ARAC aĝas cent jarojn

La ARAC kaj la Nacia Federacio de la Libera Penso kunlaboras.

http://www.arac-nationale.com/l-ara...

Historia

ARAC aĝas cent jarojn

Cent jaroj da batalado por paco, homa emancipiĝo.

Cent jaroj da lukto por la rajtoj de laboristoj kaj kamparanoj senditaj de la Respubliko en milito kiu daŭris 4 jarojn kaj lasis milionojn da mortintoj, orfoj, vidvinoj, mutilitaj. Sed ankaŭ la rajtoj rezultantaj el la sociaj luktoj, la batalo de la rezistado en 1940, la programo de la CNR, de 1968 kaj kiuj hodiaŭ estas minacataj ĉar temas pri nia vivo, tiu de niaj infanoj, tiu de la estontaj generacioj.

Ĉi tiuj estas bataloj por hodiaŭ, ĉar kiel en 1917, ARAC estas konvinkita, ke paca, unuiĝinta kaj frata mondo eblas.

Kreita tiucele, ARAC neniam ĉesis denunci la kaŭzojn de militoj kaj iliajn sekvojn. Por tio ĝi ligas la historion kaj la memorlaboron al la pripensado pri la nuna mondo, kie la ekonomia kaj financa krizo de tutmondiĝinta kapitalo kaj la konkurenco inter popoloj, nacioj kaj regionoj kondukas al grandaj streĉiĝoj. Kapitalismo ĉiam uzis militon por eliri el la krizoj, kiujn ĝi estigas. La milito 14-18 estis deklarita tri tagojn post la murdo de Jaurès kiu denuncis ĝian imperiisma karaktero. Ĝia esenca kaŭzo estis la unua divido de la mondo sur planeda skalo. Komence de la jarcento, ĝi ankaŭ estis rimedo por kontraŭbatali la unuajn sociajn kaj demokratajn progresojn, precipe en Eŭropo.

La Poilus kiu kontraŭbatalis la militon, kiel la kontraŭfaŝismaj aktivuloj de ARAC en 1934, kiel la Rezistbatalantoj de 1939-1945, ne ellasis ĝin kaj diris ne. Estas ĉi tiu kuraĝo, kiun ni devas konstante memori. Ĝuste ĉi tiu kuraĝo devas esti prezentita en la tempo, kiam la socio disfalas kaj kiam la retiriĝo en si mem malfaciligas ian ajn konsciencon, de ribelo.

Estas ĉi tiu realo, kiu hodiaŭ markas la mondon kaj la rilatojn inter la popoloj.

En tempo, kiam la batalo de ideoj, de komunikado kovras la planedon, estas ofte sur mensogoj, ke konfliktoj deĉeniĝas. Hieraŭ, en 1914, "ni pensis, ke ni mortas pro nia lando, kiam ni mortis pro industriistoj". Hodiaŭ, konfliktoj deĉeniĝas kie loĝantaroj estas prenitaj ostaĝoj, kaŭzante milojn da viktimoj, sed kiuj venkas estas la grandaj minindustriaj, petrolaj kaj gaskompanioj kaj aliaj multnaciaj implikitaj en rekonstruado kiuj riĉigas sin.

Milito ĉiam estas sinonimo de morto, krimo, dezerto, detruo kaj viktimoj. Tial ni defias la "militistojn", kiuj subtenas intervenojn pretekste de humanitara krizo sed en la intereso de profitantoj.

La hodiaŭaj militoj estas ankoraŭ kaj ĉiam la deziro dividi la mondon inter potencoj, ĝi estas la deziro malhelpi iujn landojn ludi rolon en la nuna kunteksto je internacia nivelo.

La kaŭzoj de militoj restis la samaj dum jarcento. Tial ARAC kampanjas por pli bona kono de la turnopunkto de 1945, ĉe la origino de la Ĉarto de UN kaj la Universala Deklaracio de Homaj Rajtoj de 1948 (ĝisdatigita de la paktoj de 1966 pri civilaj kaj politikaj rajtoj kaj tiuj de ekonomiaj, sociaj kaj kulturaj rajtoj same kiel tiu de 1986 pri la rajto je evoluo) kiuj disponigas la fundamentajn ŝlosilojn al la marŝo al mondo de rajtoj kaj paco.

La ARAC de 2017 faras, kiel en 1917, "militon kontraŭ milito", laŭ la krio de Barbusse, sian batalon kontraŭ la kaŭzoj de militoj, sian ĉefan ekzistokialon. Oponi iun ajn militagon estas konstrui la morgaŭan homaron. Movataj de la krizo, la kapitalismaj landoj okupiĝas pri nova distribuo de la riĉeco de la planedo : jen kio igas ARAC timi novan mondmiliton por la homaro.

Ni kampanjas por universala nuklea senarmiĝo, laŭ la rezolucio de UN de la 24-a de novembro 1961, kaj por la forigo de kemiaj kaj bakteriologiaj armiloj. En la sama spirito, ni malakceptas NATO instali kontraŭmisilan ŝildon en Eŭropo. Ni postulas la retiron de Francio el ĉi tiu organizo kaj ankaŭ ĝian malfondon.

ARAC, tra sia unuopa historio dum la pasintaj cent jaroj, havas vokiĝon esprimi sin kaj interveni en la politikan vivon, kio igas ĝin solidare kun la popolaj luktoj kaj la batalo por emancipiĝo, por la rehabilitado de ’ideo de progreso.

ARAC reasertas, ke la suvereneco de la popoloj devas esti respektata, kiel rekomendas la Ĉarto de UN de 1945, ĝi devas venki super la partiaj interesoj de potencoj, kiuj nur revas submeti popolojn al sia regado. Eĉ se ĝi signifas semi malriĉecon, senlaborecon, malfeliĉon.

Ni volas labori por alia koncepto de rilatoj inter popoloj, kiu ne estas ŝlosita en la katenoj de profito kaj submetiĝo. Tion enkorpigas precipe la eŭropaj traktatoj, kiuj neeviteble reduktas suverenecon. Ĉiuj ĉiutage mezuras la politikajn, ekonomiajn kaj sociajn sekvojn, kiuj jam kondukas al streĉiĝoj kaj konfliktoj en la koro mem de Eŭropo.

Eŭropo havas sencon nur se ĝia konstruado estas la volo de suverena Nacio, respondanta al la bezonoj kaj atendoj de iliaj popoloj. Tiu ĉi aliro estus garantio de sekureco kaj garantio de demokratio.

ARAC konstante laboras por plifortigi konkretan solidarecon kun la viktimoj de la krizo.

Tiu ĉi politiko, kiu turnas la popolojn al si mem, ludas en la manojn de la ekstrema rajto de ĉiuj, kiuj uzas socian kaj moralan mizeron por silentigi la aspiron al pli da justeco, pli da demokratio kaj kiuj neniam malfermas realan politikan alternativon. Hodiaŭ pli ol iam, defendi niajn valorojn, tiujn de la Respubliko, tiujn de 1789, de la Komunumo, tiujn de la socia movado, tiujn kiuj kondukis al la Rezisto kaj la programo de la CNR, tiuj de la kontraŭkoloniisma batalo postulas, ke ĉiu kaj ĉiuj implikiĝas, lernas la lecionojn de la historio, kuniĝas por vere konstrui socion, kie "libereco, egaleco, frateco" eliros el la frontono de urbodomoj por vere eniri nian vivon.

La historio montras, ke la Respubliko, demokratio kaj liberecoj havas nenion por atendi de la ekstrema dekstro. ARAC, per sia monata revuo Réveil des Combattants, konsideras kiel sia devo averti pri la pliiĝo de la ekstremdekstra, naciismo kaj fundamentismo en Francio, Eŭropo kaj la mondo.

“La homaro estas malbenita. Se montri kuraĝon, ŝi estas kondamnita mortigi por ĉiam. Kuraĝo hodiaŭ ne temas pri konservi la malhelan nubon de milito super la mondo. Kuraĝo ne estas lasi al la manoj de la forto la solvon de konfliktoj, kiujn la racio ne povas solvi... kuraĝo estas serĉi la veron kaj diri ĝin, ĝi ne estas submetiĝi al la leĝo de triumfa mensogo”... diris J. Jaurès al la juneco en 1903.

Jen kial niaj pliaĝuloj kreis ARAC. Restas multe farenda por konstrui ĉi tiun mondon de paco, ĉi tiun mondon de amikeco kaj solidareco inter popoloj, ĉi tiun mondon, kie estos bone vivi.

100 jaroj, cent jaroj da lukto por la virinoj kaj viroj de nia planedo.

Nia batalo estas moderna ĉar ĝi portas la estontecon de la homaro, la esperon de homa socio.

Raphaël VAHE Patrick STAAT

Nacia Prezidanto de ARAC Generalsekretario de ARAC

La vojoj de la kvar vilaj, fondintoj de ARAC
Henry Barbusse

La verkisto, la viziulo, la harplena : la pacisto.

Lia vivkurso estis profunde ŝanĝita de lia sperto kiel soldato dum la 1914-1918 milito. Adrien, Auguste, Henri Barbusse naskiĝis la 17-an de majo 1873 en Asnières, en familio kies patro, Adrien, estas de Cevennes, hugenota origino, establita ekde la 17-a jarcento en la vilaĝeto Barbusse, lia patrino, Anne Benson, estas angla .

De antaŭ 1914 li publikigis multajn librojn inkluzive de Pleureuses , Les Suppliants , kaj aparte L’Enfer kiuj ebligis al li zorgi pri la bezonoj de lia familio, ankaŭ helpita per lia laboro kiel ĵurnalisto kaj literaturrecenzisto.

Li eniras la literaturajn salonojn, kie li renkontas multajn influajn homojn inkluzive de Catulle Mendès. Li geedziĝos kun sia filino Hélyone. Li estas tre populara en ĉi tiu medio, kaj de la virinoj konkeritaj de tiu juna viro, kaj de la viroj kiuj trovas lin simpatia.

1914, la milito sekvas la voĉon de paco murdita en la persono de Jaurès. Pacifisto, li volontulas malgraŭ siaj 41 jaroj.

En 1915, liaj tranĉeokamaradoj parolis pri li kun granda admiro : "Ĉe la atako sur Monteto 140, en septembro 1915, li spontanee proponis starigi, sub forta fajro, altnivelan helpstacion en la linioj kiuj ĵus estis konkeritaj de la malamiko. Estis la apoteozo. Li estis dufoje citita. Lia malĝoja sperto kiel batalsoldato igis lin skribi : " Kiam vi komencas malfermi viajn okulojn, vi ne povas ĉesi vidi tion, kion vi antaŭe ne vidis..."

Li verkis Le Feu, journal d’une escouade seriigita kaj gajnis la Prix Goncourt la 15-an de decembro 1916. La tuta milito
estas en ĉi tiu libro ; estas la ĉiutaga vivo de la soldatoj, la koto, la tranĉeoj, la fibesto, la pluvo, la neĝo, la frosto, la malvarmo, la atendo por la poŝto, la signalo por la sturmo. Estas la ĉeesto de la vunditoj kaj iliaj plendoj, la mortintoj forlasitaj en la obustruoj kaj tiam la ĉiea timo de morto kiu povus okazi en ajna momento sub la senĉesa fajro de vinberopafo, la bombadoj.

Tiam estas la renkontiĝo de la kvar soldatoj en 1917 kaj Paul Vaillant-Couturier parolas pri ĝi tiel : “ La spirito de la tranĉeoj estis esprimita en li. El nia renkontiĝo, en intertempo de murdo, ARAC naskiĝis. Tiam ĝi estis totala engaĝiĝo al la servo de la ideoj de paco kaj progreso en Francio kaj en la mondo. »

Li mortis subite en Moskvo en 1935, kaj post grandioza entombigo li ripozas ĉe Père Lachaise.

Paul Vaillant-Couturier

Post brilaj sekundaraj studoj en Parizo, li eniris la fakultaton de juro kaj ankaŭ la fakultaton de leteroj. Li havas akademian gradon en historio kaj iĝas advokato. Estis tiam kiam la milito 1914-1918 eksplodis. Rapide li fariĝas valora oficiro. Li estis plurfoje vundita, gaseita, li ricevis multajn citaĵojn. La sortoj de Paul Vaillant-Couturier kaj Raymond Lefebvre dividanta profundan amikecon ĉe la Janson de Sailly mezlernejo. Ĉiu diras pri la alia "ke li estas la alia duono de si mem".

Por ĉi tiuj tri junaj aktivuloj, alparoli Henri Barbusse estas tute nature. Ĉu li ne enkarniĝis, dank’ al sia libro Le Feu kiu, malgraŭ la burĝa gazetaro, gajnis grandegan sukceson per la Prix Goncourt, denuncante ĉi tiun teruran militon ! Lefebvre kaj Vaillant-Couturier renkontis lin kiam li malrapide resaniĝis post la sufero kiun li eltenis en la tranĉeoj. Li estis preskaŭ dudek jarojn pli aĝa de ili sed, memoras Vaillant-Couturier, " li estis kun ni dum la tragikaj semajnoj de majo 1917, dum la fronto leviĝis, ni vane frapis ĉiujn pordojn kaj ni trovis nin vespere, malesperaj. ... Ni decidis kun kolero en niaj koroj fondi ARAC.

Pro lia agado por paco, Paŭlo estis kondamnita kvin fojojn kaj malliberigita tri fojojn. Kun ARAC li laboras por defendi la rajtojn de veteranoj kaj gvidi la daŭrantan batalon kontraŭ milito. Li havis ĉiujn dotojn : granda oratoro, poeto, verkisto kaj ĵurnalisto, li ankaŭ estis talenta pentristo kaj muzikisto. Kontraŭ faŝismo kaj milito li diris : " Paco estas neimagebla sen libereco... Ĝi portas en si la altiron kaj prestiĝon de la plej alta idealo de la homo ..."

Kiu ne memoras siajn librojn kiel We Will Make the Day Rise kaj Towards Singing Tomorrows ! Transprenite fare de Gabriel Péri antaŭ morti antaŭ la nazia ekzekuttrupo.

Li mortis subite en Parizo la 10-an de oktobro 1937. Li estis akompanita fare de preskaŭ miliono da parizanoj al la tombejo Père Lachaise proksime de la murego de la Communards