Udo Lindenberg : Post la horizonto (kantotraduko)

Estis ni detektivoj,
ĉapelojn ĝis la naz’ de si,

ĉiu strat’ sen fino,
barikadojn eĉ transsaltis ni.

Vi kaj mi,
la par’, estis sen kompar’,

komuna fulmotondro,
kaj ĉiam nur sur brulvarmega spur’.

Ni estis geamikoj por la eternec’
laŭ nia far’,

vidis ne la nubojn ĉe l’ horizont’
ĝis la trista jar’

de l’ subita fin’,
ne komprenis ĝin.

La fino venis tuj.

Sed par’ laŭ ni
neniam ajn perdu sin !

Post la horizont’ plu iras,
jen nova tag’.

Post la horizont’ do plu iras
kun kuna forta far’.

Tio pri ni pro la profund’
ne povos sinki ĝis la grund’.

Tia granda ne finiĝas dum sekund’ !

Vi kaj mi, la par’, estis sen kompar’,
komuna fulmotondro.

Sed par’ laŭ ni
ne perdos sin je la fin’.

Post la horizont’ plu iras,
jen nova tag’.

Post la horizont’ do plu iras,
komune fortas far’.

Tio pri ni, pro la profund’,
ne povas sinki ĝis la grund’.

Ĉar par’ laŭ ni
ne perdos sin je la fin’.

Post la horizont’ plu iras...