Itate, mia revo

Iitate, Mia Revo

Mi estas malmoderna lokomotivo nomata Jaemon, tamen mi ne estas vera lokomotivo. Mi estas la heroo en la infanlibro “Lokomotivo Jaemon†. Mi jam de multaj jaroj plaĉas al multaj infanoj, sed infano, al kiu mi estis donacita, ial ne ?atis min. Eble al tiu infano pli plaĉis herooj en televido, ol tiuj en infanlibroj, do lia patrino portis min kaj aliajn dek infanlibrojn al la distrikta rubejo. Mi estis tre mal ?oja, ĉar mi bone sciis, ke poste mi iros al fabriko, kie oni metos nin, papera ?ojn, en grandan kuvon kun kelkaj medikamentoj kaj balda ? ĉiuj fari ?os kiel koto.

Tuj poste venis virino al la rubejo kaj trovis nin.

“A ?, belaj libroj ! Kial oni for ?etis tiujn bonajn librojn ? Precipe tiu libro ‘Lokomotivo Jaemon’ tre plaĉis al mia filo anta ? 30 jaroj. Mi donacos tiujn librojn al mia nepo†.
Åœi kunportis ĉiujn librojn hejmen. Åœi tuj telefonis al sia filo, demandante, ĉu li volas ricevi nin, sed kontra ? ?ia anta ?supozo, li rifuzis. Åœi estis malkontenta, sed ?i konsolis sin, pensante, ke li havas sian propran kialon, kaj metis nin en la stokejon. A ?, ni devis vivi senespere en mallumo.

Post kelkaj monatoj, tiu virino malfermis la pordon de la stokejo. “Vi estas ankora ? belaj. Mi sendos vin al iu vila ?o, ĉar tie infanoj volas vin†. A ?, kiel ?oja ni estis ! Åœi pakis nin kaj portis nin la la najbara oportuna vendejo por ekspedi nin.

Ni voja ?is dumnokte kaj en la venonta tago atingis iun vila ?on ĉirka ?atan de kampoj kaj montetoj. Tie oni portis nin al la granda salono. Jam tie estis multaj paka ?oj similaj, kiuj estis plenaj de infanlibroj. Homoj, kiuj prizorgis la paka ?ojn, interpaloris :
“Vere estas multaj bonkoraj japanoj. Jam venis tiom multe da libroj al nia vila ?o†.
“Ĝis nun al nia biblioteko mankis infanlibroj, do niaj infanoj kaj geknaboj ne havis ?ancon legi bonajn librojn†.

“Nia vila ?estro havis vere bonan ideon ! Neniu el ni havis ideon kolekti uzitajn librojn el la tuta Japanio†.

“El la infanoj, kiuj legis tiujn librojn, espereble naski ?os grandaj verkistoj†.

Tiu vila ?o estis nomata Iitate en la gubernio Fuku ?ima. Äœi estas malgranda vila ?o kun 6000 lo ?antoj. Nuntempe malgrandaj vila ?oj kaj urboj havas malfacilon finance, kaj preska ? ĉiuj provis/as kuni ?i kun pli grandaj urboj, sed la vila ?estro de Iitate ne volis tion. Li opiniis, ke se la vila ?anoj kunlaboros, ili venkos ĉiajn malfacilojn. Peti donacojn de libroj el la tuta Japanio estis unu el la ideoj de la vila ?estro.

Vila ?anoj laboris kun la vila ?aj funkciuloj por aran ?i nin sur la bretojn, kaj balda ? ni ĉiuj estis bele vicigitaj. Ceremonio por malfermi la infanbibliotekon okazis kaj multaj infanoj venis kun gepatroj. Tiamaniere niaj feliĉaj tagoj komenci ?is. Precipe mi estis tre ?atata de infanoj, ĉar en tiu vila ?o ne estas stacidomo, tial ne venas trajno. Mi estas malmoderna lokomotivo, kiu kuris per karboenergio, sed pro tio infanoj des pli amis min. Gepatroj legis min, montrante al ili bildojn en la libro. Infanoj petis de siaj gepatroj legi min multajn fojojn. Certe en ilia kapo vera lokomotivo Jaemon kuris kun nigra fumo.

Mi vizitis multajn lokojn en la vila ?o kun infanoj. Mi iris al la tendumejo Aino-sa ?a, kie oni povas ?ui naturan vivon. En la tendo a ? sub la stelplena nokta ĉielo gepatroj legis min kaj aliajn librojn al siaj infanoj. Certe ili vidis lokomotivon kuri inter la stelaroj. Iu familio vizitis Metiistan Centron, kie oni povas mem fari diversajn ligna ?ojn. Iu infano faris lokomotivon similan al mi.

A ?, ne forgesende estas, ke la vila ?o havis librejon “Arbaro de libroj†posedatan kaj administratan de la vila ?o. Anka ? tio estis la ideo de la vila ?estro. Li volis, ke la vila ?anoj alkutimi ?u al libroj, kaj por tio li malfermis la vila ?an librejon, ĉar ne estis librovendejo en la vila ?o. Li opiniis, ke sen libroj, nome sen kleraj homoj, la vila ?o ne progresos.

Por alkutimigi infanojn kaj lernantojn al libroj, oni regule organizis en la biblioteko “Kunsidon por voĉlegi infanlibrojn†. Oni elektis librojn kaj legis ilin, montrante bildojn en ili sur la ekrano. Anka ? en tiu okazo mi estis tre populara. Infanoj volis a ?skulti mian rakonton. Feliĉajn tagojn mi havis.

Dume mi ofte a ?dis vila ?anojn uzi vorton madei. Mi ne komprenis, kion ?i signifas. Certe ?i estas loka vorto. Iun tagon turisto demandis la vila ?anon pri la signifo. Tiu lasta kun fiero respondis : “Madei devenas de la vorto made, amba ? manoj. Do ‘laboru madei’ signifas ‘laboru per amba ? manoj’, nome diligente, atenteme, elkore, sincere ktp. La vila ?ano plu klarigas jene :

Anta ? 5 jaroj la vila ?estro proponis, ke la vila ?a politiko bazi ?u sur “malrapida vivo†, sed ni ĉiuj kontra ?is lin, ĉar en la moderna socio, ĉio devas esti rapida. Ni opiniis, ke se ni malrapide farus ĉion, nia vila ?o fari ?us ?tonepoka vila ?o. La intenco de la vila ?estro estis la alia, sed ni ne komprenis tion. La vila ?estro cerbumis, kiamaniere li povos komprenigi al ni sian veran intencon. Tiam li rememoris la vorton madei, kiu estis uzata de maljunaj homoj. Li adoptis tiun vorton kaj proponis “madei-vivon†, kaj ĉi-foje ĉiuj konsentis. Jam de 5 jaroj ni agadas la ? tiu principo. Ni ĉiam diras inter ni, ekzemple,

“Vartu vian bebon madei, se ne, poste vi havos problemon pri ?i†,
“Man ?u madei, se ne, via korpo fari ?os malforta†a ?
“Laboru madei, tio estas la unu sola vojo por via sukceso†.

Al la biblioteko venis multaj homoj, precipe junaj patrinoj. Tiuj lastaj prunteprenis malfacilajn librojn kiel “Bonfarto en Svedio†, “Renesanca arto en Italio†kaj “Franca revolucio†. Ili ofte babilis inter si pri tio, kiamaniere persvadi sian edzon pri sia voja ?o. Mi ne komprenis, kial ili tiamaniere diskutas kaj legas tiajn malfacilajn librojn. Tamen mi komprenis iom post iom el iliaj babiladoj.

La vila ?o havis projekton “Flugiloj de junaj edzinoj†, en kiu la vila ?o sendas junajn edzinojn al E ?ropo dum la plej okupita sezono por la rizkultivado. Kial en tia sezono ? Tio estis unika ideo de la vila ?estro. Se edzinoj forestos dum tiu periodo, edzoj havas malfacilon sen iliaj helpoj. Edzoj ne bonvenigas la voja ?on de sia edzino. Por realigi la voja ?on, edzinoj devas persvadi sian edzon per diversaj manieroj, montrante, kiom da bono tiu voja ?o donos al ?i, al la famlio, al ?iaj gefiloj kaj al la vila ?o. Por tio edzinoj devas mem konvinki ?i pri la utilo de sia voja ?o. Ili devas lerni multe. Kiam ili sukcese voja ?as al E ?ropo, ili ne nur turismas, sed anka ? lernas multe por montri la frukton al siaj familianoj. Tial junaj patrinoj ofte venis al la biblioteko, kaj kompreneble kun siaj gefiloj. Do la infanoj en la vila ?o tre ?atis legi librojn.

Tamen nia feliĉa vivo subite ĉesis. Posttagmeze la 11an de marto ni sentis grandan skuon. Kio okazis ? Ni tute ne komprenis. La tero tremis, tremegis. La biblioteko skuis, skuegis. Ni falis el la bretoj al la planko. Preska ? ĉiuj libro ?rankoj falis kaj vitroj rompi ?is. Homoj eksteren kuris terurite.

“Granda tertremo okazis !â€
“Nia vila ?o estas fore de la maro, do ne venos cunamo, sed certe al la marborodo†.
“Mia filo laboras en la nuklea centralo la ? la marbordo. Ĉu ?i ne difekti ?is ?â€
“Ne timu. La elektro kompanio Tokio kaj la registaro ĉiam garantiis, ke la nukleaj centraloj estas konstruitaj tiel forte, ke neniam okazos akcidentoj al ili†.
“Sed la tremado ne estis ordinara. Mi esperas, ke nenio okazos al ili†.

Mi estis premata inter falintaj libroj, sed klare a ?dis maltrankvilajn voĉojn de la vila ?anoj. Balda ? fari ?is senhome en la biblioteko. Ekstere homoj kuradis kaj dumnokte bruis.

En la venonta tago ni estis en la sama stato. Neniu venis. Ni estis maltrankvilaj. Balda ? amasi ?is nekonataj homoj anta ? la biblioteko. El kie kaj por kio ili venis ? Posttagmeze anta ? la 4a horo mi a ?dis bruegon similan al tondro. Nenie estas nubo kaj estis bona vetero, sed a ?di ?is teruriga bruego, kiel bombo eksplodis.

Venis multaj homoj en la bibliotekon. Oni for ?ovis nin, falintajn librojn, en la angulojn kaj faris spacon. Homoj amasi ?is. Ili havis preska ? nenion. Estis klare, ke ili venis kun granda hasto, eskapinte el iu grava akcidento. Ĉu venis cunamo ? Sed neniu estis malseka. Ĉu tiu akcidento en la nu...kle...a centra...lo ? Kio estas nuklea centralo ? Mi estas lokomotivo de karboenergio, do mi ne komprenis, kio estas nukleo. Ĉu ?i ne estis sekura ? Homoj malla ?te interbabilis :
“Neniam mi anta ?vidis akcidenton†.

“Ne maltrankvili ?u. Certe ni povos reveni hejmen post du, tri tagoj†.
“Ni trankvile tranoktu ĉi tie†.

Elektro ne funkciis. Oni distribuis lankovrilojn, kiujn la vila ?o rezervis por la krizo. Oni distribuis anka ? botelojn da akvo, sed ne venis man ?a ?oj. Infanoj ekkriis pro malsato. Beboj volis lakton, sed patrinoj ne havis varman akvon. Iu maljunulo kriis : “Mi forgesis kunporti medikamenton†. Iu maljunulino malsani ?is. En marto estis ankora ? malvarme, tial homoj ne bone dormis pro manko de kovriloj.

Tamen venis mateno. Homoj rigardis al la sudo, sed nenio vidi ?is krom montetoj kaj nuboj. Nia vila ?o estas 30 kilometrojn fore de la nukleaj centraloj, kaj inter la du lokoj estas montetoj. Nenio neordinara estis sentebla. Homoj, kiuj tranoktis en la librejo, estis lo ?antoj de la urbo Hutaba, kie tiu centralo situas. La registaro estis ordoninta, ke homoj en la radiuso de 20 kilometroj de la centralo rifu ?u eksteren.

Unu tago, du tagoj, tri tagoj pasis, sed ili ne povis reveni hejmen. Kun maltrankvilo ili silente restis en la librejo. Ili havis neniun laboron, tial iuj komencis rearan ?i la libro ?rankojn kaj nin, falintajn librojn. Mi sentis min preska ? morta pro la premo inter aliaj libroj, sed fine mi estis savita. Ni estis remetitaj sur la bretojn kaj bone vidis la amasi ?intajn homojn.

Iu juna patrino prenis min kaj legis min por la infanoj. Kiel feliĉa mi estis ! Sed kontra ?e la legantino estis malgaja, kvankam ?i kura ?igis sin ?ajni vigla. “Al mi tre plaĉis tiu libro ‘Lokomotivo Jaeman’, kiam mi estis infano†, ?i diris. Mi preska ? eklarmis. Homoj restadis en la biblioteko kaj en aliaj konstrua ?oj. Vila ?anoj de Iitate prizorgis rifu ?intojn.

La 5an de aprilo la registaro publikigis, ke el la tero kaj herboj kolektitaj el nia vila ?o la 28an de marto, oni detektis radioaktivecon. La registaro aldonis, ke la kvanto ne estis tiel multa, do la lo ?antoj ne maltrankvili ?u.

La 11an de aprilo la registaro ordonis, ke homoj rifu ?u “la ? la plano†?is la fino de majo el la 5 urboj kaj vila ?oj situantaj eĉ ekster la radiuso de 20 kilometroj de la nuklea centralo n-ro 1, ĉar ili estas malpurigitaj per radioaktiveco de pli ol 2 milisivertoj jare. Nia vila ?o estas fore de la nuklea centralo, sed malfeliĉe flugas de la centralo al ?i ventoj, kiuj portis kaj faligis radioaktiva ?ojn en ?in. Nia vila ?o estis unu el tiuj 5 komunumoj.

Pro tiu ordono, kiuj restis en nia vila ?o el la urbo Hutaba, tiuj jam forkuris pli foren, kaj ni, kiuj akceptis tiujn rifu ?intojn, devis forlasi la vila ?on. Familoj, kiuj havis bebojn kaj infanojn, estis teruritaj pro pli grava influo de radioaktiveco al infanoj, kaj senprokraste fu ?is el la vila ?o. Multaj aliaj volis plu resti hejmen, ĉar oni ne povis senti dan ?eron de radioaktiveco ne videbla, ne sentebla, ne tu ?ebla kaj ne a ?debla. Multaj posedis brutaron por prizorgi, multaj havis kampojn por kultivi, multaj havis laboron por plenumi. Ĉiuj havis karan memoron al sia hejmo. Estis malfacilege forlasi sian hejmon. Tamen radioaktiveco plu minacis ilin, kaj fine la 15an de majo la unuaj 10 familioj grupe forlasis sian vila ?on.

La vila ?estro salutis al ili kun larmoj : “Mi estas tre mal ?oja. Ni celis igi nian vila ?on la plej bela vila ?o en Japanio, sed nun nia vila ?o fari ?is alisignife fama en la mondo. Dum multaj jaroj ni protektis tiun vila ?on, zorgante rizplantojn kaj brutaron, kontra ? multfojaj malvarmaj klimatoj. Tiujn niajn laborojn frakasis la nukleaj centraloj. Mi malamas ilin. Ni ne malvenkos. Mi strebas per mia tuta forto por ke ĉiuj vila ?anoj povu reveni hejmen plej frue. Äœis tiam fartu bone !†Estis klare, ke la elektro kompanio kaj la registaro tute ne estis madei, kaj perfidis la lo ?antojn.

En unu el la familioj estis knabo nomata Akira. Anta ? la ekiro, li kuris en la bibliotekon kaj petis de la prizorgantino prunteprenon de mi. Mi tre plaĉis al li kaj sen mi li ne volis ekiri. La prizorgantino volonte permesis tion, ĉar jam neniu havis intereson pri libroj. Akira ena ?ti ?is kun mi en siaj manoj kaj forlasis la vila ?on.
La familio de Akira atingis iun urbon. Oni senpage pruntedonis al la familio apartamenton. Äœi situis en iu malnova lo ?kvartaro, kie la lo ?antaro konsistas ĉefe el multaj maljunuloj, tial apartamentaro havis multajn liberajn ĉambrojn. La familio de Akira eklo ?is tie. Helpis al ?i lo ?antoj, donante fridujon, lavma ?inon, televidilon kaj aliajn ĉiutagajn necesa ?ojn. Post kalkaj tagoj, jam la familio komencis vivi relative trankvile. Äœis tiam Akira hezitis eldiri pri mi, sed fine li diris al sia patrino :
“Panjo, legu por mi la libron ‘Lokomotivo Jaemon’†.

Patrino elprenis min el la kesto. Mi estis jam malnova, tenate per multaj infanaj manoj, sed tio estis des pli bona por Akira, ĉar tio rememorigis la feliĉajn tagojn en la vila ?o Iitate.

Elkesti ?inte, mi sentis la aeron jam konata de mi. Tenate de la panjo, mi rigardis eksteren el la fenestro de la 4-eta ?a ĉambro. Jen arbareto. Jen parko. En la angulo de la parko vidi ?is, ja, la rubejo, kie tiu virino trovis min. Mi estis reveninta al tiu urbo, sed tio ne ?ojigis min, male ka ?zis doloron, ĉar tie mi estis traktita malafable. Mi ?ovis min, malgrandi ?inte, en la manojn de la panjo, por ke oni ne rimarku min.
Mi komencis vere sopiregi reveni al la vila ?o Iitate. Tamen ?i estas malpurigita per radioaktiveco kaj homoj ne rajtas kaj ne povas lo ?i tie. Tio mal ?ojigis min. Por ke mi kaj la vila ?anoj revenu al la vila ?o, mi faros ĉion ajn, eĉ mi kunportos radioaktivajn ruba ?ojn al la profundon de la tero. Ĉiuj vila ?anoj jam same decidis dediĉi sin al la restarigo de la vila ?o. Se ili laboros kunlabore sub la gvido de tiu originala vila ?estro, ili certe sukcesos. Mi firme kredas, ke la spirito de madei venkos eĉ radioaktivecon.

Tage mi estas en la manoj de Akira, kaj nokte mi dormas ĉe lia kapkuseno, kaj ĉiun nokton mi son ?as, ke mi tiras vagonaron plenan de gajaj kaj feliĉmienaj vila ?anoj al la vila ?o Iitate. Mi neniam dubas, ke balda ? mia son ?o fari ?os reala.

(Fino)
æ—¥éŸ“å…±å Œé–‹å‚¬ã‚¨ã‚¹ãƒšãƒ©ãƒ³ãƒˆ ?会　文芸コンクール å¿œå‹Ÿä½œå“

１．フィクション　Fikcia ?o
ï¼’ï¼Žä½œå“ å (Titolo)　Iitate, Mia Revo
　　著者(A ?toro)　堀 ?雄 HORI Jasuo
　　 ?所(Adreso)　371-0822　Japanio, Gunma-ken, Maeba ?i- ?i, Åœimo ?inden-maĉi 10-27
　　雠»è©±(Telefono)　027-253-2524
　　メール (Retadreso)　hori-zonto@water.sannet.ne.jp

Iu familio iris kun mi al la vila ?a restoracio, kie oni povas man ?i bongustan bova ?on el “Boboj de Iitate†vartitaj en la vila ?o. Mi vidis “Dancon de terkulturistoj plantantaj rizplantojn†en majo kaj “Dancon de leonoj†en a ?tuno. En tiuj okazoj junuloj tamburis energie. Dum la tuta jaro la vila ?o estis energiplena kaj havis vidinda ?ojn. Vere bela vila ?o.