Gary Mickle : La nova dekstrularo (artikolo)

Per la terminoj "nova dekstrularo" ­kaj "novdekstra" oni celas (en E ?ropo – dum en Norda Ameriko oni uzas la saman terminon alisence) politike dekstrajn grupojn kaj tendencojn, kiujn karakterizas :


– metapolitika strategio de longda ?re konceptita laboro por modifi la bazajn politikajn ideojn kaj la valorsistemon en iu socio, kontraste kun aktualpolitika laboro en kampanjoj kaj partiaj luktoj,


– intelektuleco, kiu rezultigas afinecon kun universitate kleraj, opiniokreaj, unuavice junaj sociaj medioj,


– modernigitaj lingvouzo kaj publika bildo, tute aparte senigitaj je trajtoj, kiuj dekomence forpu ?us membrojn de la celata medio,

– malfermeco por dialogo kun maldekstruloj, precipe kun la vojserĉantaj en krizaj fazoj de la maldekstra politiko,


– "maldekstra-dekstra" aliro, kiu senanta ?ju ?e plukas kaj utiligas unuopajn maldekstrajn kaj ?ajnmaldekstrajn ideojn por tiel sintezi politikan orienti ?on, kiu, kvankam kerne reakcia, ?ajnigas kreive transcendi la distingon inter "maldekstra" kaj "dekstra" (kiun oni kutime deklaras malaktuali ?inta).

La nova dekstrularo dati ?as de la malfruaj 60-aj jaroj, do ?ia noveco estas relativa. Kelkrilate ?i konscie da ?rigas la politikan tradicion de la germana t.n. Konservativa Revolucio, politika movado, kiu en la 20-aj kaj 30-aj jaroj anta ?laboris por akceptigi la fa ?ismon en bur ?aj-intelektaj rondoj, kiuj ja ne sentis sin dekomence altiritaj al la plebecaj nazioj.

Ĉi tiu politika tendenco havis sian postmilitan lulilon ĉefe en Francio (kie unue vaste uzi ?is anka ? la termino "nova dekstrularo"). Fine de la 60-aj jaroj radikalaj dekstruloj en Francio komencis rekoni, ke la klasika partipolitika vojo al la politika regpovo ne plu alportas menciindajn sukcesojn. Balda ? ili trovis novan strategion : kelkaj protagonistoj rememoris pri la tezoj de la itala komunisma pensanto Antonio Gramsci, kiu diris, ke la vojo al la politika regpovo en la plej evoluintaj landoj kondukas tra la metapolitiko". Per tio li celis la strebadon al "kultura hegemonio" per monopoligo por si de unuopaj temkompleksoj kaj aktivi ?o sur la kultura scenejo de iu lando, ekzemple per la fondo de kulturaj revuoj kaj la iniciato de teoria diskurso pri la ?usta politika vojo.

La celo ne estis agadi en la politiko de la aktuala tago a ? atingi bonajn rezultojn okaze de elektoj, sed remuldi mentalecojn kaj disvastigi novan valorsistemon, kies politika realigo eĉ ne estis ilia afero.

En marto de 1968 estis fondita la gazeto Nouvelle École. En januaro de 1969 sekvis en Nico la fondo de la organiza ?o Groupement de Recherche et d’Etude pour la Civilisation européenne [1] (GRECE), en kiu gvide rolas de tiu tempo la ĉefteoriisto Alain de Benoist. Äœi estis konceptita kiel diskutforumo de la nova dekstrularo. Äœia la ?statuta celo estas plenumi metapolitikajn studojn. GRECE havis jam en 1983 la ? siaj propraj indikoj ĉirka ? 3000 membrojn, organizitajn en 30 lokaj kaj regionaj grupoj. Aldoni ?as rondoj de subtenantoj, kiuj rekrutas el inter ?urnalistoj, artistoj kaj sciencistoj. Oni fondis eldonejojn.

GRECE eldonas diversajn perioda ?ojn, al kiuj apartenas la teoria gazeto Nouvelle École, kiu de 1974 ricevas dota ?ojn de la Académie Française. Äœin subtenis diverstendencaj dekstraj a ?toroj [2], anka ? el la rasisma kaj fa ?isma spektro. Pliaj gazetoj estas Eléments – La Revue de la nouvelle droite, la recenzorevuo Panorama des idées actuelles, Études et Recherches kaj la membrogazeto Le Lien. La legantaro de Nouvelle Écoleekzemple estas la ? opiniosondo inter legantoj en la plimulto juna kaj universitate klera.

Fine de la 90-aj jaroj okazis grava skismo en la franca novdekstrularo. Anoj de pli dura linio disi ?is de tiuj, kiuj kun de Benoist deziris malfermi ?on al la komunumismo [3] Jam pli frue aparti ?is de GRECE frakcio, kiu forlasis la vojon de metapolitiko por agadi unue en la franca ekstremdekstra Front National, poste en la partio MNR, kiu skisme disi ?is
de ?i.

La institucio GRECE kaj ?iaj eldona ?oj servis kiel modeloj por la novdekstraj grupoj, kiuj balda ? fondi ?is en aliaj okcidente ?ropaj landoj.En Germanio ili donis impulson al similaj rondoj, kiuj jam pli frue esti ?is ĉirka ? perioda ?oj kiel Nation Europa kaj Junges Forum, sed restis multe malpli grandaj ol la francaj grupoj. Fine de la 70-aj jaroj formi ?is en Germanio interalie tendencoj acirevolucia kaj etnoplurisma (ĉirka ? la gazeto Wir selbst). Pli grandan popularecon akiris la en 1986 fondita semajna ?urnalo Junge Freiheit [4]. Novdekstraj grupoj aktivas jam delonge en Italio, Hispanio kaj aliaj okcidente ?ropaj landoj. Analogan rolon de "pensfabriko" kiel GRECE celas plenumi institucioj kiel la Thule-Seminar en Germanio kaj Voorpost en Nederlando. Ekde la 90aj jaroj simile agadas grupoj en kelkaj oriente ?ropaj landoj.

La rusia e ?razia "naci-bol ?evisma" movado de Aleksander Dugin, kiu komence de la 90aj jaroj forti ?is parte per la financa kaj ideologia asisto de okcidente ?ropaj novdekstruloj (de Benoist, Steuckers), dum la lastaj jaroj fari ?is mem sukcesa eksportanto de la e ?raziismo, je kiu kreskanta nombro de ekstremdekstraj grupoj en okcidentaj landoj orienti ?as.

Ne ĉiam facilas fari ?eneraligojn pri la konceptoj de la nova dekstrularo. Äœi estas loze organizita medio pli ol movado, kaj ?i ne alstrebas ideologian unuecon. Eblas diri, ke multaj el ?iaj ideologoj tezas la ekziston de krizo en la Okcidento, al kies simptomoj apartenas manko de orienti ?o, disfalo de valoroj, krimeco. Ili proponas alternative al la "makdonaldizo" de E ?ropo kiel senradika kultursatelito de Usono la retrospektivon al la propraj radikoj. Rekrutante por siaj celoj i.a. teoriulojn de la intermilita Konservativa Revolucio, anta ?e preska ? forgesitajn, kaj modernajn natursciencistojn, ili ellaboris starpunktojn, kiujn oni povas resumi jene :

1. Ideojn pri la egaleco de la homoj la nova dekstrularo malakceptas. Äœi estas kontra ?egalisma. Oni foje argumentas en ĉi tiu kazo per socibiologiaj argumentoj, kiuj bazi ?as sur teorioj de genetika determino. Tiumaniere, hierarkia strukturo ene de popolo kaj socio regata de elitoj, pravi ?as kvaza ?nature.

2. Oni taksas, ke la liberala impulso de la franca revolucio spronis la individuan strebadon al feliĉo, kiu manifesti ?as hodia ? per la kapitalismema negocista animstato de la homoj. La homo estas degradita al konsumanto. Ĉi tie la ideologio de la nova dekstrularo forte diferencas de tiu, kiun propagandas aktivaj politikistoj de establitaj dekstraj partioj. Ĉe la nova dekstrularo troveblas do fortaj elementoj de
kontra ?kapitalismo.

3. Oni deziras la remalkovron de la la ?dire komuna hinde ?ropa pasinteco de la e ?ropanoj, de la paganaj keltaj- ?ermanaj kultoj kaj la politeismo, kiujn la kristanismo subigis. La judan monoteismon oni figuras kiel fonton de totalismo, klarigante, ke la diversaj diinoj kaj dioj estis enkorpi ?oj de apartaj ideomondoj kaj unu bazo de tolerado. Oni malakceptas kaj la kristanan kaj la marksisman ndrigardojn, kiuj premisas suprenirantan evoluon al fina celo. Reprezentantoj de la nova dekstrularo preferas ciklan mondrigardon, kiu orienti ?as je la ĉiamaj flusoj kaj malflusoj en la naturo. La nova dekstrularo direktas sin kontra ? la juda-kristana tradicio, per kio ?ia ideologio forte diferencas de la tradicia dekstra.

4. La nova dekstrularo servigas al sia mondrigardo la etologion [5]. La agresado la ? tiu estas normala socia maniero de sinesprimo, kaj el tio ili derivas kritikon de la koncepto de homaj rajtoj, kiu evoluis sub influo de kristanismo kaj liberalismo.

5. Kiel antidoton kontra ? la fenomenoj de disfalo oni rekomendas la retrospektivon al la jam ekzistantaj valortradicioj kaj mitoj, kiuj devas esti rehonoritaj. La ? tiu vidpunkto, la mitoj fingromontras al la historiaj devenoj kaj estas esprimoj de kolektiva volo. Tiel la nova dekstrularo estas kontra ?klerisma. Interesa tiurilate estas la politike motivita kulto de J.R. R. Tolkien renkontebla en italaj novdekstraj rondoj.

6. La nova dekstrularo proklamas la "rajton de diferenco", per kio ?i pravigas ĉefe la etnan diferenci ?on de la popoloj. Ofte el la rajto fari ?as devo de diferencado. Ekstremaj varioj de ĉi tiu ideologio, kiun esploristoj ofte nomas diferencismo, eĉ egaligas la miksi ?on de popoloj (la "fandpoton") al "etnocido". La franca esploristo de rasismo Pierre-André Taguieff difinis la diferencismon kiel "vidmanieron pri la homaro, kiu prioritatigas la diferencojn inter la grupoj (rasoj, etnoj, popoloj, nacioj, civilizoj) kaj tendencas esencigi la kolektivajn identecojn" kaj "doktrinon bazitan sur radikala kultura relativismo, kiu premisas la nekunmezureblecon de la kulturoj (a ? de grupaj mentalecoj) kaj ilian enfermitecon en si mem".

Multaj novdekstruloj mem nomas sian diferencisman doktrinon etnoplurismo. La diferencismo rezultigas afinecojn kun kaj partoprenon en politikaj fenomenoj kiel etnismo kaj "liberiga naciismo".

Jen punkto, ĉe kiu la vojoj de la novdekstruloj kaj la esperantistoj kruci ?as. La akcepto de etnismo kiel ideologia akompana ?o de la esperantismo okazis kaj plu da ?ras parte pro la aktiva kunhelpo de movadproksimaj personoj kiel Guy Héraud kaj Yvo Peeters, kiuj aktivas en novdekstraj medioj.

7. Multaj novdekstraj konceptoj bildigas la e ?ropajn popolojn kiel viktimojn de kultura imperiismo, kies agantoj estas "eksterteritoriaj potencoj". Oni atakas precipe la usonajn kulturajn influojn kiel faktorojn, kiuj inhibas la disvolvi ?on de la "identeco" de e ?ropaj popoloj. Ĉi tiuj ideoj foje ligi ?as kun ideologio de "tria vojo" inter komunismo kaj ekonomi-liberala kapitalismo. Anka ? ideoj de ĉi tiu ategorio ?uas la subtenon de multaj esperantistoj.

Novdekstruloj restas identigeblaj kiel dekstruloj – malgra ? la ne ĉiam "tipe" dekstraj ideaj enhavoj kaj stilo de publika elpa ?ado – pro la subku ?anta kontra ?egalisma kaj kontra ?universalisma idea fundamento. Necesas diferencigi inter la novdekstrismo kaj la - dekstra popolismo kaj fa ?ismo, kiuj estas partipolitike orientitaj kaj kutime emfaze neintelektulecaj, kiel anka ? la - tradiciorientita konservativismo (malnovaj dekstraj partioj, kristanaj integristoj kaj fundamentistoj k.s.)

Novdekstruloj ofte nestas en la "griza zono" inter ekstremdekstrismo kaj la establita dekstrularo, sed kun la speciala ?o, ke ilia mondrigardo kelkloke interkovri ?as kun tiu de iuj maldekstruloj. Äœuste tio ebligas la de ili praktikatan strategion de la "transversa fronto", per kiu ili celas alianci ?i kun maldekstruloj tie, kie ideologiaj interkovri ?oj ekzistas.Observebla tio estas en la tutmondi ?o-kritika movado, kiel jam pli frue ĉe aferoj kiel la "liberiga naciismo". Anka ? la Esperanto-movado sporade
i ?is objekto de la strategio !

el Sennacieca Revuo 2002-2003