Friedrich Engels : La programo de la blankistaj elmigrintoj el la Komunumo − 1873

https://vivelemaoisme.org/friedrich...

Post ia malsukcesa revolucio aŭ kontraŭrevolucio, la elmigrintoj, kiuj fuĝis eksterlanden, montras febran agadon. Estas fonditaj politikaj grupiĝoj de diversaj nuancoj, el kiuj ĉiu riproĉas la aliajn pro tio, ke ili tiris la ĉaron en la marĉon kaj akuzas ilin pri perfido kaj ĉiaj aliaj mortaj pekoj. Farante tion, oni restas en proksima kontakto kun la hejmlando, oni organizas, oni konspiras, oni eldonas eldonaĵojn kaj gazetojn, oni ĵuras, ke ĝi "rekomencos" post dudek kvar horoj, tiu venko estas certigita, en antaŭvido de kiu. la registaraj postenoj estas disdonitaj anticipe. Kompreneble, ni iras de seniluziiĝo al seniluziiĝo, kaj ĉar ni ne ligas niajn malsukcesojn al historiaj kondiĉoj, kiujn ni rifuzas kompreni, kaj ni atribuas ilin al la hazardaj eraroj de izolitaj homoj, akumuliĝas reciprokaj akuzoj. kaj ĝi finiĝas en ĝenerala malkonkordo. . Tia estas la historio de ĉiuj elmigradoj, de la rojalistaj elmigrintoj de 1792 ĝis niaj tagoj ; tiuj inter la elmigrintoj, kiuj konservas sian saĝecon kaj saĝon, provas kiel eble plej malproksimiĝi de vana kverelado tuj kiam la okazo aperas por fari tion takte, kaj entrepreni ion pli bonan.

Ankaŭ la franca elmigrado post la Komunumo ne evitis ĉi tiun fatalon.

Sekve de la kampanjo de kalumnio, kiu trafis ilin en la tuta Eŭropo kaj precipe en Londono, ĉar tie kuŝas la komuna centro, kiun ili trovis en la Ĝenerala Konsilio de la Internacio, ŝi devis reteni sian internan batalon dum kelka tempo, se nur antaŭ la ekstera mondo, sed en la pasintaj du jaroj ŝi ne plu povis kaŝi sian akcelitan disfalon. Ĉie liberiĝis sincera malamikeco. En Svislando, parto de la elmigrintoj, precipe sub la influo de Malon kiu estis sin unu el la fondintoj de la Sekreta Alianco, amasiĝis al la Bakuninists. Poste, en Londono, la tiel nomataj blankistoj disiĝis de la Internacio por formi aŭtonoman grupon nomatan "Revolucia Komunumo". Aperis poste kelkaj aliaj grupoj, kiuj tamen restis en stato de ĉiama transformiĝo kaj reorganizo kaj faris nenion indan, eĉ en la afero de manifestoj ; la blankistoj, aliflanke, ĵus konigis sian programon al la tuta mondo per proklamo al la "Communeŭ".

Se ili nomas sin blankistoj, tio ne estas ĉar ili reprezentas grupon fonditan de Blanqui – el la tridek tri subskribintoj de la programo, du aŭ tri maksimume havis la ŝancon paroli kun li – sed ĉar ili volas agi en lia spirito. kaj laŭ lia tradicio. Blanqui estas esence politika revoluciulo ; li estas socialisto nur pro sento, pro simpatio al la suferoj de la homoj, sed li ne havas socialisman teorion aŭ praktikajn projektojn de socia transformo. En sia politika agado li estis antaŭ ĉio "agadulo", kiu kredis, ke malgranda, bone organizita minoritato povas, provante en la ĝusta momento efektivigi revolucian popolamason kaj tiel atingi venkan revolucion. Sub Ludoviko Filipo, ĝi povis evidente nur konsistigi ĉi tiun kernon en la formo de sekreta societo, kaj la rezulto estis tiu de la plej multaj konspiroj : homoj lacaj de konstante reteni sin kaj de esti promesitaj, ke tio ne okazos. , finis perdi paciencon, ribelis, kaj ni devis elekti la alternativon : aŭ lasi la konspiron dissolviĝi, aŭ komenci la ribelon sen ŝajna kialo. La ribelo estis lanĉita (la 12-an de majo 1839) kaj tuj subpremita. Tiu ĉi konspiro de Blanqui estis cetere la sola, en kiu la polico ne sukcesis akiri piedtenejon ; la bato tie kaptis malzorge. El la blankisma ideo, ke ĉiu revolucio estas la laboro de malgranda malplimulto, aŭtomate derivas la bezonon de diktaturo post la sukceso de la ribelo, diktatoreco kiu nature ekzercas ne la tutan revolucian klason, la proletaro, sed la malgrandan nombron de tiuj, kiuj. efektivigis la puĉon de ĉefo kaj kiuj, siavice, estas antaŭsubmetataj al la diktatoreco de unu aŭ pluraj homoj.

Ni vidas, ke Blanqui estas revoluciulo de la antaŭa generacio.

Tiuj ĉi ideoj pri la kurso de revoluciaj eventoj estas klare malmodernaj, almenaŭ por la germana laborista partio, kaj eĉ en Francio ili povas allogi nur la malplej maturaj aŭ la plej senpaciencaj laboristoj. Ni vidos ankaŭ, ke en la koncerna programo ĉi tiuj ideoj suferis iujn limigojn. Sed niaj Londonaj blankistoj ankaŭ estas inspiritaj de la principo, ke revolucioj ne okazas per si mem ; ke ili estas verko de sufiĉe limigita minoritato, kiu agas laŭ antaŭestablita plano ; fine, ke ĝi "komencos baldaŭ", iam ajn.
Tiuj, kiuj havas tiajn principojn, evidente fariĝas viktimoj de ia iluzio de elmigrintoj kaj multobligas la malsaĝecon. Ili tiom ŝatus ludi la Blanqui, la "virojn de agado". Sed ĉi tie ne sufiĉas bona volo ; La revolucia instinkto de Blanqui, lia rezolucio ne estas donitaj al ĉiuj, kaj Hamleto povas paroli pri energio, li ĉiam estos Hamleto. Kaj kiam niaj tridek tri viroj de agado havas absolute nenion por fari en la domajno de tio, kion ili nomas ago, niaj tridek tri Brutus falas en internan kontraŭdiron prefere komikan ol tragikan, kontraŭdiron kiu neniel fariĝas tragika fakto ke ili marŝas. ĉirkaŭe, aspektante morna, kiel tiom da “Möroj kaŝantaj ponardon en siaj vestoj”, io, kio neniam venus al ili en la kapon. Kion ili povas fari ? Ili preparas sin por la venonta "eksplodo", ellaborante proskriplistojn anticipe por purigi la vicojn de tiuj, kiuj partoprenis en la Komunumo ; jen kial la aliaj elmigrintoj nomas ilin puraj. Mi ne scias, ĉu ili akceptas ĉi tiun titolon, sed estas iuj, kiuj tre ŝatus ĝin. Iliaj kunvenoj okazas post fermitaj pordoj kaj iliaj decidoj devas esti sekretaj, kio ne malhelpas la tutan francan kvartalon krii ĝin de la tegmentoj la sekvan matenon.

Kaj, kiel ĉiam okazas al tiuj seriozaj aguloj, kiuj havas nenion por fari, ili okupiĝis pri disputo, unue persona poste literatura, kun inda kontraŭulo, unu el la plej suspektindaj individuoj en la malgranda pariza gazetaro. , iu Vermersh, kiu redaktis Le Père Duchêne sub la Komunumo, malgaja karikaturo el la ĵurnalo de Hébert 1793. amasigas sur ili tre riĉan kolekton de obscenaj insultoj :

Ĉiu vorto estas bone plenigita nokta vazo 2.

Kaj ĉi tiu estas la kontraŭulo, kun kiu la tridek tri Brutus opinias taŭga barakti publike !
Sen dubo estas, ke post elĉerpa milito, post la malsato en Parizo kaj ĉefe post la terura masakro de majo 1871, la pariza proletaro bezonas longan ripozon por reakiri sian forton kaj ke ĉiu antaŭtempa provo de ribelo riskas finiĝi en nova malvenko, eĉ pli terura eble. Niaj blankistoj ne estas de ĉi tiu opinio.

La disrompiĝo de la monarĥisma plimulto ĉe Versailles anoncus, laŭ ili :
La falo de Versailles, la venĝo de la Komunumo. Ĉar ni venas al unu el tiuj grandaj historiaj momentoj, al unu el tiuj grandaj krizoj, kiam la homoj, kiam ili ŝajnas enprofundiĝi en siajn mizerojn kaj halti en morto, rekomencas kun nova vigleco sian revolucian marŝon.

Do ĝi rekomencas, kaj surloke. Tiu ĉi espero pri "tuja venĝo de la Komunumo" ne estas simpla iluzio de elmigrintoj ; ĝi estas nemalhavebla simbolo de kredo por tiuj, kiuj prenis en la kapon esti "agaduloj" en tempo, kiam estas absolute nenio farenda en ilia kampo, tiu de revolucia ribelo.

Ne gravas. Komenciĝante, ili sentas, ke "venis la momento, kiam ĉiuj elmigrintoj, kiuj konservis iom da vigleco, devas preni pozicion".

Kaj la tridek tri diras al ni, ke ili estas 1) ateistoj, 2) komunistoj, 3) revoluciuloj.

Niaj blankistoj havas tion kun la bakuninistoj, ke ili pretendas reprezenti la plej progresinta, la plej ekstrema fluo. Tial, cetere, kiom ajn kontraŭaj iliaj finoj, ili ofte havas similajn rimedojn. Temas do pri esti pli radikala ol ĉiuj aliaj kiam temas pri ateismo. Esti ateisto nuntempe ne plu estas raketscienco.

Ateismo estas preskaŭ donita en la eŭropaj laboristaj partioj, kvankam en kelkaj landoj ĝi havas la saman karakteron kiel la ateismo de tiu hispana bakuninisto, kiu deklaris : "Kredi je Dio estas kontraŭe al ĉia socialismo, sed kredi je la Sankta Virgulino estas alia ; ĉiu sinrespekta socialisto devas kredi je ŝi. Oni eĉ povas diri pri la granda plimulto de germanaj socialdemokrataj laboristoj, ke ateismo estas por eŭ paŝo farita ; tiu ĉi pure negativa difino ne plu aplikeblas al ili, ĉar ili kontraŭas al kredo je Dio praktike kaj ne plu teorie ; ili estas finitaj kun Dio, ili vivas kaj pensas en la reala mondo kaj tial ili estas materiistoj. La sama estas probable vera en Francio. Alie, kio povus esti pli simpla ol disvastigi inter la laboristoj la bonegan materiisma literaturo de la pasinta jarcento, literaturo kiu estas ĝis la nuna tempo, kaj laŭ formo kaj laŭ enhavo, ĉefverko de la franca menso, kaj kiu—konsiderante ; la tiama scienco-nivelo—estas ankoraŭ senlime alta en enhavo kaj de nekomparebla perfekteco laŭ formo. Sed ĉi tio ne estas por la oportuno de la blankistoj. Por pruvi, ke ili estas la plej radikalaj el ĉiuj, ili abolicias Dion per dekreto, kiel en 1793 :

La Komunumo por ĉiam senigu la homaron de ĉi tiu fantomo de siaj pasintaj mizeroj (Dio), "de ĉi tiu kaŭzo" (neekzistanta Dio estus kaŭzo !), de siaj nunaj mizeroj. En la Komunumo ne estas loko por la pastro ; ia manifestacio, ia religia organizo devas esti proskribita.

Kaj ĉi tiun postulon transformi homojn en ateistojn laŭ ordono de la muftio 3 estas subskribita de deŭ-anoj de la Komunumo, kiuj certe havis la okazon vidi, ke unue oni povas skribi tiom da mendoj kiom oni volas sur papero sen fari ion por certigi. ĝia ekzekuto kaj ke, due, persekutoj estas la plej bona rimedo por plifortigi nedezirindajn konvinkojn ! Certe estas, ke la sola servo, kiun ni povas ankoraŭ fari, hodiaŭ, al Dio, estas proklami la ateismon trudan simbolon de kredo kaj superi la kontraŭklerikalajn leĝojn de Bismarck sur la Kulturkampf 4, malpermesante la religion ĝenerale.

La dua punkto de la programo estas komunismo.

Jen ni estas en lando de konatoj, ĉar la ŝipo, en kiu ni enŝipiĝis, ricevis la nomon Manifesto de la Komunista Partio publikigita en februaro 1848. „socialisma programo responda en ĉiuj esencaj punktoj al la programo de la nuna germana komunismo, kaj nur motivigis ilian retiriĝon per tio, ke la Internacio rifuzis ludi revolucion kiel eŭ. Hodiaŭ la tridektria konsilio alprenas ĉi tiun programon kun sia tuta materiisma koncepto de la historio, kvankam ĝia traduko en la blankistan francan lasas multe por deziri, kie la teksto de la Manifesto ne estis reproduktita preskaŭ en sia tutaĵo, kiel ekzemple en la sekva trairejo :

Finfina esprimo de ĉiuj formoj de servuteco, la burĝaro liberigis la ekspluaton de la laboro de la mistikaj vualoj, kiuj ĝin obskuris ; Registaroj, religioj, familio, leĝoj, institucioj de la pasinteco kiel de la nuntempo finfine montriĝis en ĉi tiu socio reduktitaj al la simplaj kondiĉoj de kapitalistoj kaj salajruloj, kiel la iloj de subpremo, per kiuj la burĝaro tenas sian dominadon, enhavas. la proletaro.

Komparu ĉi tion kun paragrafo 1 de la Komunista Manifesto :

Unuvorte, anstataŭ la ekspluatado maskita de religiaj kaj politikaj iluzioj, ĝi metis malferman, senhontan, brutalan rektan ekspluaton. La burĝaro senigis de sia aŭreolo ĉiujn agadojn, kiuj ĝis nun pasis por respektindaj kaj kiuj estis konsiderataj kun sankta respekto. La kuracisto, la juristo, la pastro, la poeto, la sciencisto, ŝi faris el ili salajrigitaj dungitoj. La burĝaro ŝiris la vualon de sentimentaleco kiu kovris familiajn rilatojn kaj reduktis ilin al nuraj monrilatoj.

Sed tuj kiam ni descendas de teorio al praktiko, la karakteriza trajto de la tridek tri estas rivelita :

Ni estas komunistoj ĉar ni volas atingi tiun ĉi celon sen halti ĉe mezaj terminoj, kompromisoj kiuj, prokrastante venkon, estas etendo de sklaveco.
La germanaj komunistoj estas komunistoj, ĉar per la meza vojo kaj la kompromisoj pro historia evoluo kaj ne al sia volo, ili vidas klare kaj konstante sekvi la finan celon : la forigo de klasoj kaj la fondo de socia sistemo kie ne estos loko. por privata proprieto de la tero kaj la produktadrimedoj. La tridek tri blankistoj estas komunistoj ĉar ili imagas, ke dum ilia deziro estas transsalti la mezajn terminojn kaj la kompromisojn, oni ludas la lertaĵon, kaj ke se "ĝi komenciĝas" unu el ĉi tiuj tagoj - kion ili certas - kaj se ili prenas la potencon en siaj manoj, "komunismo estos starigita" du tagojn poste. Do, se ne eblas tuj, ili ne estas komunistoj.
Kia infana naiveco prezenti sian propran malpaciencon kiel teorian argumenton !
Fine, niaj tridek tri estas "revoluciuloj".

Kio koncernas pompajn vortojn, la bakuninistoj, kiel ni scias, atingis la limojn home eblaj ; tamen niaj blankistoj konsideras sian devon superi ilin. Sed kiel ? Estas konate, ke la tuta socialisma proletaro, de Lisbono kaj Novjorko ĝis Budapeŝto kaj Beogrado, tuj supozis en bloko 5 la respondecon pri la agoj de la Pariza Komunumo. Ĉi tio ne sufiĉas por niaj blankistoj :

"Por ni, ni postulas nian respondecon en ĉi tiuj agoj de justeco, kiuj" (sub la Komunumo) "trafas la malamikojn de la popolo" (sekvas la liston de la pafmortigintoj), "ni postulas nian respondecon en ĉi tiuj fajroj, kiuj detruis instrumentojn de monarĥa kaj burĝa subpremo aŭ protektis la batalantojn. »
En ia revolucio, kiel en aliaj epokoj, oni nepre faras kelkajn stultaĵojn ; kaj kiam homoj sufiĉe trankviliĝis por fariĝi kapablaj je kritiko denove, ili devas konfesi, ke ili faris multajn aferojn, kiuj devus esti pli bone evititaj kaj ne faris multajn aferojn, kiuj devus esti faritaj, tial ĉi tio iris tiel. malbone.

Sed kia manko de kritika spirito necesas por enkanonigi la Komunumon, por ĝin deklari neeraripova, por aserti, ke por ĉiu bruligita domo, por ĉiu ostaĝopafo, ni agis senriproĉe, sen la plej eta eraro ! Ĉu tio ne signifas aserti, ke en la semajno de majo la homoj pafis ĝuste tiujn, kiuj tion meritis, ne unu pli, ke ili nur forbrulis la konstruaĵojn, kiujn oni bezonas bruligi, ne unu pli ? Ĉu tio ne estas la sama, kiel diri, ke dum la unua franca revolucio, ĉio gilotinita havis sian devon, unue tiuj, kiuj estis senditaj al la eŝafodo laŭ ordono de Robespierre, poste Robespierre mem ? Tia estas la infaneco, al kiu oni venas, kiam homoj de tre paca naturo ŝatus aspekti teruraj.
Sufiĉe. Malgraŭ ĉiuj ĉi stultaĵoj de elmigrintoj kaj ĉiuj ĉi komikaj provoj doni teruran aeron al la malgranda Karlo (aŭ Edouard ? 6), ni ne povas ne vidi en ĉi tiu programo grandan paŝon antaŭen. Ĝi estas la unua manifesto en kiu francaj laboristoj amasiĝas al la moderna germana komunismo. Kaj plie, laboristoj, apartenantaj al la fluo, kiu konsideras la francojn kiel la elektitan popolon de la revolucio kaj Parizon kiel la revolucian Jerusalemon. Ke ili venis al tio, estas nekontestebla merito de Vaillant, kies subskribo estas fiksita inter la aliaj ĉe la fundo de la manifesto kaj kiu, kiel ni scias, bone konas la germanan kaj germanan socialisman literaturon. Koncerne la germanajn socialismajn laboristojn, kiuj pruvis en 1870, ke ili estas tute liberaj de nacia ŝovinismo, ili povas vidi bonan signon en tio, ke francaj laboristoj adoptas ĝustajn teoriajn tezojn, kvankam ili eliras el Germanujo.

Subskribite : Friedrich Engels, verkita en junio 1873.

1. Le Père Duchesne , franca gazeto eldonita en Parizo de 1790 ĝis 1794 de J. Hébert ; ĝi esprimis la opiniojn de la duonproletaj urbaj tavoloj. La patro Duchêne , franca gazeto, eldonita de Vermersch en Parizo de la 6-a de marto ĝis la 21-a de majo 1871, proksime al la Blanquist gazetaro.

2. Heine, la Disputo.

3. En la franca en la teksto. (La muftio estas la oficiala interpretisto de islama juro. Noto de transskribantoj).

4. La Kulturkampf (lukto por kulturo), jen kiel la burĝaj liberaluloj priskribis la rimedojn prenitajn de la Bismarck-registaro dum la 1870-aj jaroj sub la signo de la lukto por laika kulturo, rimedoj direktitaj kontraŭ la Katolika Eklezio kaj la Centra Partio kiu subtenis la separismaj kaj kontraŭprusaj tendencoj de la vartistoj, de la burĝaro kaj parte de la kamparanaro de la katolikaj regionoj de Prusio kaj de la sudokcidentaj ŝtatoj de Germanio. Sub la preteksto de kontraŭbatalado de katolikismo, la registaro de Bismarck plimalbonigis la nacian subpremon de la polaj teroj kiuj falis sub la dominado de Prusio. Stimante religiajn kverelojn, Bismarck ankaŭ serĉis deturni la laboristojn de la klasbatalo. En la fruaj 1880-aj jaroj, alfrontite kun la pliiĝo de la laborista movado, Bismarck reprenis la plej multajn el tiuj iniciatoj por kolekti la fortojn de reago.

5. En la franca en la teksto.

6. Aludo al Edouard Vaillant