La 29an de aprilo

Letero de s-ino Hukaga ?a Kazumi (42-jara)

Kiam okazis la tertremo de Han ?in en 1995, mi estis en la 9a eta ?o en Koobe. Mi pensis, ke milito komenci ?is kaj bomboj eksplodis, tial mi restis tie en stuporo dum kelkaj horoj, kaj fine estis savita de mia amiko el la proksimi ?anta fajrego.
En universitato mi lernis francajn kantojn kaj tiam mi agadis kun alikampaj artistoj, sed la tertremo rabis al mi la tutan intereson pri tiuj aferoj. Du semajnojn post la tertremo, mi ekpensis, ke mi povos kanti japanajn malnovajn kantojn. Mi prove kantis al miaj amikoj. Ili tuj entuziasmi ?is. Ni tre ?atis tion. Ni komencis viziti detruitajn stratojn kaj kantis. Preterpasantoj kun masko kaj dorsosako haltis kaj sidi ?is ĉirka ? nin. Ni kantis, kaj ili kantis kune, kaj fine tio fari ?is granda kantado kun larmoj.
En malfacila situacio ĉe ni restas nur io, kio ekzistas en la profundo de nia koro. Scio, kiun ni akiras en la posta vivo, defalas. Tiam ni bezonis tiujn kantojn. En la rifu ?ejoj, kiam ĉiuj havas malfacilon, kantu tiujn kantojn kune.
Nun mi ofte havas koncertojn pri tiuj kantoj en lernejoj kaj maljunulejoj.
(la ?urnalo Mainiĉi, la 22an de aprilo)

Ni havas kantojn nomatajn “kantoj aprobitaj de la ministerio de edukado†. Anta ?e en ĉiuj elementaj lernejoj tiuj kantoj estis devigaj, tial la plejparto de la popolanoj povas kanti ilin. La plej amata kanto estas “Hejmloko†. Kiam homoj a ?skultas ?in, ili certe emocii ?as, rememorinte siajn junajn tagojn, kaj maljunuloj nepre larmas. Ĉi-foja cunamo detruis belajn hejmurbojn kaj vila ?ojn, tial tiu kanto des pli emocias a ?skultantojn. Jam en televido mi multfoje vidis homojn larmi je tiu kanto.

Kuna kantado
rememorigas al ni
karan hejmlokon,
belan sed jam perditan,
kun espero por morga ?

æ­Œ ?????心 ?蘇る
ã † ?ã — ?ã‚‹ã • ?明日㠸㠮希望

Kanto-kafejo
(letero de s-ino Ĉiba Mieko 62-jara, el la rubriko « ? Letero al la redaktantoj ? » en la ?urnalo Akahata la 25an de aprilo)

La 10an de aprilo ni, 20 korusanoj de Koruso de Sendai, organizis Kanto-kafejon. 60 partoprenantoj kaj ni 20 arde kantadis dum 2 horoj kun kantisto Kitaga ?a Tecu. Ĉiuj venis ĉi tien kun sia doloro, sed kiam ni eka ?skultis melodion de la unua kanto, ĉiuj la ?te kriis : “Ni vivas !†Kantoj kaj melodioj eniris en nian koron same kiel akvo en sekan sablon. Ni kantis kaj kantis. ... Kiam ni havas esperon por la morga ?o, ni ne rompi ?as. Ni ĉiuj vivas kune ! Kantoj havas grandan forton. Kune kanti havas pli grandan forton ! La regiono Toohoku neniam malvenkos ! Ni kune komencu pa ?i anta ?en eĉ malrapide !

* En la 1960-aj jaroj multe furoris « ? Kanto-kafejoj ? » en la tuta Japanio, en kiu partoprenantoj, pagante kafon, kantis kune kun kanto-gvidanto. Nun tiutempaj junuloj emeriti ?as/is kaj denove ekfuroras tiu kanto-kafejo. S-ro Kitaga ?a Tecu eble ne kantis tiutempe, sed agadas longe kiel fama kantisto en la demokratia movado.

Larmoj je la lerneja kanto
La 21an okazis ceremonio por novaj lernantoj de la elementa lernejo Ooka ?a en la najbara lernejo Iinoka ?a. La lernejo Ooka ?a estas tiu lernejo, kiun atakis la cunamo kaj kies 70% de la lernantoj mortis a ? malaperis. Unu el la tri novaj lernantoj estis Hiracuka Tooma.
Li havas a ? havis fratinon Koharu, kiu estis en la 6a lernojaro de la sama lernejo kaj finus la kurson tie en marto, sed la cumano forprenis ?in. Al la ceremonio akompanis Toom-on lia patrino Naomi. Åœi decidis ne plori dum la ceremonio, sed tio ne eblis. Kiam ?i a ?dis la lernejan kanton, kiun ?ia filino ofte kantis, ?i ne povis reteni siajn larmojn.
Mezlerneja uniformo de Koharu atendas ?in en la ĉambro. Rigardante ?in, Tooma diris al sia patrino : “Mia fratino iris al la paradizo. Mi lernos diligente, anka ? por ?i†.
(la ?urnalo Mainiĉi, la 22an de aprilo)