hagen prefere ne kontra ?diris ion, kvankam li havus sufiĉe da ka ?zoj fari tion.
Kiam
Giridhar en la ĉambro de la amiko Hagen kun mieno de iniciito
anta ?montris la eksteron de verda indentigilo, kiu la ? li mem atestas,
ke li estas membro de la organo pri ?tata sekureco, Tomas eksplode
ekfuriozis : „Facilanima damnita knabo, vi videble stulte imagas, ke vi
povus akceli per tiu truko la aferon pri la ekzamena termino ! Sed mi
diras al vi, vi estas sur la plej bona vojo riski pli ol nur la
magiistan ekzamenadon. Giridhar, idioto, formetu tiun damnitan
indentigilon, kaj faru tion neniam denove ! Pro vi, sed anka ? favore al
ni ! Se vi ne emas al prizonĉelo en Bautzen !“ Li preska ? alkriis lin kun
akra tono. Giridhar ru ?i ?is en la tuta viza ?o kaj respondis embarasite :
„Tio estis ja nur ?erco, karulo, kial vi tiom krias ?“
Sinjorino
Vesperru ?a atingis pro sia obstino post longa batalo, kion ?i ĉiam
alstrebis : la ekzamenkomisiono letere informis ?in per multaj vortoj, ke
oni venos je la proponita termino kun malgranda delegacio el spertaj
kaj multmeritaj magiistoj al Altenburg por tie „en la kadro de la
efektivigo de esceptokaza aparta reguligo“ ekzameni la magiistajn
kapablojn de la abiturlernanto Giridhar Ĉa ?duri.
Sinjorino
Vesperru ?a ankora ?foje konfirmis la terminon kaj Giridhar mem tuj
presigis flavajn vizitkartojn kun bombasta nigra teksto, sur kiuj li mem
prezenti ?is kiel sorĉisto en longa mantelo, kun pinta ĉapelo kaj libere
?vebanta kuglo. Tomas nur skuis la kapon, kiam li legis sur tia karto,
ke la granda artisto Ĉa ?duri majstris kun brila sukceso la ?tatan
ekzamenadon.
Tiam aperis en la regiona parto de la „Popolgazeto“
tutpa ?a anonco, en kiu Ĉa ?duri invitis la lo ?antojn en kaj ekster la
urbo, ke ili venu al la granda magiista horo en la klubdomon de la
junularo, kiu okazos en la granda pa ?zo de la diskoteko „Rasputin“. Kiel
foirplaca kriisto li finis la anoncon per trilinia verso :
Kaiser : Araneo kaj Leibnitz
