Unuafoja kongresano

Pasis pli malpli unu monato ekde la fino de la 82a SAT-kongreso, okazinta en Milano, Italujo.

Por mi la sperto partopreni ?in estis tute aparta, ĉar mi samtempe estis kaj kunorganizanto (kvankam en ne formala maniero) kaj unuafoja kongresano ; kaj plie temis pri mia unua rekta sperto de la SAT medio, tial ke mi estas relative fre ?bakita SATano, kaj tial ke ?is nun ĉio, kion mi konis pri SAT, estis simple tio, kion mi legis en Sennaciulo kaj en la Sennacieca Revuo.

La SAT-kongreso surprizigis min pro du ĉefaj kialoj.

Unue, anta ?kongrese mi iom timis ke ni spertos organizajn malfacila ?ojn kaj neanta ?viditajn problemojn, kiel kutime okazas kiam oni organizas kongresojn a ? renkonti ?ojn de multaj homoj ; tamen ĉio iris rimarkinde glate, kaj mi havis la tre plaĉan impreson ke la kongreso mem estis vivigita de ia kapablo sinorganizi, danke al la laboremo kaj kunlaboremo de la unuopuloj, kiuj surprenis sur siaj ?ultroj la kunsidlaborajn taksojn, kaj danke al la aktiva partopreno en la diskutadoj fare de preska ? ĉiuj kongresanoj.

Due, anta ?kongrese, kaj pli frue anta ? mia ali ?o al SAT, la legado de la SATa Statuto donis al mi la malpravan impreson, ke la decidorganoj, la strukturi ?o, la funkciado de la Asocio estas io esence burokrata kaj peza, kaj ke la celata desuba demokratio estas neatingebla pere de tiu (maltrafe supozata) burokrateco ; kia surprizo, do, kiam mi rekte spertis kiel bone funkcias la diskutadoj kaj la decidoprocezoj dumkongresaj ; kiel plaĉe esti konstati, kiel homoj, kiuj ja havas opiniojn kontra ?ajn inter si, vere sukcesas kundialogi, atente prikonsiderante unu la pensojn de sia kontra ?ulo, fine atingante kundecidojn !

Tre plaĉe estis por mi konstati, plie, kiel la kleriga kaj maldogmiga celo de SAT estas vere bone plenumebla pere de la rekta kunbabilado kaj kundiskutado dum la Kongreso. Fakte oni ne nur multe diskutis, en demokrata kaj kunlaborema etoso, pri la organizaj kaj/a ? internaj aferoj de la Asocio (atingante la finan komunan verkon de la Gvidrezolucio kaj de la Deklaracio), sed ja vere, la ?statute, oni sukcesis informi unu la alian, klerigi/kunkleri ?i, per komparado de malsamaj opinioj kaj ideoj, en etoso de respekto kaj scivolemo.

Do, mi feliĉe malkovris ke la desuba, “horizontala†(kiel oni diras en la itala), partopreniga demokratio de SAT ne estas io nur revata en la vortoj de la Statuto, sed estas io, kio vere funkcias en la realo.

Por mi la kongreso vere estis tre laciga : tial ke mi ĉiutage irrevenis de kaj al ne tro proksima urbeto, mi neniam sukcesis dormi pli ol po 5 horojn nokte, dum la tuta semajno. Plie, tial ke mi intencis pretigi riĉan dokumentaron pri la tuta kongreso (per granda fotaro kaj per sonregistrado de plejeble multaj kunvenoj kaj prelegoj), mi sekvis atente ĉiun debaton kaj ĉiun debatan frazon – krom du debatojn, kiujn mi ne sukcesis partopreni. Tio ja estis laciga, kaj mi nur povas imagi kiom pli laciga estis la vere peza laboro de la sindonemaj protokolistoj kaj propon-komisionanoj, kiuj faris bonegan laboron por ni ĉiuj.

Nu, mi do spertis tion, ke SAT-kongresano, kiu vere serioze volas kongresumi (kaj la granda plejparto ja faris tion), ne “ferias†kiel en aliaj kongresoj, sed ?i a ? li ja intense laboras, kaj kore kaj mense, kvankam ja temas pri laborado plaĉa.

Post unu monato ekde la fino de la Kongreso, mi ankora ? povas senti la nostalgion pri tiel riĉaj tagoj, kaj ankora ? staras anta ? miaj okuloj la bildo de la homo, kiu simbolas al mi la tipan partopreneman SAT-anon : Gary-n, kun sia nemalhavebla kajero en kiu li notas ĉiun gravan ideon a ? punkto kiu naski ?as el la kundiskutadoj, kiu havas mirigan kapablon a ?skulti la opiniojn de la aliuloj, kiu ĉiam sukcesas ?isfunde pripensi kaj pripensigi, diskutante afable kaj racie.

Dankon do al ĉiuj SATanoj ! Dankon al SAT !

Andrea Fontana (Anĉjo PacHorano).

El Sennaciulo, septembro-oktobro 2009