Orsinger : La obskuraj kuirejoj

La obskuraj kuirejoj

Se vi ne kapablas iomete sorĉi,ne estas peninde entrudi ?i en kuirarton.
(Colette)

La sorĉistino estas grava persona ?o de la okcidenta kaj orienta historio. Ankora ? nun, ?i okupas fundamentan lokon en nia imago kaj niaj pli mal pli vivantaj folkloroj. Infane, ni ofte kredigis al niaj geamikoj ke iu najbarino estas malica sorĉistino kiu boligas malafablajn geknabojn en sia kaldrono. En iuj karnavaloj oni ?atas ?minki sin tielmaniere ke ni similas al demonaj persona ?oj kiuj frekventas groteskan nigran meson kie, pelmele, pasas sorĉistinoj, monstroj, momioj, vampiroj, Napoleonoj, piratoj, klonoj de Elvis Presley, feinoj, bestoj ...ĉar ĉiufoje oni ?ategas ridindigi la persona ?ojn kiuj hantas nin. Sed estas alia historio kiun mi tuj rakontos. En tiu ĉi historio la sorĉistinoj ne estas ridindaj persona ?oj sed kompatindaj viktimoj de la mizero, la obskurantismo kaj la frenezeco de la viroj. Ja, en E ?ropo, de la 15-a al la 18-a jarcento nenombreblaj virinoj mortis sekve de nenomeblaj, kruelegaj torturoj kaj diversaj perforta ?oj a ? sur la brule ?afodoj de la Sankta Inkvizicio. Tio, kion oni nomas "la ĉasado kontra ? la sorĉistinoj" estas, verdire, horora krimo, genocido kontra ?, plej ofte, la malriĉaj, malsanaj virinoj kiu respondas al kompleksa historia, ideologia kunteksto kaj malnovaj simboloj.

La malriĉulinoj


Strange, la ĉasado kaj la perfortoj kontra ? la sorĉistinoj kulminas dum la Renesanco kaj da ?ras ?is la 18- a jarcento (entute 100 000 viktimoj) kiam aperas la humanista filozofio kaj la kartezianismo, la modernaj sciencoj, la koncepto de la progreso,... Sed ĉiufoje kiam oni pli atente rigardas la historion oni rimarkas ke la perforto kontra ? iuj virinoj intensi ?as kiam la mizero, militoj, epidemioj pereigas la sociojn kaj endan ?erigas jam malfortan Åœtaton. Subite, por forturni la plagojn oni tuj trovas kulpulinojn, oferas povrulinojn. Estas tre facila tasko. Malriĉaj, solaj, malfortaj, kriplaj virinoj, vidvinoj, ciganinoj, paganinoj sed anka ? la ?afpa ?tistinoj a ? aku ?istinoj estas la ĉefaj viktimoj de la Inkvizicio kaj denuncitaj de ?aluzaj a ? timigitaj najbaroj. La pli altaj sociaj tavoloj ne estis preterlasitaj. Oni timas la ?afpa ?tistinon ĉar ?i vivas en la naturo kun bestoj kaj la aku ?istino ĉar ?i ofte vivas sole, konas la sekretojn de la plantoj kaj sekrete abortigas la virinojn de la vila ?o ! Oni akuzas ilin esti ka ?zo de sterileco, samseksemaj orgioj, malsanoj, morto, malbonaj rikoltoj, herezioj kaj blasfemoj. Verdire, tiaj akuzoj anka ? ka ?as tre realan sed strangan timegon : Oni timas la seksecon de la virino kaj sian eroton. Certe ja, ekzistis sorĉistinoj kiuj dank’al marko sur la ha ?to malagnoskas la kristanismon kaj la socion kiu obeas al la oficiala moralo. Ili, la ?dire, renkonti ?us dum sekretaj sorĉkunvenoj kie ili pre ?is Satanon, oferis bestojn, bebojn, seksumis kaj preparis venenojn kaj ĉi tiuj malbenaj kunvenoj naskis potencajn fantasmojn, kiujn antikvaj simboloj plikonkretigas. Jes, dum la sorĉkunvenoj la satanistinoj spitas la statuton de la virinoj en la e ?ropa kristana civilizacio. Estas nepardonebla peko.

La melankolia fajro



Kiel mi skribis pli supre, la reprezentado de la sorĉistino en la okcidenta E ?ropo obeas al malnovaj kaj precizaj simboloj. La plej komuna el tiuj simboloj estas LA FAJRO. Ja, la sorĉistino estas, iumaniere, malvirta dommastrino kiu perversigas la familion, la socion, la moralon. Kiel la virta edzino kiu kuiras por nutri siajn geinfanojn, la sorĉistino bezonas fajron por prepari sorĉojn kaj dekokta ?ojn. Sed la fajro de la sorĉistino estas satana fajro kiu varmigas kaldronojn kaj potojn plenajn de venenoj. La fajro de la sorĉistinoj anka ? estas flamo de la kandeloj kiuj lumigas la noktajn sorĉkunvenojn, la ha ?tmalsanoj kiuj terure jukas, la fulmo meze de la nokto kaj la interna fajro de la seksa deziro kiu konsumas korpon kaj animon. La ekvacio estas simpla : Sorĉistino= Fia Virino= Detruema Eroto. En la kristana moralo la emo al la sekso estas peko (la kulto de la Virgino aperis dum la 11-a jarcento), la seksa deziro estas do satana fajro, obskura kaj sterila kiel la cindroj kiun oni uzas por fabriki la sorĉojn. La cindroj estas ka ?ita fajro. Eĉ la voĉo de la sorĉistinoj, la ? la legendoj, bruligas. La sorĉistina fajro ellasas fumon kiu obskurigas la socion. Finfine, la satana fajro kontra ?as la baptan akvon. La sorĉkunvenoj estus la subfosa festo de la malobeo kie okazas nenomeblaj krimoj kontra ? la gentoj, la infanoj, la fertileco de la virinoj, la fruktodonaj kampoj. Eĉ la kuirarto de la sorĉistinoj putrigas ĉion ĉar ?i konsistas el fetoraj kaĉoj tro kuiritaj...

La ? la Eklezio la sorĉistino estas melankolia virino kies sango estas poluita de nigra humoro, unu viktimo de la Diablo kiu vivas en la fantasmo kaj la iluzio. Kaj por lukti kontra ? tia infekto oni inventis ekzekuton konforman al la krimo : la brule ?afodo !


Enĉenigi Lilith

Paralele al la sorĉistinaj kuirejoj ekzistas do inkviziciaj kuirejoj kie la Eklezio preparas la fiajn receptojn de la subpremo kiu celas simple nei la korpan plezuron de la virinoj kaj malebligi la egalecon kun la viroj. Kiel la sorĉistino kiu boligas la venenojn, la sankta inkvizicio boligas la korpon de fiulinoj, senkulpulinoj, malsanulinoj, frenezulinoj,... Kompreneble anka ? ekzistis multaj aliaj turmentoj kaj ĉiu torturo celas ankora ? redukti la korpojn, la dezirojn, la volojn, la liberecon (oni razis al ili la kapon kaj la pubon anta ? torturi ilin ĉar oni kredis ke Satano ka ?is sin inter la harojn). Sed kion reale timegas la Eklezio ?



La sorĉkunveno estas herezio kiu foje plenumas tre precizajn ritojn kaj enradiki ?as en tre malnovaj mitoj. Ja, la ? iuj judaj tradicioj la vera edzino de Adamo estus Lilith kiu naskis de la lia karno mem. Åœi do estus egala al li. Ili havas saman esencon. Tamen, Lilith estas la arketipo de la seduktantino kaj posedis nekontentigeblan seksan deziron, la absoluta vampo, unuvorte, la perfekta malo de Eva. Pli malfrue, ?i kunfandi ?os kun la ĉefajn patrinajn diinojn de la antikveco kiel Lamashtu a ? Isis. Åœaktio de Lucifero ?i simbolos la ribelantan virinon kiu malamegas la instituciojn, la familion, la paron, ne deziras infanojn, unuvorte, kiel Lilith, la sorĉistino spitas la familion, t.e. la unua ĉenero de la socio, la ?tato do. La veraj sorĉistinoj certe kredis je tiuj mitoj kiuj substreĉis ?ian resenton. En tiuj epokoj ekzistis multaj herezioj kiuj pli mal pli minacis la stabilecon de la politika kaj religia e ?ropo, kiun militoj jam malfortigis, por restarigi la regpotencon de la princoj kaj ordonpovon de la Eklezio la virinoj estis perfektaj krimulinoj.

Kurioze, kaj mi tie konkludas mian artikolon, la pli kaj pli rapida progreso de la presarto estis efika ilo por la ĉasado kontra ? la sorĉistinoj. La plej fama libro kiu pritraktas la temon, la "Martelo de la sorĉistinoj" (Malleus maleficarum), estas eldonata en 1480 kaj verkita de dominikano, Heinrich Kramer, kiu ne ka ?is tre strangan, teruran malamon al la virinoj. Aliaj libroj estos eldonataj inter 1580 kaj 1670. La populara literaturo, la famaj "bluaj libretoj", anka ? ekspluatos la temon kaj efike disvastigos la neracian timon de la sorĉistinoj. Tiele, ilo de klereco, la libro povas esti ilo de fanatika malamo.

Cirilo

El Sennaciulo, januaro 2007