Ĝenerala kaj kompleta malarmado devas denove fariĝi nehaltigebla forto en la monda politiko, ĉar ne ekzistas alternativo.

Ĝenerala kaj kompleta malarmado devas denove fariĝi nehaltigebla forto en la monda politiko, ĉar ne ekzistas alternativo.

CHRISTOPHER BLACK – Parolado ĉe la Beograda Forumo, 21 ĝis 24 marto 2024 | spektu la videon (en la angla)https://www.youtube.com/watch?v=9Ox...

Provoj starigi justan mondordon, en kiu dialogo inter nacioj estus la normo prefere ol konflikto inter nacioj estas blokitaj en brutala reveno al la leĝo de la plej forta, brutala reveno al la faŝismaj ideologioj de la pasinteco, al la reguloj- based order, t.e. ordo bazita sur la ordonoj de reganto reganta super ĉio - la supera gvidanto, la nova fuhrer, kies sekvantoj en la Okcidento konsideras ajnan provon insisti pri aliĝo al internacia juro kaj eĉ komuna moralo kiel malforton al esti ekspluatata.

Do leviĝas la demando, kiel nacioj kaj popoloj povas starigi la leĝajn mekanismojn necesajn por sia supervivo kaj evoluo, kiam iuj kontraŭas la starigon de tiaj mekanismoj.

Mia simpla respondo, tro evidenta por konstati, estas ke la sola maniero atingi tion estas tutmonda malarmado. Kun tutmonda malarmado, forto neniam povas esti problemo en internaciaj rilatoj.
En 1961, prezidanto Kennedy donis paroladon al la Unuiĝintaj Nacioj nomanta por kompleta kaj ĝenerala malarmado. Li reagis al la propono farita de la gvidantoj de la nealiancaj landoj en la Beograda konferenco komence de ĉi tiu jaro, postulante ĝeneralan malarmadon, kaj al la propono de Sovetunio farita en 1959, por kompleta kaj ĝenerala malarmado, kaj abonis ĝin. Li precipe deklaris :

“Hodiaŭ, ĉiu loĝanto de ĉi tiu planedo devas kontempli la tagon, kiam ĉi tiu planedo eble ne plu estos loĝebla. Ĉiu viro, virino kaj infano vivas sub nuklea glavo de Damoklo, pendanta sur la plej maldika el fadenoj, ebloj de ĉiu momento esti tranĉita pro hazardo aŭ miskalkulo aŭ frenezo. Armiloj de milito devas esti aboliciitaj antaŭ ol ili aboliciu nin. »

La 18-an de septembro 1959, la sovetia registaro prezentis sian faman Deklaracion de Sovetia Registaro pri Ĝenerala kaj Plena Malarmado en kiu, post elokventa deklamado de la danĝeroj alfrontantaj nin ĉiuj, ĝi deklaris :

"Sovet-Unio bazigis kaj ankoraŭ bazas sian eksteran politikon sur la supozo, ke estas eble malhelpi la estontan evoluon de la homa socio sekvi la kurson kiu kondukis al du mondmilitoj kaj certigi, ke la historio de la homa socio ĉesu esti kroniko de sangaj militoj. Armiloj estas kreitaj de homaj manoj. La samaj manoj ankaŭ povas detrui ilin...

Atente pripensinte la nunan internacian situacion kaj la sperton de antaŭaj intertraktadoj pri malarmado, la Registaro de Sovetunio venis al la konkludo, ke la plej bona maniero solvi la problemon de malarmado, kiu estas la ĉefa internacia problemo de nia epoko, estas kompleta. kaj ĝenerala malarmado de ĉiuj Ŝtatoj.

Per kompleta kaj ĝenerala malarmado, la sovetia registaro signifas la rezignon de ĉiuj ŝtatoj sen escepto de la prizorgado de ajna speco de armita forto kun la escepto de minimumaj kontingentoj por interna sekureco (milico, polico) ekipitaj per malpezaj armiloj kaj destinitaj por konservi ordon en ĉiu lando. »
La deklaracio fiksis kelkajn realeblajn paŝojn kiuj povus esti prenitaj por atingi tiun celon kaj la 15-an de marto 1962, la sovetia registaro alsendis sian skizon de traktato pri ĝenerala kaj kompleta malarmado sub strikta internacia kontrolo al la 18-nacia Malarma Komitato kiu estis starigita ĉe UN. La traktato fiksis detale la konkretajn rimedojn, kiuj garantius la atingon de ĝenerala malarmado ; okazas en 4 stadioj dum limigita periodo de kvin jaroj, ĉiu etapo estos kontrolita de Internacia Malarma Organizo. Ĉefministro Ĥruŝtŝov donis sian faman paroladon tiun saman jaron favore al la traktato - ĝi devus esti legita de ĉiuj.
Kvankam la sovetianoj prezentis realigeblajn metodojn kaj celojn, la amerikanoj laborantaj kontraŭ Kennedy kaj la pacfortoj, same kiel siaj aliancanoj intencitaj pri mondregado, rifuzis apogi la proponitan traktaton kaj anstataŭe manovris por pliigi sian arsenalon de konvenciaj kaj nukleaj armiloj. Kiel Thomas Carlyle diris en sia Historio de Frederiko la Granda : "Kiam vi volas batali, vi ĉiam trovos manieron. »
Tiel, fronte al la necedemo de la militistaj potencoj gvidataj de Usono, fronte al ilia rifuzo transformi glavojn en plugilojn, ĉu ne ŝajnas naive proponi denove, ke estu movado inter la popoloj de la mondo postulanta ĝeneralan kaj kompletan senarmigon. relanĉita kaj kun la plej granda urĝeco ?
Unuiĝintaj Nacioj havas Oficejon pri Malarmado, kiu traktas malĉefajn aferojn pri kontrolo de iuj specoj de armiloj, sed la sovetia propono pri kreado de Internacia Malarmada Organizo por kontroli kompletan kaj ĝeneralan tutmondan malarmadon neniam estis akceptita. Estas jam tempo, ke ĝi estas kaj ke tutmonda movado estas kreita por postuli ĝian efektivigon, en la senco de la projekto de sovetia traktato de 1962. La postulo de la gvidantoj de la Movado de Ne-aliancaj Landoj formulita en Beogrado en 1961, la ripeta peto de prezidanto Kennedy kaj ĉefministro Ĥruŝĉov devas denove fariĝi la afero de la homoj de la mondo por atingi la celon, kiun ĉiuj bonvolaj deziras kaj esperas ; la paco.

Sed ni vidas nenian deziron de la hegemonia potenco aŭ de ĝiaj regantaj elitoj atingi tion, kaj tial la aliaj potencoj eĉ ne parolas pri tio. Ĉi tiu malemo estas komprenebla, dum bedaŭrinde, kiam ĉiuj komprenas, ke la domina milita potenco, Usono de Ameriko, konstante minacas aŭ atakas ĉiujn aliajn naciojn, kiuj ne obeas sian volon.

Tial, la demando tiam fariĝas kion fari kun ĉi tiu domina potenco. Ĉi tio kompreneble alportas la demandon pri la kaŭzoj de ĉi tiu potenco kaj regado kaj la deziro por ĉiam pli da potenco kaj regado kaj la leviĝo de politika klaso en ĉi tiu lando, kiu esprimas tion - la milit-industrian komplekson pri kiu prezidanto Eisenhower avertis. nin en 1959 kaj kiel transformi la influon kaj potencon de ĉi tiu komplekso, ĉi tiu "armea pensmaniero" kiel Einstein nomis ĝin. Ĉi tio estas demando, kiun mi lasas al aliaj respondi.
Ĉinio proponis novan traktaton pri limigo de la unua uzo de nukleaj armiloj. Sed Usono foriris de kelkaj tiaj traktatoj, devigante Rusion kaj Ĉinion respondi en defendo. Ĉiuj nukleaj potencoj asertas, ke ili ne volas uzi siajn armilojn, sed ili elprovas kaj preparas ilin por uzo kaj la usonanoj, kiuj uzis ilin kontraŭ Japanio, postulas la rajton uzi ilin denove, kiel ili opinias necesa. La lastatempa iniciato de Ĉinio estas bonvena. Sed ĉi tio ne iras sufiĉe malproksimen, ĝi estas eĉ paŝo malantaŭen kompare kun la tutmondaj proponoj faritaj en la 1960-aj jaroj.

Eble mi estas ankoraŭ naiva kaj ne ekzistas espero por la homaro. Sed ŝajnas al mi, ke la ideo de ĝenerala kaj kompleta malarmado, post kiam ĝi ekposedis la larĝajn popolamasojn, povas kaj denove fariĝos grava materia forto en la monda politiko, fariĝos nehaltigebla forto, ĉar ĝi ne povas. ne ekzistas alternativo, krom forgeso.

Kiel Albert Einstein kaj multaj aliaj diris ree kaj ree, sen tutmonda malarmado, precipe nuklea malarmado, ne povas ekzisti veraj internaciaj rilatoj, nur mondo de sovaĝeco kaj hundo-manĝu-hundo-milito.
Mi finos per citaĵo de D-ro Einstein ĉar li esprimas la koron de la problemo pli bone ol iu ajn. En radiointervjuo la 16-an de junio 1950, li diris :

"...reala paco ne povas esti atingita sen sistema malarmado sur supernacia skalo. Mi ripetas, armilaro ne estas protekto kontraŭ milito, sed neeviteble kondukas al milito."

Kun nuklea senarmiĝo, nacioj devus intertrakti de malsama perspektivo, ne unu de potenco kaj submetiĝo, sed unu de egaleco kaj respekto. Ne estos paco se ne estas volo por paco kaj ne povas ekzisti volo por paco se paco ne estas la sola agmaniero.