Reago al la atenco kontra ? la gazeto Charlie Hebdo

La 7-an de januaro 2015 okazis islamisma terorista atako kontra ? la satira semajngazeto Charlie Hebdo en Parizo, farita de la fratoj Chérif kaj Said Kouachi. La desegnistoj Cabu, Charb, Honoré, Tignous kaj Wolinski, la psi ?analizistino Elsa Cayat kaj la ekonomikisto Bernard Maris, kiuj en tiu tago kunvenis en redakta konferenco, la policano Franck Brinsolaro, la mastrumanto Frédéric Boisseau kaj la korektisto Mustapha Ourrad, Michel Renaud, gasto, kaj pacgardisto, Ahmed Merabet, estis mortpafitaj de la agresintoj. Entute viktimi ?is dek du homoj mortigitaj kaj dek unu vunditaj, inter ili kvar grave. La respondecon pri la atako deklaris Al-Kaido de la araba duoninsulo.

En la sekvo legeblas la reago de la francaj komunistoj.

Parizo, la 12-an de januaro 2015

Pierre Laurent : Bondeziroj por 2015 kaj oma ?o al Charlie Hebdo

[Pierre Laurent estas la nacia sekretario de la Franca Komunista Partio (PCF)]

Karaj geamikoj, karaj gekamaradoj, karaj gegastoj

La bondeziroj, kiujn mi prezentos al vi ĉi-jare, havas amaran guston.

Ni volis da ?rigi tiun ceremonion, kiu kunigas nin ĉiujare, kvankam ?i neniel similas al tiu, kiun ni imagis. Kaj mi dankas vin ke vi venis ĉi-vespere tiom multnombre. Mi volas meti tiun ĉi vesperon sub la signon de la paco kaj de la frateco.

Francujo estas frapita en sia koro de senprecedenca terorista ?o, kiu celis mortigi tutan gazeton kaj, tra ?i, la tutan esprimliberecon, per tio ke ?i falĉis la vivon de policanoj kaj de civitanoj, el kiuj du de juda religio, osta ?igitaj ĉe la Porte de Vincennes [en Parizo], kun la celo terorigi la lo ?antaron per perforto de tiuj krimoj. Kaj koncerne nin, ni perdis karajn amikojn, kiuj amis la liberecon, artistojn kaj kunbatalantojn kontra ? ĉiaj malamoj kaj obskurantismoj.

Per elano de eksterordinara potenco, milionoj de francoj sabaton kaj dimanĉon oma ?is la viktimojn, manifestaciis sian doloron, diris sian ?atligitecon al la respublikaj valoroj de libereco, egaleco, frateco kaj laikeco. Ilia kolektiva gesto redonas sencon al la slogano de la Respubliko tiel ofte uzata por servi malplenajn vortojn a ?, pli malbone, agojn kontra ?ajn al la progreso kaj al la homa emancipi ?o, kiujn ?i simbolas. La pariza mar ?o hiera ? estis evento eksterordinara, apogata de mar ?oj de la tuta Francujo.

Jes, la giganta amaso de tiuj, kiuj manifestaciis, volis diri la Francujon de libereco kaj de kunvivado anstata ? la impliki ?on en milito kaj malamo. Por tiu elano de espero, kvankam esprimata en doloro, ni devas nun fari ĉion por doni al ?i forton kaj da ?ron kontra ? ĉiaj anta ?videblaj deturnadoj, ĉar la odoro de milito kaj de kolizio de civilizacioj jam ĉie kaj dan ?ere disvasti ?as.

La morto de dek ok homoj ?okis la mondon kaj aparte la progresemulojn de la tuta mondo.

Ni ricevis en la sidejo de la partio multajn atestojn el Malio, el Senegalio, el Al ?erio, el Libano, el Tunizio, el Palestino, el Sirio, el Kobaneo, el Japanujo, el Kubo kaj de ties prezidanto Raúl Castro, el Venezuelo, el partiojn de la E ?ropa Maldekstro. Kelkaj el tiuj estis eĉ kune kun ni hiera ?, en la manifestacio. Wolinski, kiu tiom multe desegnis kontra ? la diktatoreco de la koloneloj en Grekujo tion aprezintus. [1] Mi pensas aparte pri Manolis Glezos, 92-jara, e ?ropa deputito de [2] kaj ĉiama rezistanto, kiu alvoja ?is. En la jaro 1941, kiel studento, li forprenis la nazian flagon de la [3] kaj anstata ?igis ?in per la flago greka.

Por komenci, ni volis ke tiu ĉi momento de kundivido, kiu kunigas nin ĉi-vespere, oma ?u la amikojn kaj kamaradojn perditajn en la terura mortigado, kiu frapis Charlie Hebdo.

Kompreneble ni enprenas, ĉi-vespere, en nia oma ?o ĉiujn viktimojn de tiu terura semajno, tiujn de la skipo de Charlie, tiujn de la polico, kaj tiujn de la juda komunumo. Ni da ?re partoprenos en la oma ?oj al ili.

Iuj diras, ke Charlie estas horora. Horora ne estas Charlie, sed nia mondo. Ni rigardu la ?usan horora ?on kiel eventon izolitan.

Ni rigardu nur la lastajn du semajnojn.

Ili komenci ?is per krado ĉirka ? publika benko. Poste la ?ipoj de migruloj, la rifuzo enterigi mortintan bebon ciganan, la ekscesa varbado por la libro de [4] ... La numero de Charlie Hebdo de la semajno prezentis tiujn eventojn karikature, kiel la Humanité Dimanche (HD) de la semajno de Charb pri la senhejmuloj mortintaj pro malvarmo.

Terura estas nia periodo, kaj se ni volas sentoksi ?i, ni devas en la Republiko kunigi la liberecon kun pli da frateco kaj da socia justeco, la ? la vivpetolaj bildoj de Wolinski, Cabu, Tignous, Honoré, Mustapha Ourrad, Elsa Cayat, Bernard Maris.

Ĉi-vespere, ni komunistoj priploras inter ili proksimajn amikojn, kunbatalantojn, kiuj donis ofte al siaj desegna ?oj multe pli da forto ol kapablas niaj paroladoj.

Mi pensas aparte pri Wolinski, pri Tignous kaj pri Charb, kies streka ?oj ilustris la titolpa ?ojn de [nia gazeto] l’Humanité kaj de la HD, flugfoliojn, sindikatajn gazetojn, distriktajn bultenojn, T-ĉemizojn, glasojn per kiuj ni tostis en la Festo de l’Humanité.

Ilia verkaro, ĉar temas ja pri unuarangaj artistoj kaj kreistoj, ĉi tie ne resumeblas per kelkaj vortoj. Mi certas, ke ni trovos en tiu ĉi sidejo kaj ĉe la Festo de l’Humanité, la rimedojn montri ilin en la venontaj monatoj.

Mi volas ĉe-vespere nur memori pri la apetito per kiu mi, juna komunisto, lanĉis min sur la ĉiutaga desegna ?o de Wolinski en la titolpa ?o de l’Humanité en la 1970-aj kaj 1980-aj jaroj. Li, senmanka amiko de Kubo, por kiu ‒ desegno nepereonta ‒ „nenio estas tro bela por la laborista klaso†. Kiel liaj kamaradoj, Wolinski estas anta ? ĉio artisto. Per krajona strio, kaj kio estas pli universala ol desegna ?o, li helpas al ni sperti la mondon kiu nin ĉirka ?as, ridi pri ?i, koleri pri ?i kaj revi pri ĉion ?an ?i.

En mia historio, Wolinski estas la liberecana parto de mia komunista kaj humanista enga ?i ?o.

Kara Maryse [5], kiel vi diris en la lastaj tagoj, li mortis kun siaj kamaradoj en la servo de sia kara libereco por kiu li ĉiam batalis.

Mi volas memori pri la okulo de Tignous, kiu en la nova magazina formulo de la HD, kiun mi prizorgis en 1990, kun Martine Bulard kaj Jack Dion, ĉiusemajne heligis nian rigardon al la aktualeco per ridego.

Mi vola memori pri la pa ?oj de Cactus kreitaj kun Charb, Tignous kaj multaj aliaj, inter kiuj estis Honoré. Du pa ?oj da liberaj desegna ?oj en la HD kaj du horoj da ridego kaj da deliroj ĉiusemajne en la redaktejo por elekti la publikigotajn desegna ?ojn. Charb, kun sia amiko Luz, estis tiam la supreniranta generacio de Charlie, kadrita de Siné.

Sed jam tiam, malgra ? sia juneco, li estis unu el la animantoj de tiu bela skipo, kapabla "surterigi" tiun bandon da gajaj petoluloj. Kaj li montris tion poste, ho kiom da fojoj, kiam li fari ?is direktoro de Charlie.

Mi forgesos nenion el niaj renkonti ?oj, Charb, mia kamarado. Precipe ne tiun, tradician de la Festo de l’Humanité, kie vi ĉiam volis ke oni faru foton, en kiu vi kun levita pugno estis apud la "partiestro", via "ĉefo", kiel vi ?ercpikis min, por ke neniu forgesu, kie estis via batalanta koro. Tio estis anka ? via subskribo. Kaj en tiuj ĉi dramaj cirkonstancoj mi ?atus fari al vi ?ercon, Charb, kaj fari kvaza ? ĉi tie, ĉi-vespere, anta ? ĉiuj viaj kamaradoj, oni donus al vi karton por membrigi vin kiel honormembron de nia partio. Ne maltrankvili ?u, Charb, estas ?erco ! Sed en nia koro vi estas tute inter la niaj.

Jen. Mi volis, ke ni kune pensu tre forte pri ĉiuj. Kaj anta ? ol fari minuton da silento, mi donos la parolon al niaj ĉeestantaj amikoj :

Patrick Pelloux ‒ Patrick Appel Muller, direktoro de la redaktejo de l’Humanité

========================

Mi dankas vin, kaj se vi permesas, mi volas nun diri al vi kelkajn vortojn pri niaj respondecoj en tiu ĉi emocia situacio.

Ni estas ĉiuj ankora ? sub la ?oko. Sub la ?oko de la mortiga atako kontra ? Charlie, de la sekvaj osta ?igoj kaj de ties fatala fino. Sub la ?oko anka ? de la nacia kaj internacia popola emocio, kiun tiuj eventoj ka ?zis, kaj aparte de la giganta respondo, kiun la franca popolo donis en ĉiuj urboj de Francujo. Jen ni staras ĉiuj anta ? tiu duobla demando :

‒ Kion fari el tiu giganta popola elano ? Kion bonan fari por la justeco, la sekureco kaj la paco, ĉi tie kaj en la mondo ?

‒ Kaj al kia socio, al kia mondo nun anta ?en iri, por vivi morga ?, ĉiuj kune, ĉi tie, en Francujo kaj ĉie aliloke ?

Mi diros ion pri tio, sed permesu al mi ne komenci per tio.

Mi volas unue saluti la eksterordinaran rebaton de la franca popolo ‒ de la milionoj de niaj kuncivitanoj kiuj, fridsange kaj digne, diris sian oma ?on al la viktimoj, sian korligitecon al la gazetara libereco, kaj sian volon vivi kune. Jes, vivi kune, kontra ? ĉiaj tentoj retiri ?o, de malamo kaj de dividoj. Vivi kune ne por kunlo ?i, sed por kune socii, trans niaj opinioj kaj kredoj, kaj respektante ilin. El tiu vidpunkto, mi volas esprimi, post aliaj, mian koleron kontra ? la deklaro de Benjamin Netanjahu, kiu estis insulto al la mesa ?o de respublikana kolekti ?o, kiun milionoj da francoj volis elkrii, ĉu ili kredas je la ĉielo a ? ne, ĉu ili pre ?as al Jesuo, Jehovo, Alaho a ? Vi ?nu.

Mi volas saluti tiun mobilizi ?on, ĉar tiu ne estis memkomprenebla. La nacia politika etoso estas na ?za. La rasismaj deklaroj de la politikaj respondeculoj banali ?as. La fremdulmalamo, la kontra ?judismo kaj malamo al islamanoj dan ?ere disvasti ?as en E ?ropo. La kresko de la perforto ĉie en la mondo, la ideologio de la kolizio de civilizacioj, la militoj kreas timon kaj malsekurecon. Kaj ni memoru tiun simplan fakton, en la mateno de la dramo, la reklamo por Houellebecq ankora ? plene furoris en la komunikiloj. Ekde ĉi tiu mateno, la invitoj por Marine Le Pen al la matenaj elsendoj rekomencis, kvaza ? nenio estus okazinta.

Nu, en la momento, malproksime de tiuj alvokoj al malamo, la amaso de la francoj decidis, fronte al tiu terora ?o, respondon pacan kaj civitanan, respondon de kolekti ?o. Ili elektis Charlie anstata ? la malamon.

Necesas fortigi tiun elanon, ĉar la atako kontra ? la liberecoj tre rapide rekomencos, kaj iri aliajn vojojn, precipe se niaj gvidantoj elektas la vojon de milito por respondi.

Ĉe la alia flanko, ni diras tion forte, ili volis mortigi la kulturon, ni respondu per la kulturo.

Ili volis mortigi la gazetaran liberecon, ni respondu per la gazetara libereco, tiu de Charlie, de l’Humanité, de la Marseilleise hodia ? minacata.

Pri tio, mi volas informi vin pri demando, kiun Charb kaj Charlie Hebdo starigis al ni komence de decembro, por adoptigi novan artikolon de le ?o, kiu faciligu la financadon per subskripcio de gazetoj. Mi respondis pozitive, anka ? Éliane Assassi kaj André Chassaigne por niaj grupoj. Ni ?us decidis deponi ?in kiel projekton de le ?o « Charb ». Mi ?uras, ke ni adoptigos la amendon Charb en la parlamento.

Preterpase ni rimarku, ke la civitana elano, kiu montras la verajn valorojn, ĉirka ? kiuj nia popolo pretas kolekti ?i, estas tre malbone servata per politika-komunikila sistemo, kiu senĉese mobilizas por forpreni al ?i la parolon a ? deturni ?in en la servo de celoj fremdaj al la popolo. Jes, la libereco estas defendenda, kaj por tio ĉio ?an ?endas : la institucioj, la politiko, la komunikiloj. Jes, rekonkeri la civitanan potencon super ĉiuj radaroj de la respubliko kaj super la komunikiloj, anka ? tio estas la batalo por la libereco.

Nia partio fieras esti aktive kontribuinta, dum la tuta pasinta semajno, al la ebleco esrpimi tiun gigantan civitanan elanon. Niaj elektitoj anka ? ludis esencan kaj aktivan rolon en siaj komunumoj kaj siaj departementoj.

La ideo de la respublikanaj mar ?oj de tiu ĉi semajnfino estis lanĉita kelkajn horojn post la dramo de Charlie la ? iniciato de nia partio kaj de pluraj aliaj maldekstraj partioj. Ni poste laboris kun la sindikatoj kaj la asocioj por protekti la civitanan karakteron de tiuj ĉi mar ?oj. Kion ni celis kaj da ?re celas, estas "nacia unueco de la civitanoj", komuna popola aserto por la liberecoj, kontra ? la malamo, la perforto, la rasismoj kaj la diskriminacioj, kaj ne "sankta unio de la partioj", kiu cetere ne ekzistas. Inter civitanoj kiel inter partioj, ni volas la liberan respublikanan demokratian debaton, ne la sanktan union nek la militon.

Kaj, kvankam la politikaj operacioj de alproprigo povis ekzisti kaj ankora ? ekzistos, kvankam la oficiala kaj internacia dimensio ?ajnis regi, tiuj mar ?oj ne havis registaran or ?estro-ĉefon. Ili naski ?is el la amasa civitana eksalto de la francoj kaj el la klopodoj, al kiuj ni kontribuis por doni al ili kadron de demokratia esprimi ?o.

Mi kredas cetere, ke unu el la plej gravaj punktoj de la venonta periodo estas kontribui al da ?rigo de tiu civitana elano kaj al fruktado de ?ia plej bona produkto. La civitana parolo ne estu ?telita. Estas nia respondeco atenti pri tio en la estonta politika debato, nutrante la emocion de la pripensado.

Pri tio, mi volas emfazi la malhonoran sintenon de la Nacia Fronto. Marine Le Pen provis, honte, komprenigi sian decidon, ne ali ?i al la nacia popola reago kaj meti sin ekster la respublikana kunteksto, kiel politikan ekskludon. Per sia deklaro, ke la krimo kontra ? Charlie ebligos "liberigi la parolon", ?i cetere malka ?is la teruran fundon de sia pensado. Åœi revis pri el ?pruci ?o de kontra ?islama malamo. Kaj necesas esti atenta, ĉar ?i da ?re revas pri tio.

Åœi rifu ?is al Beaucaire por elver ?i sian malamon, ankora ? kaj da ?re. Åœia furiozo na ?zas. Na ?zas, kiam ?i senpudore postulas la mortpunon. Na ?zas, kiam ?ia patro kandidati ?as por la regionaj elektoj en la momento, kiam Francujo estas sur la stratoj. La klano Le Pen montras la veran viza ?on de malamo de la Nacia Fronto.

Aliflanke, mi volas diri kiom indignigas nin la senĉesa admono de la politikaj respondeculoj, de la komunikiloj kaj de kelkaj iliaj pse ?do-fakuloj al la islamanoj de Francujo, ke ili malsolidari ?u de tiu krimo, kiel maniero supozi, ke ili estas nature ligitaj kun tiu krimo. Tio estas netolerebla.

La islamanoj estas, en la mondo, la unuaj viktimoj de la islama fundamentismo. Kaj en Francujo ili estas la unuaj brulmarkitoj.

Ekde lasta merkredo, la listo de atakitaj islamaj pre ?ejoj longi ?as ĉiutage. Pafoj en Port-la-Nouvelle kaj en Saint-Juery ; eksplodo en Villefranche-sur-Saône, incendio en Aix-les-Bains, signoj kaj vandalismo en Bayonne, Rennes, Béthune, Chalon-sur-Saône, Poitiers, porkokapo alkroĉita ĉe la enirejo de pre ?salono en Korsiko.

La dramo, kiun ni ?us spertis, devas ne fari ?i la preteksto de malamo kontra ? islamano ! Same kiel eĉ ne la plej eta koncedo al la kontra ?judismo tolereblas. Ĉia formo de brulmarkado de kiu ajn komunumo estas kondamnenda kun klareco kaj dedideco. Tiu suspekto estas nur la reflekso de banali ?inta rasismo, kiu deklaras la islaman religion esence dan ?era. En la malamo, Florian Philippot elpa ?is eĉ pli anta ?en akuzante "la pudoron de la politikaj respondeculoj" kiuj ne volas akcepti "la evidenton de ligo inter enmigrintoj kaj islama fundamentismo". Mi ne forgesis la vortojn de la klano Le Pen, kiun la filino konstante ripetas al ni en radio kaj televido. Mi citas : "kiom da Mohamed Merah inter la infanoj de tiuj ne asimilitaj enmigrintoj ?" Åœi ne hezitas flirtigi la fantomon de la enmigrinto kiel interna malamiko, kaj fingromontras la popolajn kvartalojn. Tiu lepenisma aserto estas honto kaj dan ?era malfrueksploda bombo lanĉita en la koro de nia socio en krizo. Äœi estas komplete mal ?usta. La ministro pri internaj aferoj koncedas, ke el la 1.200 junaj francoj registritaj kiel enga ?i ?intaj ‒ a ? provintaj enga ?i ?i ‒ en la militojn de Irako a ? de Sirio, 30 elcentoj estas virinoj, 30 elcentoj neplena ?uloj kaj 20 elcentoj konvertitoj. Tiu maltrankviliga fenomeno tu ?as do la francan junularon, kaj en la realo ?i rilatas al la logo de la militaj logikoj, la ekstrema politika radikaligo kaj al gravaj frustri ?oj kaj al fenomenoj de grava elsocii ?o de tiuj junuloj. Äœi tute ne rilatas al la enmigrintoj. Kian mondon, kian socion ni produktas ? Jen kio devus zorgigi nin kaj instigi nin ?an ?i tiun ĉi mondon ! La doloraj tagoj, kiujn nia lando trairas ekde la masakro de Charlie Hebdo okazas en la momento, kiam la francaj parlamentanoj devas, morga ? mardon, decidi pri la da ?rigo de la franca interveno en Irako, sub la egido de internacia koalicio sub usona komando.

Mi diru al vi, kial ni ne subtenas la da ?rigon de tiu milito, kial ni postulas redifinon de la internacia strategio de Francujo.

La evoluo de la situacio en Irako kaj en Proksim-Oriento, ekde septembro 2014 kaj la komenco de la franca aera interveno en Irako montras samtempe la limojn de la efikeco de tiuj bombadoj kaj la ambiguecon de la politiko de Francujo. La tuta historio de la lastaj dudek jaroj, jam en Irako, en Afganujo, en Libio ... ekzistas por konfirmi : la okcidentaj militaj intervenoj havis ĉiuj la rezulton fortigi la ?ihadistajn organiza ?ojn.

La milita strategio ne estas strategio tutampleksa kaj ?uste al tiu problemo la mondo estas alfrontita, pro la fakto ke la decidoj estis farataj de Usono, ties aliancanoj, de dudek jaroj, kaj pro la fakto de aktiva subteno [de la ?ihadismo] fare de ?tatoj, aliancanoj de Usono a ? de la NATO kiel ekzemple Kataro, Saud-Arabujo kaj, kiel ni ?us vidis, la duobla ludo de lando kiel Turkujo.

Kiel mi indikis en la senato dum la septembra debato : "Se la batalo kontra ? la Organiza ?o de la Islama Åœtato kaj la ?ihadistaj grupoj ne celas la ka ?zojn kaj la faktorojn kiuj nutras ilian disvolvi ?on kaj ilian enradiki ?on, tiam la celo ne atingeblas kaj la operacioj ?an ?as nenion".

Kvar monatojn post la komenco de la bombadoj, kie estas la promesitaj rezultoj ? La dan ?eroj fari ?is eĉ pli fortaj, de la Proksim-Oriento ?is Afriko, ĉu temas pri ekzekutado de osta ?oj a ? pri amasaj masakroj kiel en pluraj ni ?eriaj vila ?oj anta ? kelkaj tagoj, kie pluraj centoj da homoj perdis la vivon.

Ni povis eĉ vidi, kiom tiu strategio mankas, kiam oni devis respondi al la alvoko de la lo ?antaroj de Kobane kaj de la demokratiaj fortoj de la PYD en la unuaj linioj de la mortiga anta ?enmar ?o de la Daesh en Sirio. Pli malbone, ni vidis, ke Turkujo lasis pasi la ?ihadistojn, iliajn pezajn armilojn, ilian petrolon, sed blokis la turkajn kaj kurdajn volontulojn, la kurdajn, siriajn kaj irakajn rifu ?intojn, la homaman helpon kaj la militan apogon al la fortoj de la PYD. Dum semajnoj, dum monatoj, ilia alvoko bombi la poziciojn de la Daesh anta ? Kobane estis ignorata de la franca kaj usona ministrejoj.

Nia decidemo haltigi la islamajn armitajn grupojn estas senambigua, sed oni devas konstati, ke la strategio de "milito kontra ? la terorismo", praktikata ĉefe ekde la 11-a de septembro 2001, estas en evidenta fiasko kaj produktas la efikojn kontra ?ajn al la afi ?itaj celoj.

La ?ihadistaj centroj obli ?is per dek tri ; la centoj da junaj e ?ropanoj, da francoj, inter kiuj trovi ?as multaj junaj virinoj, iras rekte el delikta situacio kaj socia ekskludeco al la krima fanatika enbrigadi ?o, la lo ?antaroj de Sirio kaj de Irako estas kaptitaj inter la risko morti kaj la suferoj de ekzilo ; ilia evakuado kaj ilia provo savi sian vivon estas la celo de fikomercantoj kiuj ne hezitas lasi en Italujo perei ?ipojn konceptitajn por transporto de bestoj kaj plen ?topitaj de centoj da ĉiua ?aj rifu ?intoj. Libano siavice suferas troan kreskon de sia lo ?antaro per la alfluo de siriaj rifu ?intoj sen ke vera internacia homhelpo organizi ?as : sole ?ia armeo, pere de Francujo kaj Saud-Arabujo, preparas sin al la plej malbona eventualeco.

Tiu ?enerali ?inta ?aoso, tiu etoso de milito, estas haltigendaj.

Deklari, ke ni estas en milito, signifas ne trudi la pacon kaj enfermi ?i en la falilon streĉitan de la integristoj. Ili volas la alfrontigon, ni volas socion de libereco, de progreso, de paco. En tio, ni devas atenti pri la ideo, ke ni travivas "la 11-an de septembro de Francujo", per kiu oni volas treni nin en la samajn erarojn faritajn de Usono kaj de la Okcidento post la atencoj de 2001. La nov-konservativuloj trudis la koncepton de "milito kontra ? la terorismo" ‒ do de senfina milito, kiu nutris la plagon anstata ? kontra ?batali ?in.

Jes, ni devas haltigi la minacon. Ĉi tie en Francujo, en E ?ropo, kaj en la Proksim-Oriento. Por tio necesas, ke Francujo ?an ?u sian eksteran politikon, ĉesigu ligi sin al la NATO kaj al Usono, ĉesigu ?anceli ?i anta ? la interesoj de regionaj potencoj kiel Kataro, Saud-Arabujo, Turkujo kaj Israelo. Tiu ?isnuna politiko igas Francujon malpermesi al si ludi la rolon kiu devus esti ?ia kiel konstanta membro de la Konsilantaro pri Sekureco de la UN.

En la proksima kaj en la meza Oriento, la batalo kontra ? la islamaj armitaj grupoj postulas ampleksan strategion de ĉiuj landoj de la regiono, kiu ĉesigu la hipokritecon ! kaj kiu senigu tiujn grupojn je la militaj kaj financaj rimedoj. La apogo al la demokratiaj fortoj devus esti la prioritato de la agado de Francujo, kun aktiva subteno al la diplomatiaj iniciatoj de la Äœenerala Sekretario de la UN en Sirio kaj en Irako. Kaj krome, disvolvi la pacon en la Proksim-Oriento, tio signifus por Francujo senprokraste agnoski la palestinan ?taton kaj subteno ties disvolvadon. Kion atendas s-ro François Hollande por tion fari ? Ĉu li ne havas la plimulton en la du ĉambroj de la parlamento por tio ? Kion vi atendas ?

Hodia ?, serĉi politikan eliron el la krizo, kiun trairas Irako, tio pasas tra iraka registaro kiu lar ?igu ankora ? sian bazon al ĉiuj komponantoj de la iraka socio, kaj tio signifas la ĉesigon de ĉia financa kaj milita subteno de la Golf- ?tatoj kaj de Turkujo al la armitaj ?ihadistaj grupoj kaj por tio ‒ por batali kontra ? la fikomerco de armiloj, de mono kaj de petrolo favore al tiuj grupoj, tio signifas, fine, prepari regionan konferencon sub la egido de la UN kun ĉiuj landoj de la regiono, inkluzive de Irano, por anta ?eniri al komunaj solvoj al la demandoj de paco, de demokratio kaj de disvolvado de la regiono en la respekto de ĉies teritoria integreco.

Ho kompreneble, ĉio ĉi estas malpli facila ol la fanfaronaj deklaroj, kiuj anoncas internacian punon, sed tio estus en la realo multe pli efika !

En Francujo necesas batali kontra ? tiuj retoj kaj samtempe kontra ? mafiaj retoj kaj la sektoj el kiuj ili kopiis la metodojn por ekspluati ĉiujn mizerojn kaj socialajn dividojn de nia lando ; ili aliras tiun parton de la franca junularo elsocii ?inta, perdinta la orienti ?ojn, subjugitaj de trompistoj plenaj de malamo, de perforto, de rasismo, de kontra ?judismo, de kruda stulteco. Tiu tre mar ?ena parto de la junularo, kiu diras "batali kontra ? la sistemo", sed kiu, fakte, volas fari ?i ties nova elito.

Ni vivas en franca socio profunde fendita, kie miskomprenoj, rankoroj kaj malamoj ligi ?as kun la sociaj rilatoj stampitaj de perforto. Superi tiun dan ?eran kontra ?econ, kiu maskas la klasan alfronti ?on kaj la logikojn de dominado, fari ?is pli ol iam nepra. La alfronti ?o pri identeco havas naturon kaj funkcion politikajn, ni ne trompi ?u pri tio.

Do, kion nun fari ?

Åœajnas, ke multaj el tiuj, kiuj hiera ? havis nur "la nacian unuecon" en la bu ?o, volas tre rapide turni la pa ?on, estingi la bildon de la kuni ?inta popolo, de la popola elano kiu esprimis sin sabaton kaj dimanĉon, kaj konservi el ĉio ĉi nur la bildojn asepsigitajn de la oficialaj oma ?oj. Kaj rapide reveni al tiu politikaĉa politiko, kiu senigas la civitanojn je la parolo, ekskludas ilin el la debatoj.

Iuj politikaj fortoj alvokas nin paroli pri sekureco. Kvaza ? la tuta cetero de la mesa ?o de la francoj estus jam forgesita. Por ni tute ne temas pri turni la pa ?on. Ni pretas paroli pri sekureco, sed ni volas paroli : pri libereco, laikeco, egaleco, frateco, paco, solidareco. La PCF proponos renkonti ?on de ĉiuj vivantaj fortoj de la lando : partioj, sindikatoj, asocioj, eklezioj, elektitoj, komunikiloj, intelektuloj kaj civitanoj por animi tiun ĉi debaton, sen ajna tabuo, nek instrumentigo. La socio diris "unueco por vivi kune", kaj jen, ni konstruu la kunvivadon por fari socion kune !

Hiera ? mi estis Charlie, ni ĉiuj estis Charlie.

Hodia ?, morga ?, mi restas Charlie, ni restu Charlie !

Ni restu Charlie kaj ni levi ?u al la nivelo de la civitana parolo, kiu esprimis sin en la lastaj tagoj.

Ni restu Charlie : Jes, la popolo volas vivi en sekureco ! Sed ?i ne volas ian "Patriot Act", en kiu la respubliko perdus sian animon. Äœi ne volas pli da malliberejo, ?i postulas pli da lernejo, pli da edukado, pli da rajto je profesia formi ?o. "Malfermi lernejon, tio estas fermi malliberejon", diris Victor Hugo. Resti Charlie, tio estas unue, enga ?i ?i por doni novan elanon al la lernejo de la respubliko. La lernejo de la respubliko, tio estas lernejo, en kiu neniu junulo eliras per fiasko, lernejo kiu konstruas la saman rajton je edukado por ĉiuj, kia ajn estas lia komunumo. La lernejo de la respubliko, tio estas tiu, kie ĉiu junulo ricevas edukadon. Kaj li eliras el ?i la ? siaj gustoj, la ? sia talento, la ? siaj kapabloj, kun diplomo, kiu certigas al li bonan eniron en la vivon de plenkreskulo, en la profesina vivon, en la vivon civitanan. La lernejo de la respubliko, tio estas tiu, kiu preparas la spacon al la spirito kritika kaj al la kulturo de debato.

Ni restu Charlie : Ni restu tiu ĉi lando, kie gazetaro libera kaj malrespekta povas skui la konsciojn kaj la anta ?ju ?ojn. Kaj ni estu klaraj : ne nur la pafiloj minacas kaj profas masakri tiun ĉi liberecon de esprimi ?o, de opinio, tiun ĉi liberecon gazetaran. Tiu ĉi libereco estas anka ? ta ?zata de la Mono, kiu akaparis la gazetaron. Tiu gazetara libereco estas anka ? malrespektata de ?tato, kiu ne volas garantii ?in per rimedoj por rezisti al tiu financa diktatoreco, kiu en kelkaj jardekoj detruis multajn titolojn de la franca gazetaro.

Ni restu Charlie : Ni restu tiu ĉi lando kaj tiu ĉi popolo kiu, ĉar ?i estas lando kaj popolo de kulturo, estas lando kaj popolo bonveniga, kiu rifuzas perforton, ekskludojn, rasismon kaj kontra ?judismon. Ni restu tiu ĉi lando de desegnistoj, de bibliotekoj, de muzeoj, de kinejoj, de vivantaj scenoj kaj artoj. Ni restu tiu ĉi lando, kiu tiom atentis la kulturon, ke ?i inventis la statuson de intermitaj artistoj, kiu garantias la kreadon de vivanta spektaklo. La kulturon necesas defendi anka ? kontra ? la politikoj de malabundo kaj kontra ? la Medef [6].

Ni restu Charlie : en la stratoj oni parolis pri polico, justico, oni parolis pri lernejo, kulturo. Tio signifas, ke oni parolis pri publikaj servoj. Pri publikaj servoj, kiuj estas anka ? la cemento de nia respubliko. Publikaj servoj hodia ? minacataj je morto fare de la politikoj de malabundo. Resti Charlie, tio signifas doni novan elanon al la publikaj servoj, fortigi ilian efikecon, etendi ilian agokampon.

Ni restu Charlie : kun la libereco paroli sen tabuo de sekso kaj de amo, neniam kompromisi pri la libereco de la virinoj dispono pri sia korpo. Kaj ni festos sabate la kvardek jarojn de la le ?o por abortigo.

Ni restu Charlie : ni restu tiu ĉi lando kaj tiu ĉi popolo fratecaj. La frateco estas anka ? ta ?zata de la reakciaj reteni ?oj, kiuj fermas la okulojn al la evoluoj de la mondo. Ili parolas pri "E ?ropo", ili parolas pri "tutmondi ?o", sed ili fermas sian koron al la aliaj. La kapitaloj jam ne konas landlimojn, sed ja murojn, kiuj levi ?as inter la homoj, la landoj kaj la kontinentoj, kaj la maro Mediteraneo estas tombejo. Tiuj muroj, mi jam diris tion, samtempe trairas nian socioj, niajn urbojn.

Resti Charlie, tio signifas akcepti la eksterlandanojn minacataj en sia lando kaj doni al ili la rajton je azilo. Lassana, hiera ? sendokumenta, estas hodia ? la heroo kiu savis la osta ?ojn de Vincennes. Do, ni restu Charlie, ni postulu la reguladon de la sendokumentuloj, ni postulu la rajton je voĉdonado al la eksterlandaj lo ?antoj en Francujo.

Resti Charlie, tio signifas renovigi tiujn kvartalojn, tiuj urbopartojn, gettojn el ĉiaj mizeroj. Renovigi la lo ?ejojn kaj la facadojn, jes. Sed anta ? ĉio agnoski la rajtojn de la lo ?antoj. Redoni la dignon al la lernejo, per la laboro, per la respekto, per la bonvenemo, kaj tiel doni al la lo ?antoj, al la junuloj, la konfidon en ili mem kaj la konscion, ke anka ? ili estas parto de la franca komunumo.

Tiu ĉi franca komunumo estas unueca, ?i estas laika, do malfermita kaj tolerema, respektema pri la ideoj, pri la religioj, pri la rajtoj, pri la elektoj de vivo de ĉiuj, de ĉiu.

Resti Charlie, tio signifas ĉesigi la diktatorecon de la CAS 40 [7], de la ideologio de la mastroj, dde la le ?oj de Macron kaj de liaspeculoj, kiun ni kontra ?batalos, ĉar la sociala rajto estas homrajto.

Resti Charli, tio signifas esperi, ke Syriza venkos en Grekujo por malfermi novan esperon en E ?ropo. La diktatoreco de malabundo kaj de la financo en E ?ropo oferas tutajn popolojn kaj la e ?ropan junularon.

La 25-an de januaro, Grekujo, torturata de la triopo [8] kaj de la reganta koalicio Samaras, fingromontrata de la plej postrestintaj e ?ropaj gvidantoj, plej ver ?ajne relevos sian kapon donante la venkon al Syriza. Mia amiko Alexis Tsipras, kiu devus esti kun ni ĉi-vespere, sed pro la akceli ?o de la eventoj, li devas ‒ kaj ni komprenas tion ‒ esti ĉe la grekoj.

Ni salutas lin fratece.

Francaj fortoj demokratiaj kaj maldekstraj, ni devas tuj ludi tri rolojn por ilin subteni :

– La unua estas gajni la publikan opinion por la libereco de la greka popolo decidi pri sia estonteco, por gajni ke la franca registaro ne enmiksi ?u en la grekan elektokampanjon.

– La dua estas montri la veron pri la programo de Syriza kaj pri ties sinteno koncerne E ?ropon, por venki kontra ? tiuj, kiuj uzas la timojn kiel tiuj kiuj provas malgrandigi la esperon je ebla formado de registaro de la e ?ropa maldekstro en la lulilo de la demokratio.

– Fine, ni havas la respondecon remalfermi la debaton pri E ?ropo, komenci la batalon en Francujo por ke niaj grekaj fratoj povu spiri, por ke la e ?ropaj landoj povu repreni en siajn manojn la instrumentojn de sia disvolvado, de nia komuna disvolvado.

Nia E ?ropo estas tiu de Tsipras, ne de Merkel, Cameron kaj Renzi !

Lar ?a fronto malfermi ?as por subteni la grekan popolon. Mitingo organizi ?as por la venontaj tagoj en Parizo. En majo, granda evento ‒ la E ?ropa Forumo de Alternativoj ‒ okazos en Parizo. Tio estos la rendevuo de la kritikaj e ?ropanoj, de la movi ?antaj fortoj ‒ politikaj kaj socialaj ‒ pretaj labori kune por nova E ?ropo, por E ?ropo de la popoloj.

La respubliko, la libereco, la egaleco, la frateco estas valoroj je kiuj nia popolo kredas, sur kiuj ?i apogas sin. Äœi diris tion forte, en la lastaj tagoj. Renkonti ?i, malkovri sin tiel, kune, kiel portantoj de valoroj, de komunaj aspiroj, tio kreis grandan momenton de emocio. Unu el tiuj favoraj momentoj, en kiuj la popolo malkovras, ke unui ?inta ?i estas pli forta, multe pli forta ol tiuj moderntempaj tiranoj kiuj kredas teni la mondon en siaj manoj per tio ke ili akaparas ?iajn riĉa ?ojn. Ni restos Charlie per tio, ke ni laboras por da ?rigi tiun popolan eksalton. La respubliko bezonas tiun novan elanon kaj, por tio, projekton kunigan, pozitivan kaj progreseman. Projekton de egaleco, de sociala respubliko kiu rekonas la veran valoron de la laboro. Projekton por la lernejo. Projekton de libereco kaj de frateco. Projekton de kulturo. Projekton de paco, de senarmigo, kiu la ?te a ?digas la voĉon de Francujo. Por tiu projekto la komunista partio volas kontribui al ?ia verkado surbaze de la aspiroj de nia popolo, de surbaze de tio, kion ?i diras. "Popolo levi ?as", diris hodia ? l’Humanité, ni volas esti dignaj je tiu popolo, je la valoroj kiujn ?i ‒ kaj kun kiom da forto ! ‒ esprimis hiera ? dum ?i kolekti ?is. Jes, ni volas vivi kaj revivi "tagojn feliĉajn".

Elfrancigita de Vilhelmo Lutermano