La Fiŝkaptisto

Li ja ŝajnas plej fervora
An’ de l’ grupo fiŝovora
Kun tre bela hok-faden’
Kaj rulsistem’
Sed li kaptas sendanĝere
Kiel pruvas lia korb’,
Kie amasiĝas vere
Eĉ ne unu skvama korp’.

La fiŝado, nu, laŭdire,
Por li estas ĉefe ride
Nur amuz’, preteksto por
Vojaĝi for
De la hejmo, kie premas
Ĉiutage, eĉ kun bat’
Tre severa kaj regema
Kunulino sen kompat’.

Li kun ĝojo kaj subtilo
Elakvigas ne sen stilo
Aron da rubaĵoj. Jen
— ve kia pen’ ! —
Sandalorfo kaj pajaco,
Pafil’ de ĝendarm’ kun rust’,
Netutmorta dronintaĉo,
kiu dankas nur per ŝpruc’.

Se pro blondulin-amaro
Vi ĵetiĝas al la maro
Kun en kap’, la klara cel’
De la ĉiel’,
Lirikulo, vi klopodu,
Ke de via plonĝ’ la lok’
Pro la driv’ vin ne forportu
Ĝis la pint’ de lia hok’.

Se gugono lin tikletas
Aŭ plotido ŝerce petas :
"Nur por lud’, vi kaptu min
Antaŭ l’ patrin’ !",
La bonulo ĝin admonas
Pri danĝera la kondut’
Kaj spriteme li proponas :
"Kostumiĝu per surtut’ !"

Sed se trafas lin undino,
De l’ siren’, kamaradino,
Pro saliv’, pleniĝas buŝ’
Sed jen la fuŝ’ :
La vorulo tuj konsumas
Krude ŝin sen ia vort’.
"Proteinoj tre abundas
En undin’", jen ŝia sort’.

Lian morton, plej malfrue,
Ploros ĉiuj ja senbrue
De la monto al la mar’,
La naĝular’
Akompanos lin kun vosto
Kiel por simbola ĝis’
Dum en akv’ nur restos osto,
Skvam-malsvarm’, neniu fiŝ’.

Do sen eblo ion kapti,
Re al hejm’ kun honto kaj spit
Pompanonc’ pri dika pren’,
Nur ventra prem’
Ĉar la vera fifiŝulo
Kurbos dorson pro edzin’,
Kiu nomos lin fuŝulo.
Bela fin’, ni frandu ĝin !